1164 replies to this topic

[DonJuan]

 

 

DAN SEĆANJA NA STRADANJE NARODNE BIBLIOTEKE

 

Manifestacija obeležavanja Dana sećanja na stradanje Narodne biblioteke Srbije u Drugom svetskom ratu biće održana u nedelju, 6. aprila u 11.55h, na lokalitetu nekadašnje Narodne biblioteke Srbije na Kosančićevom vencu.

 

Pre sedamdeset tri godine, 6. aprila 1941. u naletu nemačkih bombardera, do temelja je srušeno zdanje Narodne biblioteke Srbije, uništen je knjižni fond od 500.000 svezaka, zbirka od 1424 ćiriskih rukopisa i povelja od 12. do 17. veka, kartografska i grafička zbirka od 1500 brojeva, zbirke od 4000 naslova časopisa i 1800 naslova novina i drugih dragocenih dokumenata.

Dan sećanja na stradanje Narodne biblioteke Srbije se održava tradicionalno kao spomen stradanja jednog naroda i njegove kulture, ali i kao poziv građanima da neguju kulturu i da se podsete koliki je značaj knjige. U nedelju će svi posetioci ove manifestacije biti u prilici da ostave knjigu na mestu gde se nekada nalazila biblioteka, što će simbolizovati povratak knjige na mesto gde je nekada čuvana srpska, ali i svetska kulturna baština.

Prisutnima će se obratiti v.d. upravnika Narodne biblioteke Srbije Svetlana Jančić, akademik Miro Vuksanović i ministar kulture i informisanja Ivan Tasovac. U umetničkom delu programa učestvovaće pozorišna trupa Dah teatar.

 

[ZločestiSusjed]

http://www.index.hr/...suz/738222.aspx

 

NEKAD je možda bilo i gorih ratova i više stradanja, ali u novijoj historiji zabilježeno je da je Sarajevo bilo grad koji je najduže ostao i opstao pod opsadom, a ona je trajala ravno 1.425 dana. Prevedeno na jezik brojki, Sarajlije su pod opsadom provele tri godine i 10 mjeseci ili 46 mjeseci ili 34.200 sati ili 2.052.000 minuta ili 123 miliona i 120 hiljada sekundi.

 

Opsada Sarajeva zvanično je počela šestog aprila 1992. godine.

 

Da je bilo malo više sreće, mogao je to biti lijep dan. Jer upravo tog dana grad je trebao obilježiti 47. godinu od oslobođenja od njemačkog okupatora u Drugom svjetskom ratu.

 

Nažalost, od slavlja nije bilo ništa. Dok su se građani pokušavali oporaviti od šoka koji ih je zadesio dan ranije, kada su na mirnim demonstracijama protiv rata na mostu Vrbanja ubijene Suada Dilberović, studentica medicine, i Olga Sučić, službenica republičke Skupštine, snažno je granatiran stari gradski dio, pa je Predsjedništvo BiH proglasilo vanredno stanje u Sarajevu. Istog tog dana Evropska unija je priznala nezavisnost Bosne i Hercegovine.

 

Jugoslavenska narodna armija (JNA), potpomognuta paravojnim formacijama pobunjenih Srba, sa 18.000 rezervista, zatvorila je krug oko grada u prečniku 60-ak kilometara. Postavljeno je 250 tenkova, 120 minobacača i nepoznat broj topova i snajpera. S tih pozicija agresor je, kako je govorio pisac Marko Vešović, "svojski - kao da zida kumovu kuću" pucao na grad i svakodnevno na njega u prosjeku ispaljivao 329 projektila, a 22. jula 1993. sručio ih je čak 3.777.

 

Sve vrijeme opsade grad je bio gotovo potpuno odsječen od ostatka države, nije imao oružje za odbranu, hranu, vodu, struju, plin, lijekove… Jedno čega je imao u izobilju bile su granate, meci… i svakodnevne pogibije.

 

Sve što su do tad Sarajlije, koje su ostale u gradu, mislile da su znale o životu, ispostavilo se sasvim pogrešnim. Sve ono za što su mislili da im nikad neće trebati i da nisu u stanju učiniti, ispostavilo se kao neophodno i sasvim izvjesno.

 

U živote Sarajlija i njihov vokabular ušli su do tad nepoznati ili skoro nikad nekorišteni pojmovi i toponimi, poput pamova i patova, vebeerova, kašikara i makadamki, do Žuči (brdo koje je postalo strateška tačka odbrane grada, na kojem je poginulo 255 osoba), Sokolja, Poljina i Hladivoda. Frižideri su postali skloništa za djecu i vrijedne knjige i slike; ormari - ogrjev ili materijal za mrtvačke sanduke; vodovodne cijevi prepravljene su u puščane; garaže su postale skloništa, a automobili - antisnajperski zidovi; cipele, tepisoni, knjige i stari kaputi - ogrjev; leća, mekinje, makaroni i žara – jedina hrana. Djeca se više nisu igrala svojih igara, nego "podjele humanitarne pomoći" ili prepoznavanja kalibra i vrste granata na osnovu njihovih gelera; a umjesto turista, gradom su šetali vojnici UN-a i strani novinari…

 

Sarajlije su dnevno imale na raspolaganju samo po 159 grama hrane.

 

Prema podacima Istraživačko-dokumentacijskog centra (IDC), tokom opsade u Sarajevu je poginulo 14.011 osoba, od čega 7.808 u prvoj ratnoj godini te 3.392 u narednoj - 1993, a među ubijenim bilo je 1.601 dijete. Djelomično ili teško, ranjeno je blizu 50.000 stanovnika, a u glavnu gradsku bolnicu dnevno je dovoženo po 15 ranjenih snajperom. Samo u dvije sarajevske klinike - traumatološku i ortopedsku - tokom opsade primljeno je 47.776 ranjenih, a u dva masakra na Markalama poginulo je 105 osoba. Pogibije su postale toliko uobičajena pojava da se svaka prirodna smrt, u najmanju ruku, doživljavala kao luksuz. 

 

Dnevno se kopalo po 50 grobova, a 1993, koja se smatra najtežom ratnom godinom, i po 60. Iskopane rake često su bile mjesto skrivanja od granata i snajpera. Pogrebni obredi su, zbog granatiranja, trajali i po pet sati (tačno toliko je trajao pogrebni obred sportisti Vinku Šamarliću, koji je zbog paljbe prekidan 22 puta), a mrtvi su nerijetko sahranjivani u dvorištima, u sanducima od namještaja ili u kartonskim kutijama, a ponekad samo umotani u čaršafe ili zavjese. Grad je reaktivirao 89 starih grobalja, a na Kovačima su nikla 1.284 nova mezara.

 

Kako su zalihe hrane potrošene već u prvim mjesecima rata, stanovništvo je bilo više gladno nego sito, pa je cvjetalo crno tržište na kojem je litar ulja koštao 30 njemačkih maraka, kilogram šećera 80, a kilogram brašna deset do 15 maraka ili dvije konzerve ribe. Ujedinjeni narodi su i prije zvaničnog početka opsade uspostavili zračni most za dostavu humanitarne pomoći, koji je statistika opet prepoznala kao najduži u historiji ratnog zrakoplovstva. Iako je na sarajevski aerodrom sletjelo više hiljada aviona sa 31.448.000 kilograma osnovnih životnih namirnica, kamionima još dopremljeno 168.432.000 kilograma hrane, a Sarajevska velepekara proizvela 126 miliona vekni hljeba, Sarajlije su dnevno imale na raspolaganju samo po 159 grama hrane.

 

Budući da više nije fukcioniralo centralno grijanje, peći za loženje pravljene su od kanti za ulje iz humanitarne pomoći, starih veš-mašina ili pretis-lonaca. Već prve ratne zime grad je ostao bez drveća, a sljedećih i bez panjeva, pa je sarajevski fratar, fra Ljubo Lucić, zapisao kako je “naselje Hrastovi ostalo bez ijednog hrasta i da ptice više nemaju na što da slete”.

 

Tokom opsade Sarajevo je više od šest i po mjeseci bilo u potpunom mraku, vegetirajući isključivo na mreži agregata raspoređenih po ključnim institucijama. Kada je nestalo i svijeća, pravljena su kandila za koja se koristila bilo koja vrsta ulja ili maziva. Na Miljacki su nikle prve ručno rađene hidrocentrale, a u stanovima se struja proizvodila i pomoću trim-bicikala.

 

Agresor je rušio sve što mu se našlo na nišanu - od obdaništa, porodilišta, škola i biblioteka, preko bolnica i vjerskih objekata, do stambenih zgrada, javnih ustanova... Tokom skoro četiri godine srušeno je više desetina hiljada zgrada, a samo septembra 1993. srušeno ih je 35.000, dok su sve ostale bile više ili manje oštećene.

 

Tokom opsade u Sarajevu je poginulo 14.011 osoba, od čega 7.808 u prvoj ratnoj godini te 3.392 u 1993. Ubijeno je i 1.601 dijete.

 

Sarajevski vatrogasci su tokom opsade imali 8.000 intervencija. Od tog broja, 250 je imalo kvalifikaciju velikih požara, što znači da je istovremeno gorjelo dvije ili više zgrada, a najteži dan im je bio u maju 1992, kada su istovremeno gasili vatru u 30 objekata. Prema ovim podacima, sarajevski ratni vatrogasci su preživjeli 20 profesionalnih života.

 

I u ratu se išlo u školu, samo što su one, kao i mnoge druge institucije, preselile u sigurnije prostore, pa se nastava održavala po podrumima, u privatnim kućama, atomskim skloništima... U vrijeme opsade završeno je 3.000 osnovnih školskih godina, položeno 300 fakultetskih ispita, a nastava se izvodila u 23 srednje škole. Zimi je bilo poželjno da dežurni učenici sa sobom ponesu po jednu cjepanicu za grijanje učionice.

 

Kako su građani bili potpuno bez oružja, a ono nije imalo odakle doći, neophodno je bilo napraviti ga. Tako su otvorene improvizirane radionice za proizvodnju oružja, a formiran je i Centar namjenske proizvodnje, u kojem je napravljena legendarna bomba "bosanka".  U gradu su za odbranu pravljeni još i trombloni, zapaljive flaše i puške te nešto raketa.

 

Sarajevo je prvi put prodisalo u julu 1993, kada je ispod aerodromske piste prokopan Tunel spasa (Objekat D-B ili Dobrinja - Butmir). Dug 760 metara, tunel je bio jedini izlaz iz opkoljenog grada. Bio je nadohvat svima: od agresora daleko 30 do 50 metara, a vojnicima UN-a pod nogama. Tokom dvije i po godine intenzivnog rada, kroz tunel je dnevno prolazilo između dvije i tri hiljade ljudi, a neko je na njegovom izlazu, na butmirskoj strani, postavio putokaz na kojem je pisalo Pariz - 3.765 kilometara.

 

Objekat D-B u to je vrijeme bio najstrože čuvana javna državna tajna. Kroz tu malu, gotovo pa mišiju rupu, izašle su prve jedinice koje su kasnije učestvovale u deblokadi Sarajeva, a u grad je uvedena struja, hrana, lijekovi…

 

U Sarajevu je tokom rata postavljeno više od stotinu izložbi, odigrano više od 40 pozorišnih premijera, pokretani su medijski projekti i novine, održan je prvi Sarajevo Film Festival, izabrana miss opkoljenog Sarajeva…

 

Iako je rat zvanično završen potpisivanjem Mirovnog sporazuma u Parizu 14. decembra 1995, Sarajevo je još bilo pod opsadom.

 

Opsada je zvanično okončana 29. februara 1996. godine, a idućeg mjeseca, 11. marta, projektil ispaljen iz naselja Grbavica, tada još pod kontrolom vojske bosanskih Srba, pogodio je tramvaj i ubio jednu ženu te ranio 19 ljudi. To su bile posljednje žrtve opsade.

 

Međunarodni sud za ratne zločine počinjene na području bivše Jugoslavije osudio je tri srpska zapovjednika zbog opsade: Stanislava Galića, Dragomira Miloševića i Momčila Perišića. Za opsadu Sarajeva sudi se i Radovanu Karadžiću, bivšem predsjedniku Republike Srpske i Ratku Mladiću, bivšem komandantu Vojske RS-a.

 

Iz Sarajeva je tokom rata izbjeglo gotovo 200.000 stanovnika.

Edited by ZločestiSusjed, 06 April 2014 - 13:05.

[F@tZadd]

15 godina od ubistva Ćuruvije

[berti]

Mala Bojana stradala pre 15 godina od NATO bombe

Jedanaestomesečna Bojana Tošović je sa ocem Božinom 11. aprila 1999. godine stradala u Merdaru od NATO bombe koja je direktno pogodila njihovu kuću.

Tragediju je jedino preživela majka Marija koja je zajedno sa Bojanom i suprugom Božinom te kobne noći bila u podrumu. Trudna, čekala je da prođe noć, a do jutra je shvatila da je ostala bez deteta i supruga.

- Probudila  nas je neka tutnjava nešto posle 10 sati uveče. Poustajali smo i pošto smo shvatili da je na selo pala bomba, sa bebom smo sišli u podrum da se zaštitimo. U brzini, zaboravili smo njenu flašicu. Božin se vratio gore u sobu da je donese. Onda mi uze dete da me odmeni, pošto sam bila u sedmom mesecu trudnoće. I samo što je uze u naručje, nešto je strašno tresnulo. Više ništa nisam znala. Kad sam se osvestila, videla sam da sam sva u ruševinama, samo su mi glava i leva ruka bili slobodni. Čula sam kako me muž doziva ispod ruševina pored kojih je ležala naša ćerkica – kroz muku se priseća  Marija.

Onda su ubrzo došli Marijini otac Savo i brat Mirko. Prvo su izneli malu Bojanu, potom su golim rukama otkopali Božina. Bio je živ, ali nepokretan. Do jutra je i on preminuo.

Njihova tragedija je obišla svet, a danas bi mala Bojana imala 16 godina. Sećanje o njoj živi kroz uspomenu Marije i kroz nekoliko slika, a njena sestra Anđelka koja je rođena dva meseca nakon tragične Bojanine smrti pamti samo sa slika sestru i oca.

[Kinik]

... 

 

>> ... http://pescanik.net/...4/rudnica/print

Rudnica
Milica Jovanović - 11/04/2014

Posle odmaranja od zimske pauze, Srbija nastavlja svoje redovne poslove – jedan od njih je i rešavanje pitanja nestalih u sukobu na Kosovu, kako se eufemistički naziva potraga za sekundarnim masovnim grobnicama u kojima se nalaze kosti albanskih civila.

Pitanje Rudnice, naselja uz samu granicu sa Kosovom, zvanično se rešava još od 2007. godine, kada su počeli prvi izleti na teren po indicijama koje je Beogradu saopštila međunarodna uprava u Prištini. Do tada je ovo naselje bilo poznato samo kao kontrolni i carinski punkt na srpskoj strani, uz kosovsko Jarinje prekoputa, toponim patriotsko-kriminalne rute za transfer heroina, lomljenog zlata, mesa bez deklaracije, cigareta i ostale zanimljive robe.

Tim putem se 1999. godine, kada je Milošević pobedio NATO a vojska i policija krenula u strateško povlačenje sa Kosova, kretala bela tehnika i na hiljade grla žive stoke opljačkanih sa napuštenih albanskih imanja. Tim putem su prevožena tela ubijenih Albanaca u već poluraspadnutom stanju, prikupljena da bi se sakrile razmere zločina na Kosovu i prebačena na neku od lokacija u Srbiji, sve do Beograda pa i dalje na sever. Surove egzekucije vršili su pripadnici vojske, policije i raznih paraformacija.

Prema nezvaničnim saznanjima iz istrage, u prebacivanju posmrtnih ostataka iz primarne grobnice u okolini Drenice maja ili početkom juna 1999. učestvovali su pripadnici vojske.

Vađenje kamena iz majdana kod Rudnice prestalo je još kasnih osamdesetih, jame su u međuvremenu postale jezerca ispunjena kišnicom i podzemnim tokovima u kojima su se kupali meštani. Za vreme bombardovanja čitav prostor je ograđen a za prazan majdan i napuštenu zarđalu mehanizaciju odjednom je zadužen noćni čuvar. Prvi objekat izgrađen je između 1999. i 2002. godine, za potrebe „Kosmet-puta“, akcionarskog društva ili tako nekog preduzeća sa ograničenom odgovornošću za izgradnju i održavanje puteva.

Kosmet-put će u drugoj polovini 2000-ih postati jedan od lokalnih partnera javnog preduzeća Putevi Srbije, koje narednih godina značajnim sumama novca iz budžeta plaća ne samo održavanje putne signalizacije u okolini već i izgradnju tzv. alternativnih puteva, u vreme kada je Kosovo rešilo da učestvuje u kontroli graničnih prelaza prema Srbiji.

Preduzeće je registrovano u srbijanskoj agenciji za privredne registre, sedište mu je u kosovskom selu Lešak kod Leposavića – sa firmom u Rudnici koja je pod sadašnjim nazivom februara ove godine upisana kao ogranak matičnog preduzeća.

Prvu istragu lokaliteta tužilaštvo za ratne zločine najavilo je 2007, uoči posete haškog tužitelja Serža Bramerca, što je u beogradskim medijima dočekano kao primer sramnog dodvoravanja i lažnog optuživanja sopstvenih ratnih heroja. Fond za humanitarno pravo upozorio je da se kopa na pogrešnom mestu – majdan Rudnice nije mali prostor – da izjave svedoka ukazuju na sasvim drugi kraj lokacije, ali tužilaštvo je imalo svoju agendu.

Posle neuspeha, pričalo se da su prilikom istrage otkriveni komadi stare odeće i obuće ali se „nije znalo“ da li je garderoba slučajni otpad ili je pripadala ubijenim civilima. Neće se saznati ni 2010. kada se tužilaštvo opet angažovalo oko Rudnice, ovog puta na boljem mestu – u blizini upravne zgrade Kosmet-puta i obližnjeg parkinga. Tada su obznanjene i zvanične sumnje da sekundarnu grobnicu u Rudnici, zatrpanu zemljom i zalivenu betonom, zapravo čini više odvojenih jama u kojima bi se moglo nalaziti i do 300 žrtava. Jedna od njih se gotovo izvesno nalazi ispod zgrade u majdanu, tvrdili su u tužilaštvu.

Udruženje porodica nestalih Srba najavilo je protestno okupljanje kako bi sprečilo istragu kamenoloma u Rudnicu, ukoliko se na Kosovu istovremeno ne započne pretraga lokacija za koje se sumnja da bi mogle biti masovne grobnice Srba. Za protestom, pokazaće se, nije bilo potrebe.

Mada se pričalo tada da je masovna grobnica u Rudnici „javna tajna“ u čitavoj raškoj opštini, da postoje potencijalni svedoci i na srpskoj strani, da se istrage vrše specijalnim sondama a teren pomno snima iz vazduha i sa zemlje – „otkopane su samo masovne laži“, pobedonosno su objavili beogradski mediji posle još jednog neuspeha. Kao krunski dokaz poslužio je elaborat na 50 strana koji je izradio beogradski građevinski fakultet posle veštačenja uzoraka zemlje, kojim je navodno van svake sumnje utvrđeno da na lokalitetu nema nikakvih tela.

U martu 2012. posle sastanka radnih grupa Prištine i Beograda saopšteno je da je utvrđen godišnji plan traganja za nestalima na 36 lokacija – među kojima je i Rudnica.

Oktobra 2013. stari kamenolom stigao je na dnevni red i konačno su započete ozbiljne pripreme za iskopavanje. Na terenu su mešovite komisije, predstavnici radnih grupa, svetski forenzičari, članovi udruženja porodica nestalih sa Kosova. Medijima je, međutim, pristup onemogućen – njima su uostalom ionako dovoljna saopštenja. Vest o prvim nalazima usledila je decembra prošle godine, kada je saopšteno da su na lokalitetu pronađeni ostaci dva tela – za koja se ne može reći ni kog su porekla, pa čak ni iz kog su perioda, dok se ne obavi DNK analiza u Tuzli.

Kasnije će iz međunarodnih krugova istrage biti precizirano da je pronađeno mnogo više kostiju, delovi verovatno pet ili šest tela, ali da su samo dva skeleta kompletirana. Na potvrdu da je reč o Albancima sa Kosova koji se vode kao nestali od 1999. čekalo se do prošlog meseca. Tada je propao jedan od unapred zakazanih susreta radnih grupa Prištine i Beograda, koje prema agendi Briselskog sporazuma rade na utvrđivanju sudbine preko 1700 osoba sa Kosova koje se još uvek vode kao nestali. Za više od hiljadu njih, budući da su Albanci, sumnja se da se nalaze na nekoj od 26 tajnih lokacija u Srbiji ili na severu Kosova.

Na martovskom sastanku trebalo je između ostalog da se razgovara o budžetu i fazama istrage u Rudnici, ali je ostalo nejasno zašto je propao. Beograd je ćutao, Priština je suvo saopštila da se Srbija vraća u period bojkota i opstrukcije i najavila žalbu. Sada se ispostavlja da je Srbija od Kosova tražila 300.000 evra za „finansijsko pokriće“ istrage koja se vodi pod jurisdikcijom Beograda, uključujući i sredstva za rušenje objekta izgrađenog nad potencijalnom masovnom grobnicom.

Izgleda da je novac obezbeđen, jer se Beograd opet živo uključio u svoj „odgovoran i profesionalan“ posao. Održan je sastanak radnih grupa, započete su pripreme za rušenje zgrade nad grobnicom najavljeno za kraj aprila, a „detalji o identitetu žrtava“ predati su udruženjima kosovskih porodica nestalih.

Kao i 2007. godine i ovog proleća pitanje nestalih ljudi koji su „stradali tokom sukoba“ na Kosovu, kako egzekucije civila eufemistički naziva beogradska štampa, predstavlja se kao tehničko pitanje sredstava i pouzdanih operativnih saznanja. Za tehničke odgovore je i onda kao i danas nadležan šef radne grupe u okviru briselskih dogovora – ujedno i predsednik vladine komisije za nestala lica koja se proteklih godina, između ostalog, uspešno bavila istraživanjem zločina nad nevinim četnicima iz Drugog svetskog rata.

Pitanje o „političkoj volji“ za prekid zaveta ćutanja o zločinima koje je država počinila nad kosovskim civilima ni 2014. nema pravog odgovora. Kao, uostalom, ni pitanja o tome gde su danas ruke koje su nosile poluraspadnuta tela civila, šta rade vozači koji su upravljali kamionima i hladnjačama, kako spavaju meštani u čijem su komšiluku zatrpavane i betonirane žrtve. I šta će danas pisati mediji na zadatu temu.

Peščanik.net, 11.04.2014. 

Copyright © 2011 Peščanik. All rights reserved ... <<

 

...

[Kinik]

...

 

>> ... 12.04.2014 - 13:59
Kastrirana istina
Mrtva i živa kosa prijedorska
Piše: Dragan Bursać

Tako više od dvije decenije od prijedorskog zločina, hodaju ovim gradom ljudi koji su uništeni i devastirani od svojih vlastodržaca, istih onih koji bi da im izvrše lobotomiju i izbrišu sjećanja na Omarsku i Tomašicu. Hodaju tako zbunjeni svjedoci i poneki učesnik u zločinima, i sve što imaju u životu, eto, to im je ta kosa. A, ni nju, ispostavilo se, ne mogu prodati. A, čemu onda služi glava, ako niko neće kosu da kupi, majku mu?

Prošle godine, svijetu je obznanjeno postojanje najveće masovne grobnice nakon Drugog svjetskog rata u Tomašici, nedaleko od Prijedora. Kažem svijetu, zato što se u samom Prijedoru i Republici Srpskoj nije pretjerano čulo o tom stratištu. Tomašicom se bavilo svega nekoliko medija u Republici Srpskoj. Čitaoci tačno znaju koji su to mediji, pa nema potrebe navoditi njihova imena. Većina ostalih su se trudili staviti strašnu vijest o u mučkom ubistvu 800 ljudi u nekakve fusnote, na margine. Bila je to agencijska vjestica u jednoj rečenici.Valjda im je tako lakše. Manji font, mirnija savjest. Takva im je uređivačka politika i logika.

Prije neki dan, kada je majka Hava, nakon 22 godine traganja, konačno saznala gdje su posmrtni ostaci njenih šest sinova i muža, ubijenih u istom danu, istina je opet kastrirana. Opet su Prijedorčani i ostatak Srpske ostali uskraćeni za istinu. Tek iz par medija mogli su čuti ovu zastrašujuću priču. Ostali su ćutali.

I nije to prvi (a, nažalost, ni posljednji put) da mediji i aktuelne političke elite u Srpskoj svesrdno rade na nemirenju ljudi i ljudskosti u njima.

Podsjetiću, od rata naovamo, organizovano je bezbroj seminara o pomirenju, simpozijuma o prihvatanju i suočavanju sa istorijskim činjenicama, konferencija na kojima se pričalo o denacifikaciji, o pravima žrtve... I bilo je pomaka. Na ličnom, mikronivou.

Ostatak građana je u međuvremenu samo jače zažmirio i rukama prekrio uši. Poput namrgođenog, uvrijeđenog djeteta koje ne želi da vidi, niti da čuje šta se dešavalo prije dvadesetak godina. Od silnih suočavanja sa istorijom, samo smo dobili tone nove paraistorije, štapom i kanapom iskonstruisane kroz mitomanske teorije zavjere.

Ćutanje o zločinima, relativizacija i negiranje postali su neka vrsta oficijalne dogme na kojoj vlast u RS-u gradi dobar dio svoje političke moći, a bogme i predizborne strategije.

Podsjećanja radi, u Prijedoru i okolini je pobijeno ili nestalo preko 3000 ljudi, većinom Bošnjaka. To je drugi najveći masakr poslije srebreničkog, za koji je, podsjećamo, Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju donio pravosnažnu presudu, kvalifikujući ga kao čin genocida.

I to su fakti.

Međutim, neljudi koji su ubijali, klali i palili, svedeni su na inkognito ličnosti, tek neprijatna iskustva prošlosti kojih se zvanično ne sjeća ni familija, a koji se poslije čašice, dvije u kafani, opet promeću u heroje. I tako već dvije decenije.

Iluzorno je zato i donkihotovski očekivati pomirenje, kada ne da nema priznavanja zločina, nego su ti isti zločini na dnevnoj bazi derogirani, neuvaženi i minimalizovani od predsjednika Dodika, pa do najobičnijeg ostrašćenog nacionaliste.

Ta, Ruanda, koja je bila predmet poređenja sa BiH, završila je denacifikaciju. Ono nešto malo preživjelih Tutsija se izmirilo sa Hutuima, koji su počinili genocid, te su nastavili živjeti kako-tako normalno. Dakle, pleme Hutu je prihvatilo činjenicu da su njihovi saplemenici počinili strašne zločine. Postavlja se pitanje, može li to isto prihvatiti i srpski narod, pa da se pomjerimo već jednom sa mrtve tačke?

Ili ima nešto uzvišenije i civilizovanije u jednom plemenu, u odnosu na narod koji se diči herojstvom, čojstvom, istorijom, plemenitošću, duhovnošću i tradicijom? Što bi rekli novinari - Vrijeme će pokazati. A, vrijeme je do sada bilo ekstremno loš saveznik Srbima, Hrvatima i Bošnjacima, koji su nakon 1995. godine i oficijelnog završetka krvoprolića, 22 godine poslije završili negdje...pa, u 1993. godini.

Zaista, vrijeme ovdje pijano odmiče. Dva koraka naprijed, deset godina unazad.

Jeste li znali da...?

Da se vratimo na kosu.

Iako ne raste poslije smrti, kosa je jedan od najvažnijih dokaza u forenzici. Kosa je bila jedan od presudnih tragova na osnovu kojih je nađena jedna od prvih grobnica na lokalitetu Tomašice. Naime, prošle godine je mašina za kopanje prilikom iskopavanja otkrila žensku pletenicu, koja zbog dubokog sloja zemlje i gline nije istrulila.

Iako ne raste poslije smrti, kosa je ironično oživjela mrtve, pomogla je da se iskopaju njihovi posmrtni ostaci, i da se barem dostojanstveno sahrane.

A opet, kosa može i živog čovjeka u mrtvaca da pretvori. Može mu, onako živom, oduzeti ljudskost. A, evo i kako.

Čemu služi glava?

Mediji u Republici Srpskoj su ovih dana, valjda u nedostatku ozbiljnijih tema, objavili kako dolaze Rusi, baš u Prijedor, da otkupljuju kosu. Živu kosu, sa živih ljudi, podrazumijeva se. Daju ti neki Rusi, baćuške, po 500 evra za pletenicu potkozarsku. Sjatilo se i staro i mlado u izvjesni frizeraj, da proda ruse kose Rusima i malo se opari.

Ali kako kod nas sve nahero biva, i ovo šišanje udari na sprdnju.

Nisu Rusi, nego Ukrajinci, i nije 500 evra, nego 80 maraka! Ko se ošišao i za bagatelu dao kosu svoju, razočarano se vratio svojoj bijedi i čemeru. Neošišani su, sa osmijehom, brže-bolje odlepršali iz salona.

Prevara šišanjem je najčistija paradigma onoga šta su vlasti u Prijedoru uradile od živih ljudi. Svojom ingenioznom politikom, pretvorili su lokalno stanovništvo u ljude bez posla i bilo kakve budućnosti. Pretvorili su ih u jedinke koje namjesto glava imaju rasadnike za rast kose. “Bašte“ za izmaštane Ruse, koji će kupiti skalpove za mrsne pare.

Tako više od dvije decenije od prijedorskog zločina, hodaju ovim gradom ljudi koji su uništeni i devastirani od svojih vlastodržaca, istih onih koji bi da im izvrše lobotomiju i izbrišu sjećanja na Omarsku i Tomašicu. Hodaju tako zbunjeni svjedoci i poneki učesnik u zločinima, i sve što imaju u životu, eto, to im je ta kosa. A, ni nju, ispostavilo se, ne mogu prodati. A, čemu onda služi glava, ako niko neće kosu da kupi, majku mu?

I šta smo dočekali? Imamo mrtve ljude koji urliču za ljudskim upokojenjem, i imamo žive, koji hiberniraju negdje između herojskih narativa i kafanskih priča, i koji bi da egzistiraju od prodaje kose. Jedni i drugi, na različite načine lišeni života, sudaraju svoje sudbine podno Kozare. Tu, ovdje, na korak od nas.

A većina i dalje ćuti. I o mrtvoj i o živoj kosi.Samo, vidite, mrtva kosa je neprocjenjiva, a živa kosa i ne košta bog zna koliko.

*Tekst preuzet sa prijateljskog portala Buka ... <<

...

[Veletin]

SEĆANJE NA GRDELICU Videli smo raketu kako leti pravo na nas. Potom je usledio užas

 

"Sa više granata spaljen je voz i potpuno uništen. Poginuli su putnici, mnogi od njih nisu identifikovani. Najstrašnije je i najveća žrtva je dete od šest godina

 

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....rene-drave.html

 

>> ... 12.04.2014 - 12:15
Feljton: Otmica u Štrpcima 1993. godine (10)
Na meti razularene države
Pripremile: e-Novine

Povodom godišnjice otmice u Štrpcima, ponovo objavljujemo feljton iz 2009. godine. Pre 21 godinu, 27. februara 1993, pripadnici srpskih paravojnih jedinica pod komandom Milana Lukića (osuđen na doživotni zatvor pred Haškim tribunalom), uz logističku pomoć države Srbije, oteli su 19 putnika iz voza 671 na relaciji Beograd–Bar, 18 Bošnjaka i jednog Hrvata. Ovaj nezapamćeni zločin protiv civila danas je gotovo zaboravljen; pred sudom u Bijelom Polju Nebojša Ranisavljević osuđen je na 15 godina zatvora zbog „ratnih zločina protiv civilnog stanovništva”. Milan Lukić, glavni akter otmice i likvidacije građana Srbije nije odgovarao za ovaj zločin. I u Beogradu je osuđen na doživotnu robiju, ali za otmicu u Sjeverinu. Oteti i ubijeni ljudi bili su državljani Srbije i Crne Gore, iz Priboja, Prijepolja, Beograda i Podgorice, a bilo je i državljana Bosne i Hercegovine. I danas, duže od dve decenije nakon zločina, srpsko pravosuđe nije utvrdilo ko su naredbodavci i organizatori zločina - i oni su ostali van domašaja pravde. Posmrtni ostaci Rasima Ćorića i Jusufa Rastodera, kao i nekompletni posmertni ostaci Halila Zupčevića, otetih i ubijenih putnika, pronađeni su u jezeru Peruċac. Za posmrtnim ostacima ostale šesnaestorice i dalje se traga. Pouzdano je utvrđeno da je sve otete formacija Milana Lukića, koja je pripadala Vojsci Republike Srpske, prevezla u selo Preljevo kod Višegrada, gde ih je opljačkala, pretukla, potom streljala i njihove leševe bacila u Drinu. U znak sećanja na nevine žrtve ovog monstruoznog zločina, objavljujemo feljton koji se bazira na dokumentima iz knjige „Otmice u Sandžaku”, objavljene 1996. u izdanju Sandžačkog odbora za zaštitu ljudskih prava i sloboda, kao i iz knjige „Otmica u Štrpcima” Fonda za humantirano pravo, publikovane 2003. godine ... <<

 

...

[berti]

KRVAVI USKRS 1944. Saveznici nas bombardovali na Titov zahtev

Ubijeno više od dve hiljade srpskih civila. Beograd brutalno rušili tri dana uzastopno tako da ni žrtve nisu mogle da budu sahranjene. Partizansko vođstvo podsticalo ovakve akcije.

KRVAVI Uskrs, kako je nazvano savezničko bombardovanje Beograda 16. i 17. aprila 1944. u kome je poginulo više od 2.000 ljudi, dugo je bio tabu tema, a ni danas sa njega nije potpuno skinut veo tajne. Dosijei Balkan er-forsa, koji je 1944. pod britanskom komandom 11 puta bombardovao Beograd i druge srpske gradove, i dalje su zapečaćeni. Britanski obaveštajac Majkl Liz bio je član vojne misije u Jablaničkom okrugu 1944. i gorko je zaključio da se Staljin sigurno grohotom smejao dok su saveznički bombarderi ubijali Srbe za račun njegovog pulena Tita.

- Intenzitet bombardovanja prevazišao je čak i napade nemačkog Luftvafea iz 1941. Za partizansko vođstvo svrha tih i ostalih bombardovanja nije bila vojničko već političko dejstvo. Cilj je bio da se stanovništvu pokaže ko su sada gazde - konstatovao je Liz.

Istoričari kažu da svako bombardovanje ima četiri aspekta: vojni, ekonomski, moralni i politički.

- Nećete pogrešiti ako politički razlog stavite na prvo mesto. Zabeleženo je da su prilikom bombardovanja Prijepolja partizani igrali kolo i vikali: „Neka vide četnici na čijoj su strani saveznici“. To sve govori - kaže prof. dr Pavlović.

Saveznici su bombardovali i druge okupirane južnoevropske gradove, ali nikada sa tako malo štete po Nemce i sa strašnim civilnim žrtvama kao u Srbiji. To potvrđuju i radiogrami Glavnog štaba JVUO upućeni vladi u Londonu.

- Kad je na nebu prestonice prepoznalo savezničke avione, stanovništvo je bilo obuzeto oduševljenjem. Svet je verovao da se avioni vraćaju posle bombardovanja neprijateljskih ciljeva u Mađarskoj. Tek kad su zatreštale prve eksplozije savezničkih bombi, stanovništvo je potrčalo u skloništa. Savezničko bombardovanje izazvalo je strašno razaranje. Na ulicama su leševi žrtava svuda - glasio je 20. aprila izveštaj iz Mihailovićevog štaba.

Stradale su Bajlonijeva i Kalenićeva pijaca, prepune sveta, kao i Crkva Aleksandra Nevskog. Uništena je bolnica sa bolesnim srpskim zarobljenicima iz Nemačke koji su dovedeni na rehabilitaciju. Razoreno je prvo beogradsko porodilište. U prah su pretvoreni Centralni higijenski zavod, Dečja bolnica, Dečji dispanzer, Bolnica za zarazne bolesti, Dom slepih, Ortopedski zavod, Državni dom za mušku decu, Državni dom za žensku decu, dva doma za decu srpskih izbeglica iz NDH. Sravnjene su Terazije.

- Prema pouzdanim obaveštenjima Vrhovne komande Jugoslovenske vojske, na Beograd je palo 1.457 bombi prvog i drugog dana pravoslavnog Uskrsa. Porušeno je ukupno 687 zgrada, a 20. aprila je u ruševinama pronađen 1.161 leš. Broj teško povređenih bio je 1.468 - piše u radiogramu upućenom 21. aprila u London.

Kolone sa kovčezima protezale su se kilometrima beogradskim grobljima, kao nekoliko dana ranije u Nišu koji je, takođe, razoren „prijateljskim bombama“.

- Ja bih razumeo bombardovanje da smo mi zaraćena sila, pa da oni hoće da nas primoraju da kleknemo na kolena i da položimo oružje. Da nas primoraju na kapitulaciju. Pa zar mi nismo kapitulirali i pobacali oružje još onda kada smo se vezali za one koji su ove žrtve i prouzrokovali. Sada mi nemamo pred kim da kapituliramo, jedino ako oni hoće da kapituliramo pred Titom - rekao je tada niški okružni načelnik Jovan Barjaktarević.

Nesrećni čovek nije ni slutio koliko je blizu istine.

- Bi-Bi-Si je na Uskrs 1944. objavio vest da su saveznici na zahtev maršala Tita bombardovali Beograd. Na to je smesta reagovao Bogoljub Jeftić, poslanik jugoslovenske vlade u Forin ofisu, i uručio demarš zbog direktnog stavljanja saveznika na jednu stranu u građanskom ratu. Jeftiću je usmeno obrazloženo da saveznici bombarduju čitavu Evropu, pa ni Beograd nije izuzetak. Međutim u belešci Forin ofisa o tom događaju piše: „Nama bi bilo draže da Bi-Bi-Si nije objavio tu vest jer ovako imamo neprijatnu dužnost da objašnjavamo svoju politiku“. U britanskoj vladi je nesumnjivo postojala podrška Titovom pokretu - kaže prof. dr Momčilo Pavlović, direktor Instituta za savremenu istoriju Srbije.

Pod bombama su stradale čitave porodice

Na stav zapadnih saveznika o događajima i dobrim i lošim momcima u Jugoslaviji presudno je uticala grupa sovjetskih „krtica“ u britanskoj tajnoj službi SOE. Početkom Drugog svetskog rata oni su kao diplomci Kembridža, povezani salonskim levičarenjem i homoseksualnošću ušli u SOE i postali veoma uticajni. S njima je veoma blizak bio i Ficroj Meklin, Čerčilov izaslanik u Titovom štabu. Ova grupa je bila ključna i u lancu odlučivanja u Balkan er-forsu (balkanskim vazdušnim snagama), koji je bombardovao srpske gradove.

- Meklejn je smatrao da bombardovanje treba da „pomogne da se okonča građanski rat u korist partizana i potvrdi ih kao jedinu snagu otpora u Jugoslaviji“. Početkom aprila 1944. Čerčil je u London pozvao svog izaslanika kod Tita, brigadira Meklejna i Vladimira Velebita, koji je bio Titov oficir za vezu prvo s Nemcima a potom s Britancima. Oni stižu u štab generala Vilsona, komandanta Sredozemlja 15. aprila, a već sutradan je prvi put bombardovan Beograd - kaže Miloslav Smardžić, autor knjige „Krvavi Vaskrs 1944“.

UBIJALI SAMO ZA CIVILE PRILIKOM savezničkih bombardovanja Beograda nije pogođen nijedan nemački cilj od strateškog značaja, zabeležio je Miodrag Mija Jakšić. - Umesto toga, pogođena su uglavnom civilna naselja. Najgore je tih dana prošlo Pašino brdo. Iz „letećih tvrđava“ padali su „tepisi“ bombi na ovo beogradsko naselje. Tu je poginulo najviše Beograđana, a i porušeno najviše kuća - zapisao je Jakšić, koji je preživeo sva saveznička bombardovanja Beograda.

Engleske vazduhoplovne snage su uglavnom bombardovale preko dana, a strateška bombardovanja s bezbedne visine i noćna bombardovanja obavljali su Amerikanci.

- Uspostavljena je koordinacija između Balkan er-forsa, odnosno komande u Bariju i misija koje su se nalazile pri vrhovnom štabu NOVJ i glavnim štabovima republika koji su slali svoje predloge za bombardovanje o kojima su odlučivali Meklejn i Tito - kaže prof. dr Pavlović.

Za razliku od Edvarda Kardelja, koji je odlučno odbio predlog da se bombarduje Ljubljana, i Tita, koji uprkos zahtevima saveznika nije dopuštao da se ruši Zagreb, komandant Glavnog štaba NOVJ za Srbiju Koča Popović i britanski obaveštajac Džon Heniker Mejdžor sipali su predloge kao iz rukava.

-Popović je određivao ciljeve, a da uopšte nije bio u Srbiji. U seriji radiograma Vrhovnom štabu on ne samo da traži da se bombarduje neki grad, Leskovac, Niš, Beograd, čak i određene ulice. Mejdžor to šalje Meklejnu, koji predlog analizira sa Titom i informaciju koja ide u Bari u komandu Balkan er-forsa. Ta linija odlučivanja ide preko Meklejna i Tita, a Balkan er-fors bombarduje po vojničkim procenama samo kada u preletima uoči neprijateljske ciljeve - kaže prof. dr Pavlović.

[Kinik]

...

 

>> ...

16.04.2014 - 16:47

Inicijativa da Zeleno zvono postane antiratni spomenik

Srbija obeležava borbu protiv rata?

Bojan Tončić

 

 

U kolektivnu memoriju zabeležiti one koji su odbili da učestvuju u ratovima devedesetih * Guta Grubački jedan je od utemeljitelja pacifističkog i antirežimskog pokreta; tokom intervencije NATO proglašen je za “saradnika agresora”, a njegov klub je uništen * Sačiniti pacifističku mapu Srbije, na kojoj bi se obeležili toponimi otpora bezumnim ratnim avanturama, nazivi ulicama i trgovima po imenima antiratnih aktivista

Inicijativu građana i udruženja da se na ostacima kluba Zeleno zvono podigne antiratni spomenik - formalno su je Skupštini opštine Zrenjanin uputili Učitelj neznalica i Ravnopravnost - podržavaju i nevladine organizacije i pojedinci iz Beograda i cele Srbije. Tako bi se u kolektivnu memoriju zabeležili antiratni aktivisti, pacifisti i dezerteri koji su odbili da učestvuju u ratovima devedesetih, konstatovano je na sastanku NVO aktivista, održanom u utorak, u Centru za kulturnu dekontaminaciju.

 

NVO aktivistkinje i aktivisti podsetili su na rađanje antiratnog pokreta u Srbiji, što, svedoči primer Zelenog zvona, nije moglo da prođe nekažnjeno. Naime, klub Zeleno zvono, vlasništvo legendarnog Bratislava Grubačkog Gute, podignut na njegovom privatnom imanju, devastiran je, izrešetan rafalima, a nekoliko godina kasnije i zapaljen. Guta Grubački jedan je od utemeljitelja pacifističkog i antirežimskog pokreta; tokom intervencije NATO proglašen je za saradnika agresora, a njegov klub je uništen. U informaciji policije o ovom incidentu koji se dogodio pre 15 godina, stoji da su počinioci nepoznati, te da vlasnik "nema mogućnost za obeštećenje".

 

"Čekam ovakav trenutak petnaestak godina. Raduje me što su nevladine organizacije pokrenule ovu inicijativu, imaće moju punu podršku, ona prevazilazi značaj pojedinačnog slučaja kakav je moj", rekao je Grubački.

 

Aktivistkinje i aktivisti NVO podsetili su u razgovoru na raniju inicijativu upućenu opštini Zrenjanin, da se obeleže mesta konclogora Stajićevo, Begejci i Žitište, koja je okončana neuspehom, a Grubački je rekao da ima pozitivne signale ljudi iz sadašnje vlasti. Iznet je i predlog da se sačini pacifistička mapa Srbije, na kojoj bi se obeležili toponimi otpora bezumnim ratnim avanturama, kao i da se pokreću inicijative za davanje naziva ulicama i trgovima po imenima antiratnih aktivista. ... <<

 

...

Edited by Kinik, 18 April 2014 - 10:51.

[Pristevac]

 

 Total Edit

Edited by Pristevac, 18 April 2014 - 20:20.

[berti]

DONJA GRADINA: Obeležen Dan sećanja na žrtve u Jasenovcu

BANJALUKA - U Donjoj Gradini kod Kozarske Dubice juce je služenjem parastosa i polaganjem venaca na grobnom polju "Topola" obeležen Dan sećanja na žrtve u koncentracionom logoru Jasenovac.

Vence su položili preživeli logoraši i potomci žrtava iz Republike Srpske i Srbije, najviši zvaničnici RS i srpski predstavnici u zajedničkim organima BiH, konzul Srbije u Banjaluci Vladimir Nikolić, delegacije Svetske organizacije Roma i Roma iz BiH, ambasadori i predstavnici ambasada iz Rusije, Češke, Velike Britanije, Nemačke, SAD, Holandije, Belgije i Luksemburga.

Vence su položili i delegacije izraelskog grada Modina, grada Banjaluka i opštine Kozarska Dubica, SUBNOR-a Republike Srpske, Boračke organizacije Republike Srpske i drugih boračkih udruženja, civilnih žrtava rata i Oružanih snaga BiH.

U Donjoj Gradini za stradale su služene pravoslavna, jevrejska i romska molitva. U Spomen području "Donja Gradina" otvorena je izložba likovnih i literarnih radova o temi "Žrtve ustaškog zločina genocida". Donja Gradina predstavlja najveće stratište u sistemu koncentracionih logora "Jasenovac", koji je formiran u avgustu 1941. godine, neposredno posle proglašenja nacističke Nezavisne Države Hrvatske (NDH).

[Kinik]

...

 

>> ...

22.04.2014 - 13:01

Beograd

 

Dan sećanja na žrtve holokausta

e-Novine

 

 

Ceremonijom polaganja venaca i odavanja počasti kod spomenika Žrtvama genocida u Drugom svetskom ratu, u okviru kompleksa nekadašnjeg nacističkog logora smrti Staro sajmište obeležen je Dan sećanja na žrtve holokausta, genocida i drugih žrtava fašizma u Drugom svetskom ratu. Obeležava se 22. aprila u spomen na proboj zatočenika koncentracionog logora "Jasenovac" u kvislinškoj tvorevini Nezavisnoj Državi Hrvatskoj 1945. godine

 

Predsednik tehničke Vlade Srbije Ivica Dačić poručio je da Srbija i danas, kao neodvojivi deo svog postojanja, gaji antifašističku tradiciju, sećajući se žrtava koje je položila u Drugom svetskom ratu i prihvativši ulogu faktora mira i stabilnosti na Zapadnom Balkanu.

 

Dačić je, na centralnoj komemorativnoj svečanosti posvećenoj Danu sećanja na žrtve holokausta, genocida i drugih žrtava fašizma u Drugom svetskom ratu, istakao da su brojne žrtve tog rata posledica ideologija nertolerancije i mržnja i opomena koju moramo da usvojimo kako se slični tragični događaji ne bi dešavali i u našem veku.

 

"Ideja unije evropskih država nastala je kao proizvod pobede nad fašizmom i najznačajniji je mirovni projekat u istoriji našeg kontinenta. Upravo sledeći antifašističke vrednosti Srbija čini krupne korake ka evrointegracijama", rekao je Dačić, podsetivši da je Srbija u prošlosti umela da odredi svoje mesto na međunarodnoj sceni, tako što je u miru gradila zajednički progres, a u ratu bila na strani boraca protiv fašizma. Prema njegovim rečima, danas je Srbija istinski demokratska država zasnovana na poštovanju Ustava, zakona, ljudskih i građanskih prava i sloboda, i zemlja u kojoj se sprovode reforme i koja svoje interese brani isključcivo diplomatskim sredstvima.

 

Izazove sa kojima se suočava Srbija, kako je istakao Dačić, vidi kao priliku da demonstrira zrelost svojih institucija i principe međunarodnog prava zasnovane upravo na pobedi protiv fašizma u Drugom svetskom ratu. Srbija je, kako je istakao, značajan činilac i garant mira i stabilnostina na Zapadnom Balkanu, a turbulentna prošlost za nju nije prepreka uspostavljanju dobrosusedskih odnosa zasnovanih na poštovanju teritorijalnog integriteta i suvereniteta.

 

Premijer je građane pozvao da se okupe oko zajedničkih ciljeva i nastave da Srbiju grade kao domovinu ravnopravnih i slobodnih građana, čime će se ostvariti i želje predaka, pobednika u Drugom svetskom ratu.

 

Centralnoj komemorativnoj svečanosti prisustvovali su preživeli zatočenici logora smrti, članovi porodica stradalih, predstavnici Vlade Srbije, veliki broj diplomatskih predstavnika u Republici Srbiji, predstavnici Saveza Jevrejskih opština Srbije, predstavnici Saveta Romske nacionalne manjine, Grada Beograda i drugi, navodi se u saopštenju.

 

Zakonom o državnim praznicima u Republici Srbiji, 22. april je ustanovljen kao Dan sećanja na žrtve holokausta, genocida i drugih žrtava fašizma u Drugom svetskom ratu.

 

Taj dan posvećen je sećanju na Srbe, Jevreje i Rome stradale u masovnim i nečovečnim usmrćivanjima tokom Drugog svetskog rata.

 

Dan sećanja na žrtve genocida obeležava se u spomen na 22. april 1945. godine kad je došlo do proboja grupe zatočenika ustaškog logora smrti u Jasenovcu-Donja Gradina u tzv. Nezavisnoj Državi Hrvatskoj.

 

Sistem koncentracionih logora "Jasenovac" predstavlja jedno od najvećih stratišta u Drugom svetskom ratu. U periodu između 1941. i 1945. godine u tom logoru ubijeno je stotine hiljada civila, najvećim delom Srba, kao i Jevreja i Roma uključujući i desetine hiljada dece (logor u Jastrebarskom).

Osim logora smrti u Jasenovcu-Donja Gradina, sistem koncentracionih logora obuhvatao je više lokaliteta na teritoriji današnje Republike Hrvatske i Bosne i Hercegovine.

 

Najzloglasniji nacistički logor na teritoriji okupirane Srbije bio je koncentracioni logor na Starom Sajmištu u Beogradu, čiji su zatočenici, uglavnom Srbi, Jevreji i Romi, masovno ubijani od 1941. do 1944. godine. ... <<

 

...

Edited by Kinik, 28 April 2014 - 15:33.

[Kinik]

...

 

>> ...Ratni zločini | ponedeljak 28.04.2014 | 23:21

"Štrpci" - unovčili čekove ubijenih

Izvor: Beta, Danas

 

Beograd -- Novi tužilačko-policijski tim Srbije je u saradnji sa Tužilaštvom BiH došao do novih informacija i dokaza u slučaju otmice i ubistva 19 Bošnjaka u Štrpcima.

 

"Najmanje 20 potencijalno osumnjičenih, među kojima i nekoliko policajaca, moglo bi uskoro da odgovara za za brutalnu egzekuciju gradjana SRJ iz voza u Štrpcima. U okolini jezera Perućac su 2010. godine pronadjeni i identifikovani posmrtni ostaci Rasima Ćorića, Jusufa Rastodera, Halila Zupčevića i Ilijaza Ličine", piše Danas.

 

Proverom u Investbanci u Užicu utvrđeno je da je nekoliko čekova jednog od otetih putnika iz voza u Štrpcima, Esada Kapetanovića, realizovano dan posle otmice i ubistva, otkrio je tim koji čine čine zamenici tužioca za ratne zločine Vladimira Vukčevića i pripadnici Službe za otkrivanje ratnih zločina.

"Jedan ček sa Kapetanovićevim potpisom je realizovan upravo na dan otmice, 27. februara 1993. godine. Drugi, takođe sa potpisom Kapetanovića, 1. marta u Zemunu, a treći 5. aprila iste godine, ali sa potpisom druge osobe. Zato se javio minus na njegovom tekućem računu koji je porodica u početku morala da 'pokriva'", rekao je izvor Danasa upoznat sa istragom.

Ustanovljeno je da su potpisi na najmanje dva čeka lažni, dok jedan potpis "izaziva sumnju".

"Potpis i podaci lica koje je navedeno na poleđini čeka ne postoje u sistemu MUP-a", piše Danas.

Presudom Višeg suda u Bijelom Polju od 9. septembra 2002. godine, podseća list, zbog učešća u otmici i ubistvu na 15 godina zatvora osuđen je Nebojša Ranisavljević.

On je, kako piše Danas, sudu rekao da je Milan Lukić pravio spisak otetih stvari od ubijenih putnika i zadržao je nekoliko čekova.

Lukića su u februaru u Haškom tribunalu saslušali zamenici tužioca za ratne zločine i pripadnici Službe za otkrivanje ratnih zločina.

"Do sada je saslušano više od 30 svedoka, od kojih je troje pod zaštitom, jer imaju neposredna saznanja o likvidaciji. Jedan od svedoka je u skandinavskim zemljama, a drugi na teritoriji bivše Jugoslavije", piše Danas.

U skladu sa Protokolom o ustupanju dokaza, u predmetu "Štrpci" formiran je zajednički istražni tim Tužilaštva za ratne zločine Srbije i Tužilaštva BiH i na osnovu te saradnje razmenjuju se dokazi i ukrštaju informacije, što je pomoglo da se slučaj potpuno razreši. ... <<

 

...

 

Edited by Kinik, 29 April 2014 - 06:32.

[F@tZadd]

19 godina od akcije "Bljesak"