110 replies to this topic

[byron22]

Baš sam hteo da okačim malo dokaznog materijala...
Predupredili me.

Okačio bi ti rado. Ali nema ih. Ljudi nemojte više da kopate po komunističkim jednopartijskim arhivama. Dobro znate da su ti dokazi uništeni (pored toga što je narodu dekretom određeno kako da misli i čega da se seća, naravno usmeno). Pokušajte da nađete nemačke ili savezničke dokumente u kojima piše:


"Dana tog i tog u toliko i toliko sati na mestu tom i tom sukobili su se taj i taj nemački bataljon/divizija protiv tog i tog četničkog. Bilo je toliko i toliko žrtava sa jedne i druge strane. Bitku je dobio taj i taj."

Nadam se da agent kominterne tito nije imao baš toliko duge prste da je mogao da ih zavuče i u London, Berlin, Moskvu i Vašington. Puno sreće prilikom traženja....

Ovaj forum ima čudne kriterijume...

Tako je. Ja bih da sam moderator pooštrio kriterijume, tako da niko ne može da piše bajke ili nagađanja, već samo činjenice poduprte dokazima.

[mlatko]

Par članaka iz britanskog magazina Time:

BATTLE OF EUROPE: Forces Joined
Monday, Dec. 29, 1941
From Yugoslavia, where Serb patriots under General Draja Mikhailovitch have been fighting pitched battles with Nazi troops, came word that Yugoslav and Greek "freedom armies" had joined forces, would henceforth fight a unified campaign. Communiques from the Axis lines told of capturing a town from the Chetniks, of the execution of 57 men and seven women for anti-Nazi activity.

Scattered and secret as most of it was, the Battle of Europe was still being fought.


Delayed Dispatch
Monday, Feb. 02, 1942
The Germans are still fighting an inconclusive campaign with hard-bitten Chetniks in the Serbian mountains. The Italians last week replaced a general in their Army of Occupation who had failed to conquer the Yugoslav guerrillas. A strict curfew suddenly clamped on Belgrade indicated that the Serbian patriots were operating even in the capital.


The Eagle of Yugoslavia
Monday, May. 25, 1942
(See Cover) He clasps the crag with crooked hands . . . he watches from his mountain walls, and like a thunderbolt he falls.

These words, written of an eagle, today are a far better fit for one of the most amazing commanders of World War II. He is Yugoslavia's Draja Mihailovich. Ever since Adolf Hitler vaingloriously announced a year ago that he had conquered Yugoslavia, Draja Mihailovich and his 150,000 guerrillas in the mountains south-west of Belgrade have flung the lie in Hitler's teeth. It has been probably the greatest guerrilla operation in history:

> Last fall Mihailovich kept as many as seven Nazi divisions chasing him through his Sumadija mountains.

> Mihailovich's swarming raiders have preserved an "Island of Freedom", which for a time was 20,000 square miles in area, with a population of 4,000,000.

> Mihailovich's annihilation of Axis detachments, bombing of roads and bridges, breaking of communications and stealing of ammunition have been so widespread that the Nazis had to declare a new state of war in their "conquered" territory.

> Last October the Nazis even asked for peace.

>When Mihailovich refused, they priced his head at $1,000,000.


YUGOSLAVIA: Mihailovich Eclipsed
Monday, Dec. 14, 1942
...
In November 1941, General Mihailovich's heterogeneous band suffered a serious defeat near Valjevo at the hands of German mechanized columns. The Chetnik Army splintered. Whole units under Mihailovich's former subordinates, Gjayitch and Drenovich, joined the Italians. Others went back to their farms. Mihailovich himself retired to relative inactivity somewhere in Montenegro, avoiding action except for a sharp attack last June against a Partisan army fighting the Italians in southern Montenegro. Montenegrin Partisans charge that in certain instances Mihailovich collaborated with the Italians.
...

Izgleda da je novembarska bitka bila uzrok raspada Četničke vojske i organizovanog otpora okupaciji.

[kapetanm]

pricao sam malo sa caletom. On je kao gimnazijalac ponesto od toga i iskusio. Bilo je svega, ali zavisilo je i od faze rata. Na pocetku, u njegovom mestu, obe vojske, i partizanska i cetnicka mobilisale su muskarca koji su im trebali. U tom periodu su licili na vojsku, moja baba se naspremala pogaca i ruckova za sve. Onda, negde sredinom rata pocele su neke cudne jedinice, vec obradatile da se predstavljaju kao cetnici i bile su poznate po surovosti, radile su batine, a poceli su nocu i nozevi. Zatim, nocima su se desavala klanja domacina, onih imucnijih, koji su ujutru zaticani ubijeni i opljackani. na kraju se ispostavilo da su to komsije ubice koje su se presvlacile u uniforme cetnika. Dakle, bilo je najmanje tri grupe koje su se kitili imenom cetnika koji su u prvom svetskom ratu bili nesto sasvim drugo.
Sredinom rata, posle prvih vecih poraza JKV u otadzbini, poceo je i njihov moralni sunovrat i modus operandi sve tri grupe se ujednacio. Tada je i zabelezen veliki pokolj u Jagodini vidjenijih ljudi, advokata, ucitelja , apotekara, itd. Pri oslobodjenju komandant grada je bio Petar Gracanin ( secate ga se ) i narod ga je zaista cenio. Posle rata, u sumama po okolnim planinama jos par godina bilo je bandi sa kojima je bilo okrsaja, za koje rat nije ni prestajao. Sad citam naknadnu pamet da su posle oslobodjenja u pitanju partizanski zlocini. Jeste, u q. I zato kad na kongresima nekih stranaka cujem cetnicke pesme, zgadi mi se, kao i kuknjava SPO.
Doduse, u labavoj organizaciji svega sto se nazivalo cetnicima, dopustam mogucnost da su ponegde imali sasvim drugu ulogu, npr borba protiv nemaca i oslobodjenje loznice na pocetku rata, sukobi sa ustasama, itd, ali sve je to propalo vrlo brzo.

Edited by kapetanm, 10 July 2009 - 22:23.

[vlajko64]

elem...četnici jesu u drugoj polivini WWII sarađivali sa nemcima, sporadično. Jesu i komunisti sa ustašama pa? Svi dokazi koji su bili poznati u vreme suđenja su posle novih saznanja krajnje irelevantni i moraju ponovo na sud.

[muras]

Intervju: Đorđe Stanković, historičar i šef Katedre za istoriju Jugoslavije Filozofskog fakulteta u Beogradu

Srbija se odrekla antifašizma

"Nikome u Francuskoj ili Norveškoj, kao što je to ovde, nažalost, slučaj, ne pada na pamet da rehabilituje 'visijevce' ili kvislinga", kaže Đorđe Stanković, historičar i šef Katedre za istoriju Jugoslavije Filozofskog fakulteta u Beogradu. U polemici započetoj u julu ove godine sa Srpskom liberalnom strankom, koja traži rehabilitaciju predsjednika kvislinške vlade nacionalnog spasa (august 1941.-oktobar 1944. godine) Milana Nedića, profesor Stanković kaže da se problem rehabilitacija u Srbiji, kako u društvu tako i u nauci, tijesno prepliće sa stavovima i utjecajem predstavnika tzv. revizionističke historiografske škole

Đorđe Stanković: "Nemamo niti jednog pisanog dokumenta koji bi mogao da potvrdi da su četnici Draže Mihailovića bili antifašisti"

DANI: Šta podrazumijevate pod pojmom "revizionistička historiografska škola"?

STANKOVIĆ: Podrazumevam školu koja, umesto kritičkoj istorijskoj nauci, podleže politici današnjeg vladajućeg establishmenta. Politika je ta koja određuje način na koji se govori o Milanu Nediću, Draži Mihailoviću, partizanima, Drugom svetskom ratu... U divljoj balkanskoj tranziciji naša tzv. konzervativna građanska opcija traži nekakvo nacionalno pomirenje. EU je 1996. donela Deklaraciju u kojoj se izjednačavaju svi totalitarni režimi, tako da je znak jednakosti stavljen između nacizama, staljinizama, fašizama, komunizama i to se, zahvaljujući nesposobnim političarima, bukvalno shvatilo. Ovde su najpre i zvanično izjednačeni partizani i četnici, što je, s istorijskog i naučnog stanovišta, neprihvatljivo. Komunisti postaju apsolutni krivci za sva zla ovoga sveta. Sigurno ste hiljadu puta čuli da je Žikica Jovanović Španac, ubivši dvojicu srpskih žandarma, počinio neoprostiv zločin, ali niko ne pominje koliko je Srba ubila Srpska državna straža Milana Nedića. Pa, zar i ti pobijeni ljudi, iako komunisti, nisu bili Srbi?! Udruženje Most u Šapcu svedoči kako su partizani 1945. u tom kraju napravili pokolj, poubijali hiljadu, pa tri hiljade seljaka nekomunista. Onda odemo, pronađemo svesku paroha koji je beležio tamošnje događaje u kojoj piše da je ubijeno 37 ljudi. Na mestu njihove pogibije je podignuta crkva, ali je nema tamo gde su Nemci, uz učešće Srpske državne straže, streljali 10.000 Mačvana! Vidite kakva smo nacija! Komunistički zločini se dupliraju, ali...

DANI: Ali - zašto?

STANKOVIĆ: Rekao sam vam da je EU 1996. donela Deklaraciju o nacionalnom pomirenju...

DANI: Profesore, znate da je revizija Drugog svjetskog rata u Srbiji počela prije 1996. i da ovo o čemu govorimo nema nikakve veze s EU!

STANKOVIĆ: Čim dođe na vlast, svaka se dinastija trudi da moralno i na svaki drugi način poništi onu prethodnu.

DANI: Da, ali to nije praksa civilizovanih naroda!

STANKOVIĆ: Tačno, ali nećete valjda reći da je bilo koji narod bivše Jugoslavije u tom smislu civilizovan?! Dakle, Srbija je poništila svoju antifašističku borbu jer to traži politička elita. Da li je antifašistička borba poništena u Hrvatskoj? Nije. Stipe Mesić se zaklinje u antifašizam, a u Srbiji ga se odriču. Drugo, crkva je u javnosti dugo vršila pritisak da se "nacionalno pomirimo" pod uslovom da se iskoreni "crvena kuga". I najzad, nemojte zaboraviti da je kvislinški režim u Srbiji u vreme nemačke okupacije bio uhvatio dubok koren. Srpski je narod bio veoma kooperativan u odnosu na naciste i to se moralo "opravdati". Kako?! Tako što ćete poništiti antifašizam, komuniste proglasiti avanturistima, ubicama, bandom, a Nedića "srpskom majkom". E, ne može! Tačno je da je u svim okupiranim zemljama postojala jaka profašistička grupacija, da su takvi bili Francuzi, Rumuni, Slovaci, koji jesu imali svoje pokrete otpora, ali...

DANI: Ali se ti pokreti otpora danas veličaju, dok se profašističkih grupacija te zemlje uglavnom stide. Uzmite naprimjer Francusku.

STANKOVIĆ: Tako je. Maršal Henri Philippe Pétain je na Staljingrad poslao jednu od najelitnijih SS jedinica, sastavljenu od francuskih vojnika. Zvala se divizija Karlo Veliki. Tzv. visijevska vlada je deportovala blizu 280.000 Jevreja, što je nacionalna sramota Francuza i tu ste potpuno u pravu. S druge strane, francuski pokret otpora je bio dosta šarolik i po brojnosti se nije mogao meriti s jugoslovenskim... Znate, svaka zemlja svojoj kulturi sećanja pristupa na različit način. Tačno je da je antifašistički pokret u Srbiji bio jak, ali je isto tako tačno da je, kao što sam rekao, imao i jaku opoziciju. Tokom okupacije Beograd je normalno živeo. Pozorišta su radila, pozorišni život nikada nije bio raznovrsniji, preko 5.000 radnika i inženjera je bilo zaposleno u nemačkim fabrikama, otvoreno je preko 300 novih advokatskih kancelarija, nijedan general koga je Milan Nedić oslobodio iz nemačkih logora nije se aktivirao u antifašističkoj borbi, oko hiljadu studenata iz uglednih beogradskih porodica je otišlo dobrovoljno na studije u nacističke zemlje, a 25.000 Beograđana na dobrovoljni rad, skoro svi značajniji pripadnici kulturne, naučne, univerzitetske i crkvene elite, njih 411, potpisali su u avgustu 1941. tzv. Apel srpskom narodu.

DANI: Ivo Andrić, Isidora Sekulić, profesor Miloš Đurić su odbili da potpišu Apel...

STANKOVIĆ: Da, ali je taj isti Miša Đurić krenuo na četnički kongres u selo Ba kada ga je partizanska patrola, u kojoj je bio i njegov nekadašnji student, a na koju je slučajno naleteo, jedva nagovorila da odustane. Kasnije, nakon rata, profesor Đurić se dičio da je antikomunista...

DANI: Što nije grijeh. Biti komunista i antifašista od 1941. do 1945. nije isto što i biti komunista u periodu nakon Drugog svjetskog rata.

STANKOVIĆ: Ne, ne... Hoću da kažem da mu komunisti kasnije nikada nisu pravili probleme. Kada je govorio studentima o nekom zločinu iz antičkog doba, profesor Đurić je po tabli simbolično pisao crvenom kredom. To su bile njihove male, sitne pakosti. Ivo Andrić i Isidora Sekulić su druga stvar. Oni su odbili da potpišu Apel, zbog čega se u tom beogradskom građanskom svetu njihovo delo uporno minimizira.

DANI: Ne mislite da pretjerujete? Ko minimizira njihovo djelo?

STANKOVIĆ: Evo: kaže se da je Andrić dobio Nobelovu nagradu, ali se stalno licitira imenima srpskih pisaca koji su je mogli dobiti; Isidora je zaboravljena, niko je odavno ne pominje.

DANI: Kakve je posljedice trpio onaj ko je odbio da potpiše Apel?

STANKOVIĆ: Odbijajući da stavi svoj potpis na Apel, Ivo Andrić je rekao da u teškim vremenima pisac mora da ima otklon prema svim radikalnim opcijama i za vreme okupacije, uprkos ponudama, nije objavio ni reč. I to se tolerisalo. Isidora Sekulić je, s druge strane, tadašnjeg ministra prosvete Velibora Jonića, koji je od nje zahtevao da potpiše Apel, zamolila da je pozove uveče. Kada je pozvao, javila se na telefon i rekla mu da nije kod kuće. Ministar joj je, međutim, prepoznao glas. "Ali, kako ne razumete?!" - odgovorila je na ministrovo insistiranje. "Pobogu, za vas nikada nisam kod kuće!"

DANI: Zašto su uopšte srpski intelektualci tjerani da potpišu taj Apel? Čija je to ideja?

STANKOVIĆ: Ideja da se Apel srpskom narodu ponudi na potpis uglednim intelektualcima i profesorima začeta je tokom uprave Milana Aćimovića. Nemci su shvatili da im Beograd ipak pruža kakav-takav otpor, pa je Milan Nedić preuzeo stvar. Tako su Apel, kojim se građani Srbije pozivaju na saradnju s okupatorom, na nepružanje otpora i u kome se "šumci" pozivaju da prestanu s oružanom pobunom protiv Nemaca, koji su već bili počeli s čuvenom odmazdom "stotinu za jednog", potpisali najviđeniji ljudi tog vremena.

DANI: Ko su bili "šumci"?

STANKOVIĆ: Pripadnici srpskog pokreta otpora.

DANI: Antifašisti?

STANKOVIĆ: Nemamo niti jednog pisanog dokumenta koji bi mogao da potvrdi da su četnici Draže Mihailovića bili antifašisti. U početku su bili deo pokreta otpora protiv okupatora, ali ne i antifašisti. U tom pokretu 1941. vlada potpuni haos; nije se znalo ko je na čijoj strani, ko je u šumama, ko je četnik, ko komunista… Sedam dana nakon kapitulacije, 21. na 22. april, u Beogradu je ubijen nemački vojnik, posle čega je uspostavljena specijalna policija. Odmah je počela odmazda, streljanje, popis 11.000 Jevreja čiji je spisak stavljen Dragom Jovanoviću na sto. Zbog toga što su Beograđani cinkarili svoje sugrađane Jevreje, ubrzo je taj spisak proširen na gotovo 18.000 imena! Pa, šef Gestapa za Beograd putem plakata moli građane da ubuduće više ne denunciraju komisije jer nemačka policija ne uspeva da obradi prispele podatke. Na osnovu predatog spiska, Jevreji su pohapšeni, odvedeni na Autokomandu i streljani. Sramota je za Srbiju da tamo, u Topolskim šupama, danas jedva da postoji minijaturna tabla kao spomenik stradalima.

DANI: Strijeljali su ih Nijemci.

STANKOVIĆ: Dajte, molim vas! Pa, ko je Nemcima dostavio spisak?! Dragi Jovanović je listu od 17.800 Jevreja stavio na sto Heinricha Dankelmanna, vojnog namesnika u okupiranoj Srbiji! To je moralni slom! Glavni nemački obaveštajac koji iz Beča obilazi balkansko ratište i 12. maja 1941. izveštava da je u Beogradu nepodnošljivo stanje jer se svaki dan puca. Ko puca? Osim "otpisanih"... Vidim da se smeškate, ali ću vam reći da je Tihi Ivan Bondraček, Titov SKOJ-evac doveden iz Zagreba, a da je Prle Sava Malešević iz Beograda.

DANI: Dragan Marković, nekadašnji urednik Politike, pisao je o njima.

STANKOVIĆ: Jeste, ali nije važno kako je to bilo u filmu. Činjenica je da je u Beogradu neki otpor ipak postojao, s tim što, recimo, grupa na Senjaku nije znala za onu na Voždovcu. Sve je više ličilo na gerilski nego na neki organizovani pokret. Tačno je da su u početku u okviru tog pokreta otpora postojala dva bloka - komunistički i četnički - i da su povremeno sarađivala. Vremenom, zbog uporišta kod saveznika u Londonu, za komuniste četnici postaju veliki problem. Međutim, bilo je normalno da se vlada u Londonu opredeli za pukovnika kraljevske vojske Dragoljuba Mihailovića, koji ubrzo uspostavlja komandu u svim delovima zemlje. Ali nema boraca. Četnici ne postoje u Vojvodini, Slavoniji, Banskoj Hrvatskoj, Sloveniji, Makedoniji, na Kosovu...

DANI: Šta hoćete da kažete - za razliku od partizana, četnici su bili isključivo srpski pokret?

STANKOVIĆ: Četnika imate u Šumadiji, Vasojevićima, malo oko Splita, gde sedi Ilija Trifunović, u Kninskoj krajini i te grupe po Bosni.

DANI: Kada četnici od pokreta otpora postaju saradnici okupatora?

STANKOVIĆ: To je išlo postepeno. Četnici i partizani ulaze u otvoreni sukob kod Užica 2. novembra 1941. To je bio rez. Istovremeno, osim protokolarne posete Dušana Simovića Londonu 1941, Churchill do kraja rata nije želeo da vidi bilo kog člana jugoslovenske vlade u izbeglištvu.

DANI: Zašto?

STANKOVIĆ: Zato što je imao izvanrednu obaveštajnu službu i tačno znao šta se dešava. Strategijom čekanja, Draža Mihailović je najpre izdao Britance, a onda i samog sebe. Britanska obaveštajna služba je imala uvid u sve telegrame koje je Draža Mihailović slao vladi u Londonu i obrnuto, imala je šifru Vrhovnog štaba i Englezi su već od 1942. znali ko se u Jugoslaviji bori protiv Nemaca.

DANI: Pomenuli ste njemačku odmazdu, strijeljanje stotinu Srba za jednog njemačkog vojnika. Oni koji traže rehabilitaciju Milana Nedića tvrde da je on pristao na saradnju s okupatorom kako bi spasio Srbiju, sačuvao tzv. biološku supstancu.

STANKOVIĆ: Kroz Nedićev Banjički logor je prošlo više od osamdeset hiljada ljudi, od čega je streljano 47.000. U nemačkim represijama 1941.-1942. u Srbiji nije bilo više od dvadeset hiljada pobijenih Srba. Srpska državna straža je imala zadatak da se bori isključivo protiv komunista. Đura Trpković, šef obezbeđenja Nedićeve vlade, tvrdi da su Nemci strogo kontrolisali budžet srpskog komesara za izbeglice Tome Maksimovića, da je on išao na referisanje Gestapu i da su preko tog ministarstva četnici Draže Mihailovića dobijali pomoć. Ko je onda bio spasilac i "srpska majka"?! Priču o tome da Nemcima nije trebalo pružati otpor da bi se sačuvala supstanca odavno su prihvatili SANU, crkva, politički establishment, što je direktno dovelo do toga da nekadašnji saveznici Srbiju ne pozivaju na proslavu iskrcavanja u Normandiji, na centralnu proslavu 60 godina od završetka Drugog svetskog rata...

DANI: Međutim, profesore, u polemici oko Nedića, Vaši oponenti Vam zamjeraju što tvrdnje o Milanu Nediću bazirate na svjedočenju Đura Trpkovića, šefa Nedićevog obezbjeđenja, što je, kažu, nepouzdan istorijski izvor. Pitam Vas kao istoričara: može li se takav izvor smatrati relevantnim?

STANKOVIĆ: To je apsolutno pouzdan izvor. Kada je, u januaru 1946, od strane Britanaca predat jugoslovenskoj vladi, Milan Nedić, tokom saslušanja, govoreći o Đuri Trpkoviću, kaže da je on stalno bio uz njega, da je sve znao, opisuje ko je, šta su njegova zaduženja... Postoje dokumenti. Postoji sanduk s građom o Nediću i deo tih dokumenata još uvek nisam otvorio.

DANI: Osim ovoga o čemu govorite, šta jeste?

STANKOVIĆ: Evo, naprimer, da je šef jugoslovenskog ratnog kabineta u Londonu Živan Knežević, pučista od 27. marta, od Engleza dobijao informacije ko je ko u Jugoslaviji, pa dolazi na ideju da četničke trojke mogu imati i drugu funkciju, tj. da mogu likvidirati njihove najljuće protivnike u otadžbini. Tako je nastalo to čuveno slovo "Z".

DANI: Šta je "Z"?

STANKOVIĆ: Sačekajte. Na Radiju London se čita naredba: pod slovo "Z" staviti toga majora, ovoga učitelja, onoga seljaka i tako tridesetak imena svake večeri. Od mnogih ćete čuti da je "Z" značilo - zastrašivati. Međutim, ispitujući stvari na terenu, došli smo do saznanja da je naredba glasila - zaklati! "Genije" Slobodan Jovanović, kao predsednik Vlade, potpisuje takvu naredbu. Šta je on, kakav je to čovek?! Postoje dokumenti s imenima ljudi koje su zaklale četničke trojke. Na teritoriji Čačka, opština Milanovac, napravljen je popis preko šest hiljada žrtava, među kojima su i one koje su, po nalogu vlade u Londonu, likvidirale četničke trojke. Tu su imena, ko ih je ubio, zašto, kada, kako i sl.

DANI: O.K., evo, predajete istoriju mladim ljudima od kojih su neki članovi klerofašističkih organizacija. Pitate li ih kako mogu da slave kvislinge ili naciste koji su, hajde, ako ništa drugo, ubili toliko pripadnika srpskog naroda?

STANKOVIĆ: Već sam vam rekao da politika i politički establishment određuju način na koji će se neka istorijska ličnost blatiti ili dizati u nebo. U Srbiji je već dugo dominantna potreba za revizijom Drugog svetskog rata, antifašizma... Mladi ljudi slušaju šta im se govori, šta im političari poručuju i normalno je da se za neke stvari vežu. Neke od njih pitam šta su pročitali od Justina Popovića ili Nikolaja Velimirovića. Kažu - ništa, ali, eto, zna se da su njih dvojica bili veliki borici protiv komunista i crvenog terora. To su fraze s ulice, iz kafane. Kada im pokažem arhiv, originalne dokumente, zaprepaste se. Nikolaj Velimirović je za njih bog! Kažem im da je bio izuzetan govornik u svojim mladim danima, da je osnovao omladinsku organizaciju za jugoslovensko ujedinjenje, bio savršen propagator Nikole Pašića za stvaranje jugoslovenske države, ali je takođe mislio da bi, na osnovu tih zasluga, 1920. trebalo da postane patrijarh SPC-a. Međutim, nije izabran zato što mu je, kao Pašićevom čoveku, to onemogućio kralj Aleksandar. Postavljen je za episkopa ohridskog. Deset narednih godina Nikolaj Velimirović ne vodi ličnu higijenu, ne dolazi u Beograd, opija se...

DANI: U knjizi Dani, sećanja akademik Dejan Medaković kaže da je na nekom slavskom ručku kod Živorada Stojkovića, kada je poveden razgovor o tome da se Nikolaj Velimirović proglasi za svetitelja, patrijarh Pavle rekao: "Bio je svet, ali je pušio. Zamislite svetitelja koji puši! Još je rano za takve stvari."

STANKOVIĆ: Jeste, deset godina je radio najgroznije stvari, u Beograd su stizale različite vesti. Dimitrija Ljotića upoznaje 1937, a Đura Trpković, koji je krajem 1945. prisustvovao Ljotićevoj sahrani kao Nedićev izaslanik, tvrdi da Nikolaj Velimirović drži nad odrom jednosatni govor i kaže: "Plačite, dobrovoljci četnici... Dimitrije je oličenje slobode, Ljotić je slobodna kapija Srbije!" I crkva takvog čoveka proglasi za svetitelja! Osam godina je Vojislav Koštunica bio na čelu države u kojoj je na snazi bio tzv. savez trona i oltara. Fanatično religiozan, nijednu važnu odluku nije doneo bez konsultacije s crkvom. Da li je za to vreme njegova služba bezbednosti pokušala da, recimo, istraži sadržaj tajne prepiske Nikolaja Velimirovića s Anglikanskom crkvom? Ili to možda nije bila crkva. Možda je u pitanju Intelligent Service (obavještajna služba; op. aut.)? Ne, imali su pametnijeg posla. Atmosfera je takva da vladajuća struktura uporno zastupa pogrešan koncept razvoja države i društava, propagira pogrešan sistem vrednosti. Pogledajte: 2008. godine prvi put jedan šef srpske države odaje poštu đacima streljanim u Kragujevcu. Pa, da li je to normalno?!

[maara]

Stojić: Dvočlana delegacija BIA bila na Ravnoj Gori

18. jul 2009. 19:22 (Izvor : Beta)

Šef kabineta direktora Bezbednosno informativne agencije (BIA) Jovan Stojić potvrdio je danas da je dvočlana delegacija BIA bila na Ravnoj gori gde je položila venac na spomenik Draži Mihailoviću. Stojić je agenciji Beta rekao da u dvočlanoj delegaciji nije bio direktor BIA. On nije želeo da kaže ko su bili članovi delegacije, kao ni da komentariše taj događaj. Delegacija Srpskog pokreta obnove (SPO) položila je juče, povodom godišnjice pogubljenja generala Dragoljuba Mihailovića 1946. godine, venac na njegov spomenik na Ravnoj Gori. Direktor SPO-a Aleksandar Jugović saopštio je da su venac na Ravnoj Gori su položili i predstavnici BIA.