No replies to this topic

[laufer]

Bilo bi zanimljivo prodiskutovati da li postoji nesto sto se zove bg. skola filma.Ako se kao kriterijum uzme generacijska i stilska povezanost, brojnost autora i to sto su svi iz jednog grada, pozivanje na zajednicke uzore, prilican kontinuitet u radu, mislim da se moze govoriti o takvom fenomenu koji je nastao i uoblicio se u poslednjih 10-ak godina.Sam kvalitet filmova nije u svemu tome ni najvazniji.
Nabrajanje imena bi izgledalo otprilike ovako:Srdjan Dragojevic, Rasa Andric, Milutin Petrovic, Dejan Zecevic, Boban Skerlic, Djordje Milosavljevic, Gorcin Stojanovic, Milorad Milinkovic, Srdan Golubovic .
Svi ovi reziseri imaju vise karakteristika koji ih spajaju, nego onih koje ih cine raznorodnim, bez obzira sto neki prave bolje a neki slabije filmove.
Prva takva osobina bi bila posvecenost tzv. zanrovskom, bioskopskom filmu , sto je nesto sto je steceno u zajednickoj skoli, FDU.Ono sto su kriticari promovisali ranih 80ih godina, neki su i profesori na FDU,i sto se formiralo kao pogled na svet i film, pocelo je u ovoj generaciji 90ih da daje plodove.
Ono sto se moze uzeti kao najvaznija zajednicka osobina je prihvatanje americkog filma kao jedinog uzora, i blagi prezir prema evropskom, autorskom filmu.S tim u vezi je i odredjena, za domace produkcijske uslove prilicna, zanatska vestina koja se izbrusila u aktivnostima koje su prethodile snimanju igranih filmova( snimanje muzickih i reklamnih spotova).
Ali bas u vezi sa tim je i najveci nedostatak, koji se ogleda u izbegavanju pozitivne "umetnicke pretencioznosti" da se kazu neke "univerzalnije istine koje se ticu ljudske duse" a sto je sve karakteristika skoro svih neamerickih kinematografija.
Skoro bi se moglo reci da se americki filmovi snimaju u Americi i Srbiji.Bas zbog toga ovi autori, koji imaju prilicnu gledanost na domacem terenu, ( prica se da je u Evropi domaci film gledaniji od americkog jedino u Francuskoj i Srbiji) su potpuno ignorisani od medjunarodne festivalske javnosti , koja je glavna promotivna, odskocna daska za male kinematografije.
Ono sto je ipak za svaku pohvalu je neverovatna vitalnost koja se iskazala u prilicnom broju snimljenih filmova i sasvim solidnom kontinuitetu karijera, narocito ako se uzme u obzir strasna drustvena kriza koja je vladala i vlada u zemlji i koja je ucinila da snimanje igranog filma postane nedostupno i mnogo poznatijim reziserima ( Goran Markovic, Sijan, Zika Pavlovic dok je bio ziv, Baletic, Karanovic, Radivojevic, na kraju i Zafranovic se tu negde muva vec neko vreme).