Kao i sve sto bi zeleli da pitate!?
do tada...
Tokom 16. veka, priobalni Brazil je, kao Portugalska kolonija, postao daleko najveći proizvođač šećera i ostalih sirovina u zapadnom svetu. Takva potreba za robovima je naterala Portugal da iz već porobljene i trgovinski razrađene zapadne Afrike, započne i njihov transport u južnu Ameriku. Od ukupnog broja porobljenih crnaca koji su transportovani u Novi Svet, Brazil je bio procentualno najveći uvoznik robova sa preko 40%. Ne zna se koliko je tačno afričkih crnaca bilo deportovano u Brazil, ali uoči ukidanja ropstva 1888. godine, u Brazilu je bilo oko 3 miliona crnaca a ukupan broj stanovništva tada je dostigao 5 miliona ljudi. Trgovina robovima je obavljana direktno sa Afrikom a ne preko posrednika (kao što je bio slučaj u severnoj Americi), tako sa su postojale čvrste veze između najvećih brazilskih luka (Salvador, Resife, Rio de Žaneiro) i luka na Robovskoj obali (Vidah, Lagos, zapadna Afrika). Naseljavanje robova je krenulo sa severoistoka države (Baija) ali se ubrzo raširilo i severnije (Maranjan, Pernambuko) i južnije (Rio de Žaneiro, Minas-Žerais) od Baije. Crnci robovi koji su se našli u Brazilu pripadali su sledećim narodima: Joruba (koji su se u Brazilu zvali Nago), Eve (Džedže), Ašante, Fanti (Akan), Dahomejci i grupi naroda koji su pripadali islamskoj religiji: Tapa, Hausa, Mandingo, Fulbe. Deportovani su i narodi i iz južnoafričkog područja naseljeni narodima Bantu, uglavnom iz Angole, Mozambika i Konga. Mada su se crnci Brazila mešali terirorijalno i sa belcima i jedni sa drugima, bili su naseljeni u znatnoj meri prema etničkim grupama. Da bi sprečili ujedinjenje različitih etničkih grupa i njihove pobune, robovlasnici su podsticali razvijanje elemenata plemenskih kultura koje su ih razdvajale. Tako se dešavalo da su se određene grupe borile protiv robovlasnika ali i protiv ostalih crnačkih paganskih grupa.
Bez obzira na to, u takvoj situaciji mešanje različitih kultura je bilo neizbežno, što je i bio uzrok stvaranju mnogih kulturnih tvorevina, između ostalog i kapuere (capoeira).Postoji mnogo teza koje pokušavaju da daju odgovor na pitanje gde je i kako nastala kapuera: neki oblik kapuere je već postojao u Africi ali je u Brazilu poprimio sadašnju formu i naziv; kapuera je nastala mešanjem afričkih naroda i njihovih kultura u ruralnim delovima Brazila; kapuera je nastala mešanjem afričkih naroda i njihovih kultura u velikim, lučkim centrima Brazila (Salvador, Rio)... Za svaku od ovih teza ima mnogo argumenata ali se o njima i danas vode polemike.
Kapuera je Brazilska, i tokom vremena se menjala, toliko je sigurno. Nastala je kao vid otpora porobljivačima, kroz koji se provlači mnogo toga istovremeno. Tako su robovi mogli da vežbaju i borbene tehnike, i da pomoću muzike i pesama prenose tradiciju, istoriju, slave velike vođe ustanaka, a da to u očima gazda izgleda bezopasno. Ipak, na mnogim imanjima, od 1814. godine, kapuera i ostali oblici Afričke kulture su bili zabranjeni. Posle oslobođenja, crnci u Brazilu su postajali punopravni građani. 1798. godine od popisanih 1.988.000 crnaca 406.000 je bilo slobodno. Dvadeset godina kasnije, 1818. godine broj slobodnih crnaca je bio 585.000, što je stvaralo uslove za potpuno ukidanje ropstva, što se i desilo 1888. godine. Od tog trenutka, slobodni ljudi su krenuli da naseljavaju veće gradove u potrazi za poslom. Kako posla nije bilo dovoljno za sve, mnogi od bivših robova su osnivali ili su se priključivali kriminalnim bandama. Nastavili su da se bave kapuerom, koja je sada postala povezana sa kriminalom i aktivnostima koje su bile usmerene protiv vladajuće klase. Kao rezultat toga, kapuera je bila zabranjena zakonom (1892.), i onima kojima koji su je praktikovali bile su izricane velike kazne. Igre kapuere su često održavane na mestima odakle je lako pobeći, a postojao je i poseban ritam ( cavalaria ) koji se svirao u slučaju da dolazi policija. Da bi se što lakše sakrili od zakona, kapueristi su često imali i po nekoliko različitih nadimaka, kojim bi sakrivali svoje stvarne identitete. Taj običaj je ostao i danas. Skoro svaki kapuerista ima svoj nadimak ( apelido ).
Kapuera je priznata kao nacionalni sport 1937. godine, kada je u Salvadoru, majstor Bimba ( Manoel dos Reis Machado ) otvorio prvu školu koja je registrovana pred zakonom. Škola se zvala Centro de Cultura F'sica Regional (Regionalni centar fizičke kulture). Sistematizovano učenje majstora Bimbe koje je nazvano Capoeira Regional, je izvršilo veliki uticaj na svet kapuere.
1942. godine majstor Paštinja ( Vicente Ferreira Pastinha-mestre Pastinha ), je otvorio prvu kapuera Angola školu .
Zajedno, ova dva majstora se smatraju očevima moderne kapuere: Capoeira Regional i Capoeira Angola.
Edited by Capoeira Belgrade, 04 October 2009 - 12:18.
