1164 replies to this topic

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....vezu.html?print

 

>> ... 22.10.2015 - 16:34

Ubijenim državljanima Srbije dati status civilnih žrtava

Ispuniti ljudsku obavezu

e-Novine

 

Meho Omerović: Toliko dugujemo tim nevinim žrtvama, barem kao ljudi! Svi odgovorni za zločin u Sjeverinu moraju biti procesuirani. Nije valjda Milan Lukić lično sam ubijao sve te ljude, to je najmanje što možemo da uradimo kao država kako bi na delu pokazali da nijedan zločin ne sme ostati nekažnjen, a žrtve zaboravljene

 

Povodom 23. godišnjice otmice i ubistva 17 Bošnjaka u Sjeverinu, predsednik skupštinskog Odbora za ljudska i manjinska prava i ravnopravnost polova Meho Omerović rekao je u četvrtak da zakon o pravima civilnih žrtava, povreda ljudskih prava u oružanim sukobima i u vezi sa oružanim sukobima u periodu od 1991-2001. godine, mora da se nađe pred poslanicima u najkraćem roku.

 

"Toliko dugujemo tim nevinim žrtvama, barem kao ljudi! Svi odgovorni za zločin u Sjeverinu moraju biti procesuirani. Nije valjda Milan Lukić lično sam ubijao sve te ljude, to je najmanje što možemo da uradimo kao država kako bi na delu pokazali da nijedan zločin ne sme ostati nekažnjen, a žrtve zaboravljene", poručio je Omerović.

 

Omerović je naveo da su pre 23 godine iz autobusa na liniji Priboj-Rudo u mestu Mioče, izvedeni državljani Srbije, odvedeni u Višegrad, ubijeni i bačeni u Drinu, i to samo zato što nisu bili Srbi. Pred Haškim tribunalom je zbog zločina, podseća, na doživotnu robiju osuđen komandant paravojne formacije Milan Lukić.

 

Omerović je naveo da ne treba ponavljati mantru kako taj zločin nema veze sa državom Srbijom.

 

"Spomen obeležje koje je čekalo 23 godine na otvaranje je samo mali deo duga koji imamo kao društvo prema ovim žrtvama", rekao je Omerović ... <<

 

...

[Kinik]

...

 

http://www.danas.rs/...?news_id=309774

 

>> ... 16/10/2015 16:31

Užas izuzetka / Aleksej Kisjuhas

Svi fašistički kvislinzi i kolaboracionisti liče jedni na druge, ali samo je Srbija u svom odnosu prema njima nesrećna na svoj način. 

 

 

Hajde abecednim redom. 

 

U Albaniji balisti (pripadnici organizacije "Bali Kombetar" ili "Narodni front") su se tokom Drugog svetskog rata borili za etnički čistu Albaniju i protiv komunizma (pod sloganom "Albanija Albancima, smrt izdajnicima"), a zapravo su sarađivali sa nacistima i italijanskim fašistima u marionetskoj i kvislinškoj vladi. Nakon rata, razbežali su se širom sveta, a oni koji su ostali bili su likvidirani.

 

U Belgiji, okupiranoj i podeljenoj na Flandriju i Valoniju, na vlast je doveden niz pronemačkih i katoličkih fašista koji su takođe samo "branili svoj narod", a zapravo mobilisali stanovništvo za rat na strani okupatora i aktivno sprovodili Holokaust. Nakon rata, za kolaboraciju su osuđene 53 hiljade Belgijanaca, a kvislinški kralj Leopold III (koji je pobegao u Nemačku) je abdicirao.

 

U Čehoslovačkoj je stvoren nemački Protektorat Češke i Moravske, kao i marionetske državice Slovačka Republika i Karpatska Rutenija (Zakarpatje), uz progon Jevreja i Roma. Nakon rata, čehoslovački kolaboracionisti poput Emila Hahe su pohapšeni, ubijeni i bačeni u neoznačene grobove, uz dramatičnu odmazdu prema domaćim Nemcima i (drugim) kolaboracionistima.

 

U Danskoj nemačka okupacija je bila nešto labavija, ali je i danska vlada hapsila komuniste i Jevreje (iako je većina uspela da emigrira i sačuva život). Posle rata je pod sumnjom za kolaboraciju uhapšeno oko 40 hiljada Danaca, a kažnjeno je oko 13,500, uključujući tu i 78 smrtnih kazni.

 

U Estoniji je takođe formirana marionetska samouprava ("Direktorat"), koja je imala određenu slobodu i koju je spremno koristila za istrebljenje desetina hiljada estonskih Jevreja, komunista i Roma. Naime, Estonija je proglasila da je "Judenfrei" ("slobodna" ili očišćena od Jevreja) već u decembru 1941. godine. Suđenja za ova zlodela održana su 1960-ih godina, i svi optuženi kvislinzi su osuđeni na smrt.

 

U Francuskoj je višijevska vlada predvođena maršalom Petenom aktivno sarađivala sa nacistima, uključujući tu i programe istrebljenja francuskih Jevreja. Bilo je tu i deportacija, kao i autohtonih koncentracionih logora. Nakon rata, organizovan je niz suđenja za kolaboraciju, pri čemu su na smrt osuđene 6.763 individue. Na gubitak svih građanskih prava osuđeno je čak 49 hiljada kolaboracionista i kvislinga, a neposredno nakon oslobođenja Francuske, po kratkom postupku je likvidirano oko 9.000 izdajnika i saradnika okupatora. Petenu je suđeno za veleizdaju i, ponosno obučen u maršalsku uniformu, skrušeno je ćutao celo suđenje. Osuđen je na smrt i ražalovan je kao oficir, uprkos herojskim delima u Prvom svetskom ratu. Pjer Laval, višijevski premijer, takođe je osuđen za veleizdaju i ubijen.

 

U Grčkoj je nakon okupacije takođe na vlast dovedena marionetska vlada (Eliniki Politeja ili "Grčka država"), čiji su premijeri (Jorgos Colakoglu, Konstantinos Logotetopulos i Joanis Ralis) aktivno sarađivali sa nacistima. Grčka država je organizovala mnoge paravojne formacije koje su progonile komuniste i ubijale i deportovale grčke Jevreje. Nakon rata, sva tri kvislinška premijera su uhapšena, zajedno sa još par stotina kolaboracionista. Suđeno im je, iako sa ograničenim uspehom, što je doprinelo izbijanju grčkog građanskog rata, ali to je druga tema.

 

U okupiranoj Holandiji kao paravojna kolaboracionistička snaga deluje lokalna policija, a mnogi Holanđani se pridružuju S. S. divizijama. Jevreji, uključujući tu i Anu Frank, predmet su masovnih deportacija u koncentracione logore, a lokalni nacisti (tzv. Nacionalsocijalistički pokret u Holandiji) čiji su članovi činili oko 3% stanovništva, bili su jedina legalna politička partija. Posle rata mnogi kolaboracionisti su bili ubijeni po kratkom postupku (ponekad i linčovani od strane lokalnog stanovništva), a drugima je suđeno za veleizdaju. Suđeno je čak i Holanđankama koje su svojevoljno imale seksualne odnose sa nemačkim vojnicima.

 

U Jugoslaviji formirana je kvislinška i kolaboracionistička vlada Milana Nedića (tzv. "Vlada nacionalnog spasa"), odnosno marionetska Nezavisna Država Hrvatska Ante Pavelića. Obe vlasti sprovode aktivnu borbu protiv antifašista i komunista, u ime etnički čiste Srbije i Hrvatske, uz paralelni progon i deportacije Jevreja i Roma. U tome im pomažu (para)vojne formacije četnika, odnosno ustaša. Otac obe kvislinške države bio je isti čovek, S. S. general Edmund Vesenmajer, koji je po Hitlerovoj naredbi dobio zadatak da na tlu Jugoslavije stvori dve države koje su prijateljski raspoložene prema Trećem rajhu. Uz to, Nedićeva Srbija je već u avgustu 1942. godine proglašena za "Judenfraj" državu. Posle rata mnogim kvislinzima je suđeno za veleizdaju, a pokrenuta je i uspešna operacija odmazde protiv kolaboracionista koji su se povlačili, odnosno bežali, pored austrijskog grada Blajburg. Zvaničnici Nezavisne Države Hrvatske su likvidirani nakon jednodnevnog suđenja u Zagrebu (Pavelić je uspeo da pobegne). Milan Nedić je bio optužen za veleizdaju, ali je izvršio samoubistvo pre početka suđenja, dok je vođa četnika Dragoljub Draža Mihailović takođe uhapšen i osuđen na smrt zbog veleizdaje i ratnih zločina. Međutim, u Srbiji 2015. godine Mihailović je rehabilitovan, a najavljen je i postupak rehabilitacije Milana Nedića.

 

U Letoniji i Litvaniji nacionalistički političari spremno prihvataju naciste umesto Sovjeta, uključujući tu i nacističke prakse "Konačnog rešenja". Sa posebnom strašću ubijaju stotine hiljada letonskih i litvanskih Jevreja, uz učešće lokalne populacije, već 1941. godine. Nakon rata Sovjeti organizuju jednako brutalni progon spomenute lokalne populacije, a postupanje sa kolaboracionistima koji nisu pobegli bilo je posebno kratko.

 

U Luksemburgu takođe dolazi do prilične kolaboracije sa okupatorom ili nacistima od strane tzv. "žutokošuljaša", a u ovom državčetu je bilo i podosta autohtonih fašističkih, nacionalističkih i antisemitskih pokreta. Kao "Judenfraj" Luksemburg je u štampi proglašen već u oktobru 1941. godine. Nakon rata uhapšeno je oko 5.000 saradnika okupatora (oko 2% stanovništva), od čega je ubijeno njih 12, na prinudni rad oterano 249, a u zatvor oko 1.300 ljudi, uključujući tu i bivše ministre i gradonačelnike. Vodeći kolaboracionista i luksemburški nacista bio je Damijan Kracenberg, koji je posle rata uhapšen i ubijen zbog svoje saradnje. Zanimljivo je i da sudski i zatvorski sistem Luksemburga u početku nije ni mogao da procesuira i smesti sve ove izdajnike, a progonilo ih je i lokalno stanovništvo.

 

U Mađarskoj od 1944. godine je postojala marionetska vlada nakon okupacije od strane nacističke Nemačke, odnosno svrgavanja regenta Mikloša Hortija. Upravo je u ovom periodu došlo do masovne deportacije mađarskih i vojvođanskih Jevreja u Aušvic. Nakon rata premijer i fašista Ferenc Salaši kao i većina njegovih ministara optuženi su za veleizdaju i ubijeni.

 

U Norveškoj kolaboracionističku i marionetsku vladu je predvodio Vidkun Kvisling, čije je prezime podarilo ime evropskim i drugim kolaboracionistima. Kvisling je ohrabrivao Norvežane da pristupe S. S. divizijama i bio je odgovoran za deportaciju Jevreja i borbu protiv norveškog pokreta otpora. Njegova fašistička partija ("Nasjonal Samling" ili "Nacionalni savez") brojala je oko 45 hiljada članova, uključujući tu i oko 4.500 paravojnih dobrovoljaca. Nakon rata nekoliko hiljada Norvežana je bilo procesuirano za veleizdaju, zločine i saradnju sa okupatorom, a likvidirano je 37 ljudi, uključujući tu i samog Kvislinga. Za ovu zgodnu priliku u Norveškoj je nakratko ponovo uvedena smrtna kazna.

 

Na kraju, u Ukrajini, dolazi do bliske saradnje mnogih ukrajinskih nacionalista i antisemita sa nacistima koji prodiru ka Moskvi, uz masovne masakre partizana, Jevreja i civila. Formirane su i mnoge (para)vojne organizacije, kao i civilne uprave koje su doprinosile Holokaustu. Sovjeti, kao i lokalno stanovništvo, odlučno su se obračunali sa ovim kreaturama posle rata. Takođe, u državama koje nisu bile okupirane od strane Sila osovine, kao npr. u Velikoj Britaniji ili Sjedinjenim Državama, simpatizeri nacista pre i tokom Drugog svetskog rata poput Ozvalda Mozlija ili Frica Kuna bili su uhapšeni ili proterani.

 

Uviđamo li obrazac? Sve kolaboracionističke vlasti i narodni izdajnici spremno su učestvovali u ratnim naporima Sila osovine i sprovodili su kampanje progona i ubistava Jevreja, Roma i pripadnika pokreta otpora. Upravljale su faktički marionetskim vladama, uz pojedine kreativne doprinose, ali uvek na liniji fašizma i vatrenog nacionalizma. Svoja (zlo)dela pravdali su višim ciljevima poput nacionalnog spasa, rasne čistoće ili nezgodnom geopolitikom. Dakle, i Srbija je, kao i mnoge druge evropske države, imala svoju marionetsku vladu koja je sprovodila fašističku politiku. Kako je to izvrsno analizirala istoričarka Olivera Milosavljević, koja je prošle nedelje nažalost i napustila ovaj i ovakav svet, odlike tog srpskog fašizma bile su: nepokolebljiva vera u nemačku pobedu, antisemitizam, antikomunizam, antidemokratija, vizije "Nove Srbije" u (fašističkoj) "Novoj Evropi", uz poseban angažman na vaspitavanju omladine i uveseljavanju svakodnevnog života pod okupacijom. Što sve iznova nije bio naročiti izuzetak, niti posebna originalnost. Takođe, i Srbija je imala antifašistički pokret otpora, jugoslovenske partizane. A ovaj pokret je po hrabrosti, žrtvama i junaštvu i nadvisio mnoge druge evropske pokrete otpora. I nakon rata, baš kao i sve evropske države, i Srbija se obračunala sa kolaboracionistima i izdajnicima na jedini način koji je prikladan kada je o fašizmu reč - vešanjem, streljanjem ili dugotrajnom robijom.

 

A uviđamo li izuzetak? Da, on je sadržan u najavljenom, zlom i naopakom pokušaju da se saradnici okupatora i srpski fašisti poput Milana Nedića rehabilituju, odnosno oslobode odgovornosti za veleizdaju, zločine protiv čovečnosti, i doprinos Holokaustu. Drugim rečima, velika je sramota - ali nije naročiti evropski ili belosvetski izuzetak - biti fašista, kvisling ili kolaboracionista. Ali još je veća i sumasišavša sramota stavljanje na pogrešnu i zlu stranu istorije danas. Sve su države imale fašiste, ali samo neke ih rehabilituju. Ne dozvolimo sebi taj užasni i sramni izuzetak. ... <<

 

...

[Vjekoslav]

 

[alberto.ascari]

Danas je sedamdeseta godišnjica početka nirnberških procesa.

 

 

https://en.wikipedia...uremberg_trials

[Atreid]

8. decembra 1980. god, na danasnji dan prije 35 godina su streljali Johna Lennona.

 

John Lennona nema medju nama, ali ideja zivi:

 

 

 

 

 

#‎JohnLennon‬ was killed on this day in 1980, a huge blow to everyone, including ‪#‎SalvadorDali‬, who displayed this photo of the pair on his wall. Lennon was also the only member of The Beatles that Dali actually met. https://www.facebook...8930766/?type=3

 

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....vama.html?print

 

>> ... 08.12.2015 - 18:17

Počeo postupak rahabilitacije zločinca Milana Nedića

Oprost za ubicu, ruganje žrtvama

Kvisling, ubica, verni sluga nacista: Milan Nedić, idealan za rehabilitaciju

 

Među brojnim besmislicama koje su izgovorene tokom ročišta izdvajaju se tvrdnje da Nedić ne može biti odgovoran za zločine u logoru "Banjica", odnosno da je kvislinška vlada u vreme okupacije "poštovala odredbe Haške konvencije o postupanju u vreme okupacije

 

Proces po zahtevu za rehabilitaciju predsednika kvislinške vlade Srbije Milana Nedića, kolaboranta i antisemite, počeo je pred Višim sudom u Beogradu u ponedeljak 7. decembra, zahtevom zastupnika predlagača rehabilitacije, Nedićevih potomaka, Srpskog liberalnog saveta i NVO Udruženje političkih zatvorenika i žrtava komunističkog terora da im se omogući uvid u 1.645 strana Nedićevog dosijea koji je BIA dostavila Arhivu Srbije. Ovaj spis i danas je, naime, zatvoren za javnost.

 

Zastupnik predlagača rehabilitacije Zoran Živanović odbio je prdlog sudije Anđelke Opačić da obeleži dokumenta koja bi želeo da vidi, pa da sud službenim putem zatraži te spise. Prethodno bi morala da se izvrši njihova anonimizacija (precrtavanje imena trećih lica).

 

Na početku suđenja advokat Živanović izgovorio je da je Milan Nedić konfiskacijom lišen prava na imovinu, a samoubistvo kvislinga tokom istrage okarakteriso je iskonstruisanim. Zato tražimo pravnu rehabilitaciju - rekao je advokat Živanović.

 

Proces rehabilitacije počeo je nakon sedam godina od podnošenja zahteva, a sledeće ročište zakazano je za 8. februar, kada bi trebalo da svedoče Uroš Šuštarič, čiji je iskaz najavljen kao odbrana Nedića, odnosno svedočenje da je fašistički premijer spasavao Slovence za vreme Drugog svetskog rata. Govoriće i izvesni Žarko Vidović, predratni komunista iz Sarajeva.

 

Neki od tobožnjih svedoka trebalo bi da budu i učesnici u procesu rehabilitacije četničkog zapovednika Dragoslava Draže Mihailovića, a Sud će od Arhiva Srbije tražiti da mu dostavi odluku Državne

 

Prvi zahtev, je, kako kaže advokat Živanović, po starom Zakonu o rehabilitaciji, podneo 1998. Slobodan Rakitić. "Mi smo sledeći podneli 2008, a pre toga smo tražili da porodici budu vraćeni Nedićevi posmrtni ostaci. Tadašnji ministar policije nam je rekao da se ne zna gde je sahranjen", kazao je Nedićev praunuk Aleksandar.

 

Među brojnim besmislicama koje su izgovorene tokom ročišta izdvajaju se tvrdnje da Nedić ne može biti odgovoran za zločine u logoru "Banjica", odnosno da je kvislinška vlada u vreme okupacije "poštovala odredbe Haške konvencije o postupanju u vreme okupacije.

 

REKLI SU O NEDIĆU

 

Branka Prpa, istoričarka, april 2009, e-novine

Nedić ispunjava kvotu "sto za jednog"

 

Milan Nedić je primao izbeglice, ali to nije mogao da radi bez nemačke dozvole, to su bile izbeglice sa teritorija koje su etnički čišćene, a čistile su ih nemačka i ustaška okupaciona vlast. I definicija Nedića kao „srpske majke” je najobičnija ratna propaganda. Ko je servisirao okupacionu vlast Nemačke? Milan Nedić! A poetski su se nazvali „Vlada nacionalnog spasa”. A iz knjige koju pripremamo videće se kako su ispunjavane nemačke kvote „sto za jednog”. Cela sela iz okoline Beograda su dovođena u Banjički logor da bi poslužila za kvotu, cele ulice. Pohapse i streljaju. Iza toga je stajao Milan Nedić. Imao je „odeljenja za Jevreje i Cigane”. Tačno se po dokumentima vidi koliko je ljudi dovedeno na Banjicu, šta je radilo Četvrto odeljenje Specijalne policije i šta stoji u njihovim personalnim dosijeima. Mi ćemo štampati osam knjiga sa 24 hiljada imena, to nije pitanje apstraktnih brojki, nego su to imena i prezimena. A pritom se pretpostavlja da ta brojka ide i do 30 hiljada, jer, imamo dokaza da neki ljudi nisu zavedeni u knjige.

 

Olivera Milosavljević, istoričarka, decembar 2011. (iz knjige “Potisnuta istina”)

Fašističke uredbe

 

„Sve uredbe koje su donošene (protiv Jevreja, Roma, komunista, “nacionalno nepouzdanih” službenika, žena…) potpisivali su svojeručno Milan Nedić i njegovi ministri, svedočeći kako je njihov rad dnevno pratio zahteve okupacionih vlasti i ideologije nacionalsocijalizma i sa kojom su revnošću oni u tome učestvovali. Zato je njihova tadašnja (kao i današnja) propaganda da su u kolaboraciju ušli kako bi zaštitili srpski narod i pomogli izbeglicama, samo zamagljivanje stvarne aktivnosti: pružanje svestrane pomoći i izražavanje potpune lojalnosti nemačkom nacionalsocijalizmu na svim frontovima. I onim stvarnim, ratnim, i onim političkim, ideološkim, ekonomskim, propagandnim, vaspitnim“, piše istoričarka Olivera Milosavljević.

Srbija je postala “Judenfrei” (oslobođena od Jevreja) 9. maja 1942, kao prva fašistička zemlja koja je „rešila jevrejsko pitanje“, o čemu su Nedić i njegovi ministri s ponosom obavestili Hajnriha Himlera. U kamionima - dušegupkama, srpskom pronalasku, pokretnoj gasnoj komori, i na Starom sajmištu ubijeno je oko 11.000 srpskih Jevreja.

 

Filip David, književnik, januar 2012, Beton

Rehabilitacija Nedića je ruganje žrtvama

 

Oslobađati Milana Nedića i njegovu kolaboracinističku vladu velike odgovornosti za genocid nad Jevrejima, jer se to, tobože, koristi u neprijateljskoj propagandi protiv Srbije, obična je besmislica. Samo potpuno distanciranje od okupacijske uloge Milana Nedića i njegovih saradnika, istinito prikazivanje njihovog delovanja u saradnji sa okupatorom, znači biti odgovoran prema istorijskoj istini i ogovoran prema mračnim stranicama te istorije. Sve drugo je istorijski falsifikat.

Istovremeno, ne smemo zaboraviti da su se neki drugi Srbi, istinski rodoljubi, a ne ovi Nedićevi, nalazili na suprotnoj, antifašističkoj i antikolaboracionističkoj strani. Zahvaljujući njima, njihovoj požrtvovanosti i hrabrosti i u najtežim vremenima sačuvano je ono zrno ljudskosti koje služi na čast pojedincima ali i široj sredini. To svedočim iz iskustva sopstvene porodice jer smo bežeći od nedićevaca, ustaša i Nemaca, proveli godine rata pod lažnim identitetom i pod zaštitom časnih ljudi u jednom sremskom selu. Niko nas nije izdao, niko prijavio, iako su znali ko smo i šta smo i koja je kazna u Nedićevoj Srbiji i Pavelićevoj Hrvatskoj za sakrivanje Jevreja. Umanjivati Nedićevu krivicu uvreda je i ruganje žrtvama ali i nepoštovanje onih koji su se suprotstavili jednom zločinačkom režimu.

 

Rehabilitacija Nedića ne bi bila ništa drugo sem čiste i jasne rehabilitacije fašizma: Milivoj Bešlin, istoričar, septembar 2015.

Vlada koja baštini judenfrei

 

Novo pisanje istorije nije posao na početku, jer je još 1991. neformalno rehabilitovan Milan Nedić, predsednik kvislinške, antisemitske vlade Srbije. U kapitalnoj knjizi "Sto najznamenitijih Srba" (Beograd, 1993), koju su pisali akademici SANU i vladike SPC, bilo je mesta za Milana Nedića, čiji je portret temeljno retuširan i kao i mnogi u toj knjizi vrlo neistorično predstavljen, dok je iz knjige izbačen Koča Popović, oslobodilac Beograda, legendarni komandant Prve proleterske, potpredsednik Jugoslavije, dugogodišnji šef i utemeljitelj jugoslovenske diplomatije, filozof.

 

Ali je, dakle, u knjizi bilo mesta za kvislinškog 'predsednika Vlade', čoveka koji je uveo strašne rasističke uredbe, koji je temeljno proveo Holokaust, kao jedan od prvih Hitlerovih saradnika, koji je poslao u Berlin vest, samopohvalu, da je Beograd 'čist od Jevreja'.

 

Rehabilitacija Nedića ne bi bila ništa drugo sem čiste i jasne rehabilitacije fašizma. Da li će do nje doći, videćemo, ali će ona mnogo govoriti ne o istoriji od pre 70 i više godina, već samo o žalosnom stanju u kome se naše društvo nalazi danas. ... <<

 

...

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....stva.html?print

 

29.12.2015 - 17:19

Šta šumnjaci znaju o zavičaju

Pronađi masovnu grobnicu mog detinjstva

Prenosi: Dragoljub Stanković

 

 

Photo: wordpress.com

 

Nagrada na konkursu za najljepše pjesme i najljepše priče o zavičaju, koji su Predstavništvo Republike Srpske i Fondacija Radost raspisali – zove se, naravno, "Izvor". Melem za prosečnog srpskog koljača koji samo radi svoj posao, da opere ruke i alat na izvoru. Dok ne stignete u šumsku tamu, dok puštate bradu i oštrite kamu, možda se preostalim delom mozga upitate zašto bi neko predstavništvo nečega, da ne kažemo čega, npr. genocidne tvorevine, zavičaja smrti, a što je deo druge države, daleko od tzv. zavičaja raspisivalo nagradu za rad na temu zavičaja, u susednoj zemlji, i nazvalo je "Izvor"? Da li to ostaje u domenu srpske fantastike? Crni talas, leptirica?! Kako shvatiti taj izliv četništva u mozak?

 

Možda se pitate da li će do kraja godine Mihajlo Pantić, Dragan Velikić, Matija Ćerač ili Otrov Nogo i drugi ovejani vejači srpske suštine dobiti još neku nagradu, jer ipak, njih nikad dosta za izmučenu srpsku elitu na prkosima sinekura. Ima još nade za njih jer je srpska Nova godina retardirana, kao i narod kome pripada, za trinaest zlokobnih dana ili vekova, svejedno. Predlažemo, ad hoc, da se uvede nagrada za one koji imaju najmanje nagrada ili, sačuvaj me srpski bože rata, niti jednu! Takve bi trebalo pronaći lupom ili teleskopom, jer prosečan srpski književnik nema manje od deset velikih nagrada, o manjima da i ne govorimo. Ipak, prepustimo se izvoru nagrada, bljutavom talasu mlakog luka i vode, toj manufakturi besmisla i sujete, toj dimnoj zavesi ispred zločina i očaja plemena u agoniji, i pogledajmo da li se još neki trude da nagrade najmlađe buduće opevače žetelaca tuđe krvi i kostiju. Ne brinite, na sreću ima i toga, i to ne samo u srpskoj provinciji nego i u zavičaju. Čijem, bolan?! Polako.

 

Sledi lakmus pitanje. Da li posećujete Američki kutak ili British Council u Beogradu? Ako je odgovor da moramo vam reći da ste na pogrešnim adresama kao i na dobrom putu da zaboravite srpski ćirilični jezik i svoj zavičaj koji vam je život udahnuo, i da u najgorem slučaju postanete ispostava stranih službi i strani plaćenik, domicilna ništarija, a možda i pogrešno seksualno orjentisan Srbin, Srpkinja, sakloni me, sveti vladiko Kačavendo! O veri i večeri da se i ne govori. Zato srpsko gledište u pamet i pravac u Predstavništvo Republike Šumske u Srbiji, a gde bi ono bilo nego na Bulevaru despota Baje Stefana 4/IV. Zašto tamo ići?

 

Zato što je „na treći konkurs za najljepše pjesme i najljepše priče o zavičaju, koji su Predstavništvo Republike Srpske i Fondacija Radost raspisali 15. marta ove godine, stiglo 178 pjesama i 67 priča iz Srbije, Srpske, Crne Gore i rasejanja. Nagrade je u svečanom salonu Udruženja književnika Srbije, (Beograd, Francuska 7/I), u ponedeljak 28. decembra 2015. u 12 sati, uručio direktor Predstavništva Republike Šumske u Srbiji g. Mlađen Cicović.“ Nagrada se, naravno, zove Izvor. Melem za prosečnog srpskog koljača koji samo radi svoj posao, da opere ruke i alat na izvoru. Dok ne stignete u šumsku tamu, dok puštate bradu i oštrite kamu, možda se preostalim delom mozga upitate zašto bi neko predstavništvo nečega, da ne kažemo čega, npr. genocidne tvorevine, zavičaja smrti, a što je deo druge države, daleko od tzv. zavičaja raspisivalo nagradu za rad na temu zavičaja, u susednoj zemlji, i nazvalo je Izvor? Da li to ostaje u domenu srpske fantastike? Crni talas, leptirica?! Kako shvatiti taj izliv četništva u mozak?

 

Pustimo sad to, šta dalje izveštava preklana Srna i sajt predstavništva šumnjaka, ko je bio u žiriju? „Žiri je radio u sastavu: Jelena Ćirić, srpska pjesnikinja iz Češke (Prag), Milan Mihajlović, pjesnik iz Srbije (Kosovska Mitrovica) i Duško M. Petrović (Fondacija Radost, Beograd)“. Dakle, prvo saznajemo da je Kosovska Mitrovica u Srbiji, i preko češke poetske erotike, stižemo do ejakulacije srpske radosti, izvora. „Nagrađene i izabrane pjesme i priče biće objavljene 7. januara 2016. u časopisu Žrnov broj 4“. Žrnov je, ako niste znali, srednjevokovna tvrđava na vrhu Avale gde je danas spomenik Neznanom junaku. Možda bi trebalo podići i spomenik Znanom zločincu, mada toga već ima, ali s obzirom da ih ima puno posle ratova devedesetih i da su poznati, sretni i veseli, naše komšije i rodbina, ta bi ih građevina ujedinila u zajedničkom sećanju na herojske dane pravljenja sekundarnih i tercijarnih grobnica.

 

Elem, nećete morati da čekate Božića Baju, izvor e-novina blizak UKS-u imao je uvid u nagrađene radove i preneo nam ne samo njihove naslove nego i nešto malo više što govori o njihovom besprekornom sadržaju i formi, i time nam otkrio tajnu zavičaja.

 

Žiri je jednoglasno odlučio da nagradu “Izvor genetski čiste srpske krvi“ za najljepšu pjesmu o zavičaju 2015. dobije Vladan Ristić iz Kruševca za pjesmu „Kruška za vešanje“. Hrvati preferiraju vrbu ali Srbi su tradicionalno vezani za krušku preko rakije i preko grane koja služi za davanje primera kako prolaze drugoverci i svi oni koji ne vole zavičaj. Ova snajperski precizna pesma pisana je u ocilnom rondo stilu po ugledu na Srpsku šljivu akademika i rečničara Milosava Tešića, ali kao što znamo šljiva ponekad ima tanke grane za kabastije i teže primerke za obesiti.

 

Nagradu „Slatki izvor karotide“ za najljepšu priču o zavičaju 2015. dobio je Milan Vorkapić iz Vrnjačke Banje za priču “Đedov mlin je kama“. Saznajemo da se u originalu priča zvala „Čičin mlin, kama juče, danas, sutra i prekosutra“ ali je autor ipak pribegao svedenom stilu, što je i potrebno kada se radi sa hladnim oružjem i kuhinjskim priborom. Morate biti brzi, odsečni i pogoditi kucavicu, ne bi li izbegli mrcvarenje vesele bradate publike i ne bi li imali veći učinak, što je najvažnije.

 

U najužem izboru za nagradu bile su pjesme: “Čežnja za Mladićem“ - Žakline Mandić iz Žitkovca, “Pronađi masovnu grobnicu mog detinjstva“ - Sunčice Torbice iz Novog Sada, “Zavičajna pesma Raše Dabića“ Dušana Čolovića iz Beograda, “Tri bosanska gada“ - Milana V. Selmića iz Novog Sada, “Blagorodni voćnjaci pođubreni inovernim pepelom“ - Ane Vasileve Stajkove iz Plovdiva, Bugarska, “Vaš pas opet zavija, bacite mu koju balijsku kosku“ - Milana Kosovića iz Beograda i “Himna gadosti“ - Valentine Tozić iz Svilajnca.

 

Kao i priče: “Legenda o kamenom mostu Milana Lukića“ - Lele Marković iz Beograda, “Letnji dan do podne smo klali“ - Miodraga Lazarevića iz Požarevca i “Kolac moje Miroslave“ - Ksenije Zlatice. 

 

Čestitamo nagrađenima i pohvaljenima, neka klanica počne, što pre! ... <<

 

...

Edited by Kinik, 31 December 2015 - 21:25.

[Dani 007]

Skočić kod Zvornika bio je danas mjesto tuge: Sestre Ribić ukopane pored svojih ubijenih roditelja.

 

 

 

Skočić kod Zvornika danas je bilo mjesto prepuno tuge dok je Zijad Ribić (31) na mjesnom mezarju nakon klanjane dženaze-namaza, jednu po jednu, u kabure spustio svoje sestre Zlatiju (13), Zijadu (7), Suvadu (5) i Almasu (4), koje su strijeljane 12. jula 1992. godine.

 

 

 

Foto: Anadolija

 

 

 

Djevojčice su ukopane pored mezara svojih roditelja, oca Ismeta i majke Šefke. Traga se za još dvjema sestrama Ribić, Ismetom i Zlatom, te najmlađim bratom Sabrijom. Svi su oni, njih devetero, zajedno sa još nekim članovima rodbine i komšijama, nakon odvođenja iz kuće, strijeljani u Malešiću. Zijad je, iako i sam ranjen, preživio strijeljanje. 

Ahmet efendija Memić zanijetio je dženazu, dok je dženazu-namaz predvodio Bekir efendija Šabić, izaslanik muftije tuzlanskog, a zbog dobi ubijenih djevojčica i načina smrti, od prisutnih nije zatražen halal (oprost) za sestre Ribić. 

˝Nadamo se da će one halaliti nama, preživjelima, jer one nisu znale zašto su ubijene, a preživjeli moraju prenositi priču o ovom zločinu˝, rekao je efendija Memić.

Bakira Hasečić predsjednica Udruženja ˝Žena žrtve rata˝ podsjetila je da su sestre Ribić u trenutku ubistva bile samo djeca, te poručila da će se, sve dok je živa ijedna žrtva, boriti da se ratnim zločincima presudi, kako bi njihove presude bile opomena budućim generacijama. 

Doktorica Irfanka Pašagić iz tuzlanske ˝Amice˝, koja je obezbijedila smještaj za Ziju nakon što je sa navršenih 18 godina morao napustiti Dom za djecu bez roditeljskog staranja, kazala je da je ˝boli beogradski proces i poništavanje presuda zločinačkoj grupi Simini četnici˝.

˝Nadam se da će organi pravosuđa u Srbiji ovaj proces dovesti do kraja˝, kazala je dr. Pašagić.

 

Anadolija 

http://www.klix.ba/v...telja/160117075

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....umca.html?print

 

04.02.2016 - 18:12

Podsećanje na odlazak Dragana Maksimovića

Kako su rasisti ubili velikog glumca

e-Novine

 

Ni nakon 15 godina ubice Dragana Maksimovića nisu otkrivene, a on im je oprostio dok je bio živ - rekao je da ne želi da "ti mladi ljudi odgovaraju" i nije želeo da daje nikakve informacije policiji. Na mestu u neposrednoj blizini Maksimovićevog stradanja postavljena je spomen-ploča sa njagovim likom. Ubrzo je oskrnavljena fašističkim simbolima - "mladi ljudi" iz Maksimovićeve oporuke ne razumeju jezik dobrote i praštanja

 

Surova faktografija podseća nas da je pre 15 godina, 4. februara 2001. godine u Beogradu umro izuzetni glumac Dragan Maksimović; nije preživeo napad bande skinhedsa United force, divljačke skupine koje ga je pretukla zato što je tamne puti. Razulareni rasisti mislili su da je Rom, idealna žrtva za iskaljivanje njihovog razočaranja zbog poraza omiljenog fudbalskog kluba. Već načet bolešću, nedugo nakon operacije katarakte, Maksimović nije mogao da se brani.

 

Ni nakon 15 godina njegove ubice nisu otkrivene, a Dragan im je oprostio dok je bio živ - rekao je da ne želi da "ti mladi ljudi odgovaraju" i nije želeo da daje nikakve informacije policiji.

 

 

Na mestu u neposrednoj blizini Maksimovićevog stradanja postavljena je spomen - ploča sa njagovim likom. Ubrzo je oskrnavljena fašističkim simbolima - "mladi ljudi" iz Maksimovićeve oporuke ne razumeju jezik dobrote i praštanja.

 

Dragan Maksimović rođen je u Podujevu 7. februara 1949. U plodnoj karijeri, od 1971, kada je debitovao u Narodnom pozorištu u Beogradu, ulogom Vojnika u predstavi "Majka Hrabrost i njena deca", ostvario je više od 60 uloga u pozorištu, na filmu i televiziji, obeleživši talentom i pojavom sva dela u kojima se pojavljivao. Igrao je u komadima "Sarajevski atentat" (Nedeljko Čabrinović), "Mandragola" (Fra Bepo), "Britanik" (Neron), "Lenjin, Staljin, Trocki" (Genrih Grigorijevič Jagoda), "Kosovska hronika" (Avdula), "Ribarske svađe" (Bepo), "Poslednja potera za zlatom" (Cager), "Kraj partije" (Ham), "Mesec dana na selu" (Ignjatije Ilič Spigeljski), "Suđenje gospođi Bovari" (Senar), "Dugo putovanje u noć" (Edmund Tajron), "Maksim Crnojević" (Dužde od Mletaka)...

 

 

Najveći broj gladalaca i poštovalaca pamtiće ga po ostvarenjima u filmovima "Petrijin venac", "Šmeker", "Vreme čuda", "Poslednji krug u Monci", "Rane", "Nož", "Mi nismo anđeli", "Crni bombarder", "Lepa sela lepo gore", kao i u serijama "Otpisani", "Duvanski put", "Otvorena vrata", "Gore dole". ... <<

 

...

[Симо]

Za dan ubili 551 srpsko dijete: 74 godine od ustaškog pokolja u Drakuliću!

 

Služenjem liturgije i parastosa za 2.300 ubijenih Srba, jutros je u Spomen-hramu Svetog velikomučenika Georgija u Drakuliću počelo obilježavanje 74 godine od ustaškog pokolja u ovom banjalučkom naselju, kao i obližnjim mjestima Motike, Šargovac i rudniku Rakovac.

 

Ustaše su 7. februara 1942. godine izvršile pokolj srpskog stanovništva u banjalučkim selima Drakulić, Motike, Šargovac i rudniku Rakovac. Prema do sada prikupljenim zvaničnim podacima, ubijeno je najmanje 2.300 ljudi, među kojima 551 dijete.

U ovom zločinu ustaške snage su, pod komandom nadporučnika Josipa Mišlova i fra Vjekoslava Filipovića, iz takozvanog "Tjelesnog zdruga Ante Pavelića", uz pomoć banjalučkih ustaša ubijale Srbe bez ijednog ispaljenog metka - sjekirama, noževima i krampovima.

U dokumentima, čak i onim iz ustaških izvora tadašnje Nezavisne Države Hrvatske, navedeno je da je zločin u ovim banjalučkim naseljima bio najveći pokolj počinjen za samo jedan dan.

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....lama.html?print

 

>> ... 05.02.2014 - 11:24

Dan sjećanja na stradale građane Sarajeva od '92-'95.

Dvije decenije od masakra na Markalama

e-Novine

 

Petog februara pre dvije decenije dogodio se prvi od dva masakra na pijaci Markale u Sarajevu, gdje je od granate ispaljene sa položaja Vojske Republike Srpske na Mrkovićima poginulo 68, a ranjene su 144 osobe

 

Tog subotnjeg dana 1994, minobacačka granata kalibra 120 milimetara ispaljena sa srpskih položaja iznad opkoljenog grada ubila je 68 i ranila 144 Sarajlija. Nedugo nakon eksplozije, brojni građani i pripadnici UNPROFOR-a došli su na Markale kako bi pomogli ranjenim civilima i prevezli ih u bolnicu.

 

Cvijeće kraj spomen obilježja žrtvama masakra su položile brojne delegacije vlasti, predvođene predsjedavajućim Predsjedništva BiH Željkom Komšićem, prenosi Anadolu Agency.

"Srbija će i narednih 100 godina negirati masakr na Markalama, oni to neće priznati i ja ne znam kako nekome u Sarajevu to nije jasno. Naravno da će Srbija sve učiniti da izbriše svoju odgovornost u vezi sa ratnim dešavanjima, ne samo u BiH nego i u Hrvatskoj. Zar neko ovdje očekuje da će doći do sprektakularnog preokreta? Stalno se suočavamo sa tim stvarima. Maksimum korektnosti koje možemo da dobijemo iz Beograda jeste da kažu da smo svi isti. Nismo svi isti, mi smo se branili, nismo nikoga napadali. A ljudi koji su stradali na Markalama sigurno nikoga nisu dirali. Nismo isti", poručio je Komšić.

 

Odnos države i vlasti prema preživjelim žrtvama i porodicama žrtava, kao i način na koji se obilježava godišnjica masakra na Markalama, prema riječima Seada Durme, čiji je brat Dževad poginuo 5. februara 1994, je sramotan. 

 

"Ja sam izgubio brata koji je imao 39 godina. Kad god dođem na pijacu, plačem. Ja znam mjesto gdje mi je brat poginuo. Nastojim da ne dođem, ali moram, jer živim u blizini. Njegovo dijete, koje ima danas 34 godine, još uvijek je nezaposlen i na birou. To je sramota. Ko borce pita kako je nama? Niko. Bitno je da političari dođu, da iskoriste ovo za svoju promociju, slikaju se i polože vijence. Sjete se 5. februara sad i nikad više", rekao je Durmo.

Kroz suze i jecaje, Amela Omanović, koja je izgubila majku Mejru Orman u masakru na Markalama, kazala je kako se tuga i bol nikada ne mogu zaboraviti.

"Dvadeset godina je prošlo. Sjećam se svakog momenta. Kad je otišla, svakog detalja. Vriska, plača, tuge. Sjećam se da je granata, kao da je u nešto mekano pala, pala među ljude. Ne postoji ni dan ni momenat da se zaboravi i zanemari. Ja svojoj djeci svaki dan pričam. Ovo se ne smije zaboraviti. Mislim da je premalo da ovolike žrtve dobiju jedan zid na jednoj pijaci. Premalo je da se svi samo slikaju i drže govore za tolike žrtve. To su žrtve, a ne politički poeni", naglasila je Omanović.

Tim povodom, petog februara, na Dan sjećanja na stradale građane Sarajeva u periodu opsade Sarajeva 1992-1995, u Narodnom pozorištu će biti održana komemorativna sjednica.

 

Prvi od dva masakra na pijaci Markale, u samom centru Sarajeva, dogodio se petog februara 1994. godine između 12:10 i 12:20 sati, kada je minobacački projektil kalibra 120 milimetara ispaljen s položaja Vojske Republike Srpske na području sela Mrkovići pao na prepunu gradsku pijacu.

 

Sarajlija Abid Kočević u masakru na Markalama ranjen je u nogu. Tog februarskog dana, dok se vraćao s posla, kod stotinjak metara udaljene Muzičke škole, odlučio je da svrati na pijacu kako bi kupio poneku namirnicu za ručak.

 

Kočević se u razgovoru za Anadolu Agency prisjetio momenta eksplozije granate i trenutaka užasa koji su uslijedili.

 

"Vidio sam ljudska crijeva kako vise po stolovima. Granata je izbacila organe iz tijela ljudi i crijeva su visila po stolovima. Nije se ništa čulo, tišina je bila grozna. Najedanput je neko počeo da jauče sa svih strana. Onda je došao narod s ulica i stavili su nas u auta koja su prolazila, i odnosili. Iznenadilo nas je to, jer taj dan nije se pucalo. Ja to stalno sanjam. To je grozno bilo. Stalno živim s tim mrtvim i ranjenim", kazao je Kočević.

 

Senka Kurt, novinarka koja je tada radila u dnevnom listu "Oslobođenje", nalazila se u blizini pijace u vrijeme eksplozije. Namjeravala je kupiti makarone za ručak... Nekoliko trenutaka nakon eksplozije stigla je na mjesto masakra...

 

"Dan-danas razmišljam o tome kako sam vidjela samo boje. Sjećam se neke crvene skijaške jakne, gospođe koja je poginula na tom mjestu. Sjećam se plavo-zelenih plastičnih krovova pijačnih tezgi, koji su u tom momentu služili da se ljudi stavljaju u automobile i voze u bolnicu. Sjećam se da su vjerovatno prvi put reporteri stranih medija i kamermani bacili kamere i fotoaparate i krenuli da pomažu. Sve je bilo kao usporenom filmu... Ne sjećam se nijednog zvuka", prisjetila se Kurt u razgovoru za AA.

 

Stanislav Galić, tadašnji komandant Sarajevsko-romanijskog korpusa Vojske Republike Srpske, pravomoćno je u Haškom tribunalu osuđen na doživotnu kaznu zatvora zbog zločina nad civilima u Sarajevu. Također, Haški tribunal je visokog oficira Vojske RS Dragomira Miloševića osudio na 29 godina zatvora zbog teroriziranja civila tokom opsade Sarajeva.

 

Tribunal je ustanovio da je, u kampanji granatiranja koju je provodila VRS, jedan od najstrašnijih zločina bio masakr na Markalama.

 

Markale su se našle na meti napada i u augustu 1995. kada su, nedaleko od mjesta prvog masakra, ubijena 43 civila. Taj masakr se dogodio 28. augusta 1995. u 11 sati, nakon čega su međunarodne vojne snage pokrenule granatiranje srpskih položaja oko Sarajeva.

 

Pred Haškim tribunalom, između ostalog, i za masakr na markalama, trenutno se sudi i bivšem predsjedniku RS Radovanu Karadžiću i bivšem zapovjedniku vojske RS Ratku Mladiću.

 

Nakon rata, petog februar proglašen je Danom sjećanja na sve poginule građane Sarajeva u periodu 1992-1995.

 

Tog dana 1994. godine na Markalama su ubijeni: Senad Arnautović, Ibrahim Babić, Mehmed Baručija, Ćamil Begić, Emir Begović, Vahida Bešić, Gordana Bogdanović, Vaskrsije Bojinović, Muhamed Borovina, Faruk Brkanić, Sakib Bulbul, Jelena Čavriz, Almasa Čehajić, Zlatko Čosić, Alija Čukojević, Verica Ćilimdžić, Smilja Delić, Ifet Drugovac, Dževad Durmo, Fatima Durmo, Kemal Džebo, Ismet Fazlić, Vejsil Ferhatbegović, Dževdet Fetahović, Muhamed Fetahović, Ahmed Fočo, Majda Ganović, Isma Gibović, Rasema Hasanović, Alija Hurko, Mirsada Ibrulj, Mustafa Imanić, Rasema Jažić, Razija Junuzović, Hasija Karavdić, Mladen Klačar, Marija Knežević, Selma Kovač, lbro Krajčin, Sejda Kunić, Jozo Kvesić, Numo Lakača, Ruža Malović, Jadranka Minić, Safer Musić, Nura Odžak, Mejra Orman, Hajrija Oručević, Seid Prozorac, Smajo Rahić, Igor Rehar, Rizvo Sabit, Zahida Sablja, Nedžad Salihović, Hajrija Smajić, Emina Srnja, Džemo Subašić, Šaćir Suljević, Hasib Šabanović, Ahmed Šehbajraktarević, Bejto Škrijelj, Junuz Švrakić, Pašaga Tihić, Munib Torlaković, Ruždija Trbić, Džemil Zečić, Muhamed Zubović i Senad Žunić. ... <<

 

...

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....oina.html?print

 

>> ... 15.02.2016 - 17:08

Mučili i ubijali zatvorenike u Manjači i Omarskoj

U Prijedoru hapšenja zbog ratnih zločina

e-Novine

 

Trojica bivših pripadnika vojske i policije bosanskohercegovačkih Srba uhićeni su po nalogu Tužiteljstva Bosne i Hercegovine pod sumnjom da su počinili ratne zločine nad zatočenicima u zloglasnim logorima Manjača i Omarska

 

Po nalogu tužitelja iz Posebnog odjela za ratne zločine Tužiteljstva BiH, u akciji policijskih djelatnika SIPA, u ponedjeljak rano ujutru lišeni su slobode osumnjičeni Mrđa Darko, rođen 1967. godine u Zagrebu, nastanjen u Prijedoru, Marinović Radenko, rođen 15. decembra 1972. u Sanskom Mostu, nastanjen u Prijedoru, Gavrilović Milan, rođen 9. septembra 1958. u Hašanima, nastanjen u Prijedoru, svi državljani BiH.

 

Četvrti osumnjičeni Zoran Babić zvani „Bakin“, rođen 1. juna1968. godine u Prijedoru, nalazi se na izdržavanju zatvorske kazne na temelju pravomoćne presude za zločin na Korićanskim stijenama, te će tužitelju biti priveden iz ustanove u kojoj izdržava kaznu.

 

Oni se terete da su, djelujući zajedno i pojedinačno, tokom mjeseca augusta 1992. godine i transporta nezakonito zatočenih civila bošnjačke i hrvatske nacionalnosti iz logora Manjača i Omarska, ispred navedenih logora i tokom transporta, pratili navedeni transport, te počinili ubistva, mučenja, zlostavljanja i premlaćivanja zatočenika, a pojedini osumnjičeni osobno i izravno, upotrebom hladnog i vatrenog oružja, nanosili povrede i počinili ubistva žrtava, piše portal radiosarajevo.ba.

 

Osumnjičeni Mrđa pod istragom je i zbog ubistva tri osobe bošnjačke nacionalnosti na području mjesta Sredice, u julu 1992. godine, kao i za odvođenje jednog civila iz mjesta Tukovi u nepoznatom pravcu, od kada mu se gubi svaki trag.

 

Osumnjičeni su pod istragom zbog ubistva najmanje 10 osoba, te mučenja, zlostavljanja i premlaćivanja četiri nezakonito zatočene žrtve. Oni se sumnjiče da su počinili kazneno djelo Zločin protiv čovječnosti iz članka 172. KZ BiH. ... <<

 

...

[perkos]

Danas je 15 godina od kako je u livadicama na putu priština-nis izvršen napad na autobus Nis-ekspresa. Naravno da i dan danas nema kazne za izvrsioce

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....sova.html?print

 

>> ... 17.02.2016 - 15:38

Proslava i čestitke

Osam godina nezavisnog Kosova

e-Novine

 

Obeležavanje godišnjice počelo je intoniranjem kosovske himne koju je izveo vojni orkestar, građanima su se obratili predsednica Atifete Jahjaga i premijer Isa Mustafa, a zatim je održana vojna parada kosovskih bezbednosnih snaga.

 

Jahjaga je poručila da proces demokratizacije na Kosovu još uvek traje i ističe da je faktor stabilnosti i zemlja svih građana koji u njoj žive.

 

"Potvrdili smo da smo deo globalne koalicije u očuvanju bezbednosti. Svrstali smo Kosovo među demokratske zemlje koje rade na očuvanju osnovnih demokratskih vrednosti i sloboda. Potrebno je više rada kako bismo dokazali da situaciju možemo sami promeniti, ali ne nasiljem i negodovanjem protiv onoga što smo do sada izgradili. Vreme je da zaboravimo inat i da prevaziđemo razlike. Ne plašimo se budućnosti, već je stvaramo. Tokom osme godišnjice treba da se ujedinimo i oslonimo na znanje i progres”, rekla je Jahjaga.

 

Prema rečima premijera Ise Mustafe, prava i interese svih građana braniće upravo vlada koju on vodi.

 

"Veoma smo srećni da je nezavisnost Kosova sada realnost koju prihvata 111 najmoćnijih demokratskih zemalja. Ponosni smo da je Kosovo zemlja svih svojih građana. Napravili smo najznačajnije korake ka evroatlantskim integracijama, stvaranju svoje vojske. Kosovo je potpisalo svoj prvi Sporazum o stabilizaciji i pridruživanju sa Evropskom unijom, što otvara vrata ekonomskoj saradnji, jačanju pravne države, regionalnoj saradnji i unapređivanju demokratije", istakao je Mustafa.

 

Opozicija, međutim, već mesecima traži ostavku te vlade i raspisivanje vanrednih parlamentarnih izbora, dok se zahtevi za poništavanje sporazuma o Zajednici srpskih opština i o demarkaciji granice sa Crnom Gorom gotovo više i ne čuju, pišu kosovski mediji. Demonstracije opozicije zakazane počele su u 14 časova, a prema prvim informacijama, već je uhapšeno pet osoba koje su sa sobom nosile palice i bezin.

 

Inače, centralno gradsko šetalište ukrašeno je kosovskim zastavama i panoima na kojima na četiri jezika, među njima i na srpskom, piše "Dan nezavisnosti".

 

Čestitka Kosovu stigla je i od predsednika SAD Baraka Obame, koju je u pisanoj izjavi preneo državni sekretar Džon Keri: "U ime predsednika Obame i građana Sjedinjenih država, izuzetno mi je zadovoljstvo da pošaljem najlepše želje narodu Republike Kosovo povodom obeležavanja osme godišnjice nezavisnosti, 17. februara," rekao je Keri i dodao da je tokom svoje posete Kosovu u decembru prošle godine "pozdravio nedavni napredak" koji je Kosovo postiglo u pravcu evroatlantskih integracija.

 

"Ovaj napredak uključuje i napredak u dijalogu sa Srbijom koga potpomaže EU, potpisivanje sporazuma o razgraničenju sa Crnom Gorom, obezbeđivanja kompakta sa Millennium Challenge Corporation i potpisivanje Sporazuma o stabilizaciji i pridruživanju sa Evropskom unijom", dodao je Keri, naglasivši da to pokazuje odlučnost Kosova da postane punopravna i produktivna članica evroatlantske zajednice.

 

"Sjedinjene države će nastaviti da podržavaju Kosovo dok ono donosi teške odluke koje su neophodne za dalji napredak ka većoj stabilnosti, prosperitetu i regionalnoj integraciji. Sjedinjene države cene svoje prijateljstvo sa svim ljudima na Kosovu i još jednom vam čestitaju na ovom posebnom danu", zaključio je Keri u pisanoj čestitki. ... <<

 

...

[Kinik]

...

 

 

Dva iistorijska dogadjaja o kojima se ovde malo govori:

 

Dana 25. februara 1956. godine, Hruscov je procitao svoj 'tajni referat' na XX kongresu KPSS o 'kultu licnosti staljina', sto je zauvek promenilo komunisticku paradigmu, ma koliko Hruscova neki kudili, a drugi hvalili.

 

i

 

dana 25. februara 1991. godine - zvanicno je likvidiran tzv. 'Varsavski pakt' sto je apsolutno promenilo posleratnu sliku Evrope i nakazno 'jaltinsko nasledje' o kojem mnogi i dan danas lelecu.

 

...