1164 replies to this topic

[srpski nacionalista]

Doboj: Godišnjica osnivanja austrougarskog logora za Srbe

- Ministar rada i boračko-invalidske zaštite Republike Srpske Petar Đokić izjavio je danas u Doboju da je cilj Austro-Ugarske bio da, u Dobojskom logoru i sličnim mjestima, zločinima zatre srpsko stanovništvo i da trajno odvoji ovaj prostor od Srbije, naseljavanjem tog područja drugim narodima.

 

Obilježavanje godišnjice osnivanja logra u DobojuFoto: SRNA

Đokić je na obilježavanju 98 godina od internacije Srba u Dobojski logor 1915. godine, ukazao na činjenicu da je tokom Prvog svjetskog rata svaki četvrti Srbin-muškarac poginuo, što svjedoči o herojstvu jednog naroda i njegovoj žrtvi, u namjeri da bude slobodan i ravnopravan. "To ne smije biti zaboravljeno", istakao je Đokić. On je poručio da se okupljanjem na ovakvim mjestima želi naglasiti da su Srbi istrajni u sjećanju na svoju istoriju, na ogromne žrtve svog naroda, i izraziti poštovanje prema svima koji su dali živote za slobodu ili su bili žrtve zločina. "Srpski narod je svojim žrtvovanjem dao definitivan doprinos da se geopolitika tadašnje Evrope promijeni i zato stradanja ne smiju biti zaboravljena", naglasio je Đokić. Prema njegovim riječima, srpski narod je u toj žrtvi za slobodu bio sklon da pomogne da i drugi budu slobodni, "što je i dovelo do stvaranja nove zajednice, u kojoj se skladno živjelo decenijama nakon toga“. Protojerej-stavrofor Rastko Maksimović, tokom služenja parastosa za ubijene u Dobojskom logoru, naveo je podatak da je tokom aprila 1916. godine u logorskim barakama umrlo 643-oje djece. On je rekao da je Dobojski logor "ostrvo Vido" Srba u BiH i da se ova žrtva ne smije zaboraviti "ako želimo da dočekamo kakvu-takvu budućnost". Zamjenik gradonačelnika Doboja Dragan Vasilić izrazio je zadovoljstvo što je, obilježavanjem 27. decembra, stradanje srpskog stanovništva otrgnuto od zaborava. Vijence na Spomen-kosturnicu dobojskim logorašima položili su delegacije predsjednika Republike Srpske, Vlade Srpske, predstavnici Ambasade Srbije u BiH, te delegacije Udruženja potomaka i poštovalaca srpskih dobrovoljaca 1912-1918, Boračke organizacije Srpske, Organizacije porodica poginulih boraca i nestalih civila Republike Srpske, Saveza logoraša Srpske, Saveza organizacija i udruženja ratnih vojnih invalida, predstavnici Grada Doboja i delegacija 3. Pješadijskog /Republika Srpska/ puka Oružanih snaga BiH. Duhovnom akademijom, koja je održana u dobojskom Centru za kulturu i obrazovanje, završena je trodnevna manifestacija "Dani dobojskog logora". U austrougarskom logoru za Srbe u Doboju, koji je osnovan 27. decembra 1915. godine, a zatvoren 5. jula 1917. godine, bio je zatočen 45.791 Srbin, a 12.000 ih nije preživjelo. Odbor Vlade Republike Srpske za njegovanje tradicija oslobodilačkih ratova utvrdio je kao događaj od posebnog značaja internaciju Srba u dobojski austrougarski logor, budući da je tadašnja Austro-Ugarska izvršila prvi genocid nad Srbima u 20. vijeku. Obilježavanje "Dana dobojskog logora" počelo je u srijedu uručenjem nagrada učesnicima konkursa "Srpska golgota 20. vijeka" u dobojskom Centru za kulturu i obrazovanje. Drugog dana održana je javna tribina "Srbi u Prvom svjetskom ratu", na kojoj su o stradanju srpskog stanovništva govorili istoričari Željko Vujadinović, Draga Mastilović i Slobodan Šoja. MARKOVIĆ: MNOGE NACISTIČKE TEKOVINE SU AUSTROUGARSKI IZUM Prvi koncentracioni logori u Evropi osnovani su za Srbe još u Austro-Ugarskoj tokom 1915. i 1916. godine, ali se o tome malo zna, između ostalog zbog austrijske politike umanjivanja sopstvene odgovornosti za zločine nacizma, izjavio je Srni istoričar iz Beograda Predrag Marković. "Austrijanci sve vrijeme vode pokvarenu politiku - da su oni drugačiji, da nisu oni krivi, nego su krivi nacisti, a zapravo mnoge tekovine kasnijeg, nacističkog režima, zapravo su austrougarski izum. Mnogi rukovodioci nacista bili su Austrijanci, uključujući i samog Hitlera", naveo je Marković. Prema njegovim riječima, razlog je i taj što ti logori nisu bili tako užasni kao koncentracioni logori u Drugom svjetskom ratu i u njima su ljudi umirali uglavnom od gladi i bolesti, a nisu istrebljivani, tako da je ova, mnogo dramatičnija priča, pokrila prvu. Marković podsjeća da je čuveni logor iz Drugog svjetskog rata Mauthauzen osnovan u Prvom svjetskom ratu i da su njegovi prvi zatvorenici bili Srbi, civili "tako da korištenje koncentracionih logora zapravo nije nacistički izum, korišćen je u Austro-Ugarskoj protiv Srba". "U svjetskim okvirima prvi koncentracioni logori za civile bili su logori u koje su Britanci zatvarali pobunjene potomke holandskih doseljenika Bure u Burskom ratu početkom 20. vijeka, ali u evropskim okvirima može se reći da su Srbi bili prvi koji su zatvarani u koncentracione logore", istakao je Marković. On je ocijenio da nije realna opasnost da bi đaci jednog dana u Evropi mogli da uče kako su Srbi krivi za Prvi svjetski rat, ali ističe da će tendencija biti da se taj rat prikaže kao besmisleni rat unutar evropske porodice. "Prvi svjetski rat je generalno uspomena koje se Evropljani stide. On nema tu jasnu podjelu na dobro i zlo kao Drugi svjetski rat i tendencija će biti da to bude prikazano kao jedan besmisleni rat, kao rat unutar evropske porodice, u kome je došlo do nepotrebnih ljudskih patnji", zaključio je Marković. Na današnji dan, 27. decembra 1915. godine, osnovan je austrougarski logor za Srbe u Doboju u kojem je bilo zatočeno više od 45.000 Srba, od kojih 12.000 nije preživjelo. Odbor Vlade Republike Srpske za njegovanje tradicije oslobodilačkih ratova utvrdio je kao događaj od posebnog značaja internaciju Srba u dobojski austrougarski logor, budući da je tadašnja Austro-Ugarska izvršila prvi genocid nad Srbima u 20. vijeku.

[srpski nacionalista]

Zločini nad srpskim i jevrejskim stanovništvom u okolini Sarajeva 1941.[uredi - уреди]

Nizom rasističkih i fašistički inspirisanih uredbi i zakona, koje je proklamovao režim Nezavisne Države Hrvatske, stvorena je kvazipravna osnova za diskriminaciju, hapšenja i progone jevrejskog i srpskog stanovništva Sarajeva. U proleće 1941, u sedmicama nakon uspostavljanja vlasti NDH u Sarajevu i okolini prvi su na udaru bili srpski stanovnici, kada je reč o hapšenjiima, deportacijama i ubistvima. Ovakva praksa učestala je od početka maja 1941. Tokom maja 1941. u Sarajevu i okolini uhapšeno je na desetine Srba koji su potom otpremljeni u prve formirane logore koje je uspostavio ustaški režim (logor Danica, logor Jadovno).

Uoči Vidovdana okolini Sarajeva uhapšen je i zatvoren velik broj lokalnih Srba: u Pazariću 47, Semizovcu 36, Brezi 54,Visokom 18, Varešu 25, Palama 11 lica. Krajem jula 1941. dolazi do hapšenja većeg broja Srba sa područja Pala. Tada je uhapšeno 74 stanovnika Pala i okoline koji su potom deportovani u novoformirani logor Kruščica pokraj Viteza, kao prvi zatočenici ovog ustaškog logora. Ova grupa paljanskih Srba pobijena je u logoru Kruščica, 5. avgusta 1941, zajedno sa još 24 uhapšenika iz Zenice.^[8]

Naredni stanovnici logora Kruščica bili su sarajevski Jevreji i Jevreji iz okolnih varošica, pri čemu treba naglasiti da sarajevski Jevreji i drugi bosanski Jevreji tokom leta 1941. bivaju zatočeni i u logorima u Gospiću i Jadovnom, a od kraja septembra i u logoru Jasenovac. Od 199 Jevreja iz Visokog rat je preživelo samo njih 18. Od 24 Jevreja iz Fojnice niko nije preživeo rat.

Početkom avgusta dolazi do intenziviranja ustaškog terora nad srpskim stanovništvom u okolini Sarajeva. Tih dana je u Ilijašu streljano oko 30 lokalnih stanovnika, a u selu Mokro iznad Sarajeva, ubijeno je 13 stanovnika sela Mokro i Romanija. Zatim su se na udaru našli stanovnici srpskih sela u Sarajevskom polju, kada su zabeleženi do tad najmasovniji zločini. U selu Rakovica 10. avgusta 1941. ustaše su ubile 125 civila, uključujući žene i decu. Istog dana u obližnjem selu Blažujubijeno je 25 srpskih civila. U selu Drozgometva pokraj Hadžića 2. septembra 1941. ubijeno je od strane ustaša 84 srpskih stanovnika, od kojih su 10 streljani na Vracama u Sarajevu.

U selima Alipašin Most i Reljevo u neposrednoj blizini Sarajeva, 7. septembra 1941. ubijeno je oko 300 srpskih civila uključujući žene i decu. Sutradan su sutaše ubile 6 stanovnika sela Kopito i spalile selo Sjemeć, ali je njihovo dalje nastupanje sprečila akcija partizana, zbog koje su se ustaše povukle iz Sjemeća.^[9]

[srpski nacionalista]

Zloćini bošnjačko-muslimanske SS Handžar divizije 

• Glavni članak: Pokolj u Rači

Prema raspoloživoj sačuvanoj dokumentaciji, 13. SS „Handžar“ divizija je za period od marta meseca do oktobra 1944.godine izvršila velik broj posebno svirepih zločina u Sremu^[9], te u severoistočnom delu BiH. O tome pred narodnim sudom1945. godine svedoči Matias Franja, komandant 28. puka te divizije, a kasnije član divizijskog štaba. U svom iskazu (govoreći o jednoj akciji) kaže:

 „„U ovom maršu ovi su ljudi klali sve na što su nailazili, a što nije nosilo fes. Bilo je slučajeva da je oficir koji je bio na čelu kolone video kako ljudi rade na njivi. Kad se docnije okrenuo, mogao je videti da ti ljudi koji su maločas radili na njivi više nisu bili živi. ...i, čim bi primetili, jednostavno bi izlazili iz kolone i klali ih.“ ^[10]“

(―)

U periodu od šest meseci na području Brčkog, Bijeljine, Zvornika, Ugljevika, Šekovića, Vlasenice, Gradačca, Bosanskog Šamca, Lopara, Tuzle, Lukavca i Kladnja pobijeno je najmanje 1.803 lica, s tim da je na području Šida, Sremske Rače iVinkovaca stradalo preko 700 civila. U bestijalnosti, pripadnici ove jedinice posebno su se istakli u masakriranju ranjenih, zarobljenih partizana. Ubijali su starce, žene i decu, te odrasle muškarce. Naročito su svirepi bili prema mladim ženama, koje su silovali do nesvesti, zatim ih masakrirali rezanjem delova tijela (dojki i polnih organa) i na zverski način ubili. Svedočeći o zločinima pripadnika ove jedinice u Loparskom srezu, jedan zarobljenik daje iskaz:

 „„Nakon ubistva partizana iz baze trupe 13. SS divizije pohapsile su 218 lica, što ljudi, što žena i izvestan broj dece a svi stanovnici sela Jablanice (oko 70), Mačkovaca (33), Tobuta (4), sela Vukosavci i Lopara (23). Ista lica su pohapšena kao Srbi a uz to i kao meštani partizanskih sela. Tako pohvatana grupa ljudi je dovedena u Lopare, jedan deo je zatvoren u prostorije kafane Milana Žarkića, a jedan deo je držan pred kafanom. Kad je pala noć, a to je bilo tačno na treći dan pravoslavnogVaskrsa 1944. godine, nekako oko 9 sati uveče, započela je krvava klanica nedužnih ljudi. Kako su svi pohapšeni bili vezani žicom na rukama iza leđa, to su SS-ovci uzimali jednog po jednog i stavljali mu omču oko vrata i podizali na jednu granu, na lipu. Pošto su žrtvu dvojica obesili, nekoliko njih su je mlatili po prsima gvozdenim šipkama i štanglama. Kada je izgledalo da žrtva pokazuje znake života, onda su je skidali, a zatim je neki pripadnik 13. SS divizije s nadimkom 'krvavi' iz Čelića uzimao nož i probadao žrtvi ispod grkljana. Posle toga ostali zločinci pripadnici 13. SS divizije stavljali bi žrtvi zapaljenu cigaretu u usta, a 'krvavi' ostavljao nož zaboden u vrat i pušio cigaretu. Popušivši cigaretu dopola ponovo se laćao posla, a kad se žrtva počela u samrtničkom ropcu koprcati, 'krvavi' ju je konačno priklao“.^[11]“

 

Edited by srpski nacionalista, 01 September 2015 - 22:47.

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....tion.html?print

 

>> ... 31.08.2015 - 12:46

Crossover

My generation

Piše: Vladimir Arsenić

 

 

Posmatrao sam ih dok umorno vuku noge vraćajući se sa bedne šljake/ Ispod terasa balkona gde urlaju misleći da učestvuju u nečem veličanstvenom

 

Video sam najbolje najgroznije umove svoje generacije

Umrtvljene heroinom kako žickaju ispred SKC-a

Nosili su Ray Ban naočari Zippo upaljačem palili Cohibe

Posle stepovali u parku iza Muzičke akademije dok su delili shot

 

Gledao sam ih kako se veselo penju na tenkove

Grla vlažnih od piva pesme, ruku pruženih poput uveličanih kokošijih nogu

Cveće je padalo po njima u jednostavnom obrtu sudbine

Njihovi roditelji olinjali šezdesetosmaši mahali su navijali u špaliru

 

Družio se sa njima dok su batinali u Begejcima, Stajićevu, Nišu

Oni hrabriji već odavno su bili preko u Slavoniji oko Prijedora Srebrenice

Pušili su cigarete gasili brzo da bi repetirali pušku s psovkom

Nisu govorili mnogo radili su pretvarali zemlju u ogromno spomen-groblje

 

Ulazio sam u njihove stanove sa kalendarima Keitha Harringa

Saksijama punim minijaturnih kaktusa začinskog bilja

Pio sam njihove banča zelene čajeve ispijao espressa

Sa sojinim mlekom jeo kolačiće sreće od speltinog brašna

 

Sedeo sam s njima po gradskim kafanama sa dečurlijom

Koja sa akcentom izgovaraju jednosložne reči neprestano kukaju

Ispijali su rakiju sećali se boljih dana Barija Istanbula dresova znoja

A onda odlazili da daju prilog kupe drvene krstove brojanice

 

Viđao sam ih kako se upucavaju ocvalim devojkama

Na godišnjicama slavama sahranama startuju bivše gimazijske starlete

Kako pijani bale nad dekolteima maloletnica u poslednjem baru u gradu

Bezuspešno se grebu za snošaj kod blajhanih raspuštenica

 

Sretao sam ih u Amsterdamu Parizu Berlinu Beču

Puštali su hipsterske brade nosili trodelna odela najk patike

Čekali noćne vozove s juga na odgovarajućem Bahnhofu

Da prepakuju ajvar šunku kajmak čvarke toplu odeću za zimu

 

Posmatrao sam ih dok umorno vuku noge vraćajući se sa bedne šljake

Ispod terasa balkona gde urlaju misleći da učestvuju u nečem veličanstvenom

Stajao sam s njima u redovima ispred kutija s papirom u rukama

Ćutali su znali šta žele nepogrešivo kao noć magla smrt

 

Slušao sam o njima na radiju čitao u novinama

Kleli su se u zemlju koja ne postoji bogom koji ne postoji

Sa strašću pričali o narodu nepostojećem gradovima koji umiru

Vikali na sav glas kako sve čega nema neće zaboraviti n i k a d a

 

O nama su govorili kao najboljima među najboljima na kojima je svet

O cvetu koji je ubran, odnet, presađen ili samo traje

O mladosti koja je otišla trbuhom za kruhom ili ponosno ostala

O nama su govorili kao Sibila ibis redibis nunquam per bella peribis

Sve je zavisilo od zareza

 

Video sam nas spremne da umremo pre nego što ostarimo

Video sam bilo je kasno

 

 

Hvala: A Ginsberg, V Đurišić, B Dylan, M Mladenović, D Kiš, Z Karanović, T Marković i The Who ... <<

 

...

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....-BiH.html?print

 

>> ... 29.09.2015 - 16:39

Promocija monografije o neoprostivom zločinu

Istina o seksualnom nasilju u ratnoj BiH

Agencija Anadolija/e-novine

 

U Sarajevu je u ponedjeljak, 28. septembra promovisana "Monografija o ratnom silovanju i seksualnom zlostavljanju u ratu u Bosni i Hercegovini" koja će, kako su kazali autori i recenzenti knjige, doprinijeti kazivanju istine o počinjenim ratnim zločinima silovanja i seksualnog zlostavljanja tokom agresije na BiH

 

Koautorica monografije i predsjednica Udruženja "Žena-žrtva rata" Bakira Hasečić je istakla da je pomenuta monografija vrlo važna za ljude u BiH, ali i za sve ljude u svijetu koji pokazuju interesovanje za dešavanja u ratu u BiH.

 

"Ova monografija o ratnom silovanju je jako bitna za preživjele žrtve silovanja i seksualnog zlostavljanja, jer smo u ovoj knjizi objedinili sve činjenice kroz pravosnažne presude kako Haškog tribunala tako i Suda BiH, kao i priče preživjelih žrtava, mnoga istraživanja, a govorili smo i o posljedicama s kojima se nosimo mi, preživjele žene silovanja, članovi njihovih porodica te o tome kakve posljedice ratni zločini silovanja ostavljaju na samu zajednicu u BiH i širom svijeta. Ova monografija može biti putokaz onima koji nisu čuli naš glas i nisu znali šta se dešava tokom agresije na BiH, ali i pouka cijelom svijetu", rekla je Hasečić.

 

Istakla je da se žrtve silovanja i seksualnog zlostavljanja u BiH nalaze u vrlo teškoj situaciji poslije rata.

 

"Mi, žene žrtve silovanja i seksualnog zlostavljanja, ali i muškarci, nalazimo se u jednoj tami gdje smo prepušteni sami sebi, zaboravljeni od društva. Ovom monografijom šaljemo poruku svima onima koji trebaju da pročitaju i shvate u kakvom položaju se nalaze žene žrtve rata koje su preživjele sve te strašne torture", kazala je koautorica monografije.

 

Autorica Saliha Đuderija je istakla da je monografija dobra studija zasnovana na činjenicama u kojoj se može saznati o dešavanjima iz prošlosti.

 

"Glavni cilj pisanja monografije je da se suočimo sa činjenicama koje ponekad možda i ne znamo i da ih pokažemo svima da saznaju o prošlosti", istakla je Đuderija.

 

Recenzenti studije Elmedin Muratbegović i Emir Vajzović naglasili su da je monografija vrlo značajna i zbog toga što se žrtve ratnih zločina silovanja i seksualnog zlostavljanja još uvijek suočavaju sa predrasudama u društvu u kojem žive, a vrlo često su obespravljene i zaboravljene. ... <<

 

...

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....bice.html?print

 

>> ... 05.10.2015 - 16:47

Još jedna godišnjica ubistva gardista u Topčideru

Država ne traži državne ubice

Piše: Bojan Tončić

 

Vojnike je ubilo treće lice, potvrdili su nalazi vrhunskih laboratorija, nema svedoka zločina, ali ima vojnih agenata, tvoraca falsifikata i beskrupuloznih lažljivaca; bivši ministar vojni čita krimiće i, kao, postavlja pitanja, šećući na slobodi (po topčiderskim zaslugama), Tadić Boris, kao bivši predsednik, nema vremena, Ustavni sud je delegitimisan, kao i pravosuđe po meri i savesti Vladimira Vukčevića i Vuka Tufegdžića, porodice žrtava su trajno unesrećene, a vojska u koju su poslale decu ih je oblatila

 

Pre punih jedanaest godina država Srbija nasrnula je na sebe samu, ubivši Dražena Milovanovića i Dragana Jakovljevića, vojnike na straži u vojnom objektu "Karaš", najverovatnije u okviru sveobuhvatnog civilno-vojnog projekta čuvanja ratnog zločinca Ratka Mladića. Nema svedoka, nema krivaca, a država-ubica angažovala je najsposobnije stručnjake za zastrašivanje, izmišljotine, podmetanja, uništenje ljudskih sudbina - efekat je bio i ostao poguban, a danas se srbijansko društvo ponovo suočava sa volšebnim sintagmama "politička pozadina" (u izvršenju) i "nedostatak političke volje" (u istrazi). Konačno, država je brutalno zgazila i svoju najvišu sudsku instancu, Ustavni sud. Ova je institucija, naime, naložila Višem tužilaštvu i Višem sudu u Beogradu ubrzanje istrage, o čemu nema nikakvog traga u javnosti.

 

Zastupnica porodice ubijenog Dražena Milovanovića Olgica Batić rekla je u ponedeljak u Topčideru, da je postupak "u fazi istrage", te da su veštačenja nepobitno pokazala da su gardisti ubijeni.

 

"Da je postojala politička volja, nešto bi bilo učinjeno do sada, ne bi se čekalo sedam godina da neko tvrdi da su ubijeni, pa nisu ubijeni. Ako morate da tražite da se veštačenje obavi iz Visbadena, pa neko negira to veštačenje, pa morate da tražite superveštačenje FBI, očito je da politička volja, na žalost, ne postoji", konstatovala je Olgica Batić.

 

Ona je istakla da je poslednja istražna radnja bila saslušanje Branka Krge, načelnika Generalštaba VJ u vreme zločina, na zahtev advokata porodica žrtava. I Ratko Mladić je uputio na Krgu kao na potencijalnog svedoka.

 

"Krga je ostao dosledan onome što je i javnosti rekao, a to je da nema apsolutno nikakva saznanja, da i nije bio u zemlji kada su izvršena ubistva u objektu iza nas", rekla je Batić.

 

Advokat Predrag Savić rekao je za E-Novine da je "Karaš" korišćen za mnogobrojne nelegalne radnje. On konstatuje da je kontinuitet nelegalnog korišćenja tog objekta dug i da tu treba tražiti jedan od uzroka zašto su vojnici likvidirani.

 

"Oni su glavom platili zato što su dvadesetak minuta kasnili u patrolu, dobrovoljno su se prijavili, jer je jedan vojnik bio bolestan i naleteli su na nekoga ili na nešto, što nisu smeli da vide i tu su nažalost prvo razoružani, pa likvidirani", podseća Savić.

 

Prema njegovim rečima, pravni tim porodice radi po instrukcijama Vladana Batića, sada pokojnog, koji je i postavio temelje istrage i da njega nije bilo, kako je istakao Savić, ne bi se ni danas govorilo o rasvetljavanju krivičnog dela ubistva, već bi se i dalje demantovale, kako je rekao, "laži VBA i ostalih delova nerefomisanih bezbednosnih službi".

 

"Veštačenja su nepobitno pokazala da su deca ubijena i imamo situaciju da u izvesnoj meri možemo biti optimisti, a to pokazuje i činjenica da je ove godine prvi put na skupu prisutna policija, koja nam je pomogla, ako ništa, da pređemo ulicu. Do sada su nas sprečavali u istrazi, a sada nas makar ne ometaju", ističe Predrag Savić.

 

"Zamolio bih premijera Vučića da formira anketni odbor i da se dođe do istine, ko je pobio decu i zašto. Mi hoćemo samo istinu, znamo da nam se ne mogu vratiti deca, hoćemo samo da znamo ko ih je pobio", rekao je Jakovljević.

 

Petar Milovanović, otac ubijenog Dražena, apelovao je da se istraga aktivira.

"Ne tražimo ništa nemoguće, samo nek se jednom kaže ko je pobio našu decu", rekao je Milovanović.

 

Roditelji i prijatelji gardista upalili su sveće ispred ulaza u vojni objekat "Karaš", a bile su prisutne i Žene u crnom, koje su razvile transparent "Nikad nećemo zaboraviti zločin u Topčideru". U saopštenju Žena u crnom ističe se da "ni jedanaest godina nakon zločina država nije pogledala istini u oči i nije javno priznata čak ni mogućnost da su vojnici pre smrti videli tada najtraženijeg haškog begunca Ratka Mladića, nekadašnjeg komandanta Vojske Republike Srpske".

 

"Opstrukcija istrage propraćena je neistinama, i to je jedino što se i danas servira građanima i građankama Srbije, uz bezočno i nemilosrdno povređivanje porodica ubijenih mladića. Ključni nalaz nezavisne komisije, da je vojnike ubilo treće lice, potvrđen je u referentnim laboratorijama, ali ta činjenica, kao i nesporni podatak da je u vreme zločina u topčiderskoj kasarni bila smeštena jedinica koja je štitila Ratka Mladića, ne dopiru do javnosti Srbije. Žmuri se pred činjenicom da je oficir, osnovano osumnjičen za osmišljavanje i realizaciju genocida nad Bošnjacima u Srebrenici, godinama boravio u Srbiji, svojoj 'sigurnoj kući', dok su njeni građani istovremeno bili i Mladićevi domaćini i njegovi taoci. Stoga od državnog vrha (u prvom redu od ministarstava policije, odbrane i pravde) zahtevamo i zahtevaćemo da se odmah prekine opstrukcija istrage ubistva Dragana Jakovljevića i Dražena Milovanovića i da se saopšti prava istina i o njihovom ubistvu i o skrivanju Ratka Mladića u objektima Vojske Srbije. To je jedini način da se Srbija odmakne od ratne prošlosti i zločina počinjenih u njeno ime. Zahtevamo da nadležne institucije kazne sve naredbodavce i počinioce zločina u Topčideru i da se obezbedi pravda za porodice žrtava!", naglašava se u saopštenju Žena u crnom.

 

Ratna prošlost i mirnodopski zločin

Rečenicom iz izreke presude Ustavnog suda, kojom se usvajaju ustavne žalbe očeva vojnika Milovanovića i Jakovljevića, priznaje se da su vojnici pobijeni i da je pogaženo pravo na pravično suđenje. Nakon svih opstrukcija, zvuči kao čist nadrealizam: "Nalaže se Višem javnom tužilaštvu u Beogradu i Višem sudu u Beogradu da preduzmu sve mere kako bi se pretkrivični postupak okončao u najkraćem roku".

 

Predsednik Srbije u vreme topčiderske tragedije bio je Boris Tadić. On, kao državnik, državnički je rekao da će dati izjavu čim budu gotovi nalazi laboratorije američkog Federalnog istražnog biroa. Danas se, u vezi sa zločinom nad armijom kojom je komandovao, ne oglašava. A bio je direktni svedok činjenice da je Srbija pokrenula beskompromisni aparat vojnih službi i pravosuđa, koristeći uobičajeni rukopis denunciranja, podmetanja, pretnji i ucena. Tu je nejeksponiraniji bio bahati, nasilni vojni istražni sudija, kapetan Vuk Tufegdžić. Ubijeni vojnici i njihove porodice diskvalifikuju se i vređaju na najmonstruozniji način - Vojna obaveštajna služba postaje vidljiva i preteći raspoložena, obilazi redakcije i pod pretnjom pokušava da u novine ugura tekstove sačinjene u vojnim laboratorijama za izradu falsifikata i gnusoba.

 

Ne postiže zadovoljavajuće rezultate, ustalasala se laička i stručna javnost, sa silom nametnutim zaključcima nisu se mirili članovi unesrećenih porodica, zastupnici odbrane, nevladine organizacije i, uopšte, javnost lišena straha. A Vojska i politički vrh želeli su da dvostruko ubistvo gurnu pod tepih, oslobode se leševa kao u kriminalističkom filmu, da zatvore slučaj, uz besmisleno obrazloženje, po kojem je jedan vojnik ubio drugog, a nakon toga izvršio samoubistvo. Njihove su se uloge tobožnjih ubice i samoubice menjale u zavisnosti od procene uverljivosti za koju je sertifikat izdavala Vojna obaveštajna služba. Tako su prvi rezultati o ubistvu i samoubistvu, nakon obdukcije, potpuno promenjeni - ubica i samoubica bio je najpre Dražen Milovanović, a potom, nakon ekshumacije, Dragan Jakovljević.

 

Smrt dolazi "iznutra"

Došlo se do neoborivih dokaza iz vrhunskih laboratorija Sjedinjenih Američkih Država (Federalni istražni biro i Office of the medical examiner - Michigan) da je vojnike ubio, zasad misteriozni, treći čovek. “Iznutra, iznutra!” poslednja je reč koju je izgovorio i ponovio vojnik Dražen Milovanović.

 

Tragično se, i u slučaju Topčider, javnosti podsmevao falsifikator na radnom mestu tužioca za ratne zločine Vladimir Vukčević: "U trenutku ubistva vojnika Ratko Mladić je bio u jednom stanu na Novom Beogradu. To je prilikom rekonstrukcije njegovog kretanja, koje smo radili sa predstavnicima Haškog tribunala, nedvosmisleno utvrđeno. Dakle, ako je bio na Novom Beogradu, u stanu, nije mogao biti na Topčideru u kasarni u trenutku ubistva vojnika".

 

Kakva, gotovo tufegdžićevska sposobnost zaključivanja. Nije Mladić uzalud bežao dok su ga, navodno, lovili, uvek dovoljno daleko. Vukčević i njegovi. I Tadićevi.

 

I bivši ministar odbrane Prvoslav Davinić, infantilni tragač za istinom u krimi-romanima, stameno principijelni lažljivac, koji - možda i zbog topčiderskih zasluga - uživa na slobodi: "Pa, bilo je onih koji su smatrali da je Vojska činila zločine u ratovima u Hrvatskoj, BiH, na Kosovu...", progovara Davinić (Knjiga "Slučaj Topčider - Anatomija državnog zločina", ŽUC, Novi Sad, 2014.), pripisujući "neprijatelju" tobožnje izmišljotine o zverstvima srbijanskih vojski, kreirajući nakaznu logiku, po formuli - tako Vojsku blate i danas.

 

I taj beše ministar vojni: "Obdukcioni nalaz je sadržao neke elemente zbog kojih sam kao laik, ali ljubitelj kriminalističkih romana počeo da postavljam određena pitanja..."

 

Nemoj neodređena, bilo bi neozbiljno.

 

Ima u istrazi još logičnijeg zataškavanja: "Šta ako se desi u stambenoj zgradi ubistvo ili samoubistvo. Da li to znači da od svih stanara treba uzeti parafinsku rukavicu? Ovaj propust ja uopšte ne vidim kao propust", lupetao je Tufegdžić prošle godine u ovo vreme.

 

Ta su dvojica, ministar i istražni sudija, personifikacija Srbije iz 2004. Ovi danasnji rizničari skeleta se ne oglašavaju. Porodicama ništa ne bi moglo da bude pozitivno rešenje - roditelji su izgubili decu, a država Srbija smatra, očigledno njeni predstavnici iz sve tri grane vlasti, da se sa ovakvim prtljagom može u budućnost. U Evropu. Put će, svakako, voditi preko Strazbura. Nema veze, platićemo svi, neki će kaficom ugostiti komšije. Državne ubice. ... <<

 

...

[vladan]

Strasno je da se otac jednog od dvojice ubijenih obraca preko televizije moleci premijera da se angazuje; on ne sme da moli, on ima puno pravo da zahteva.

Vucic je samo slubenik izabran i placen od ovog naroda, da mu sluzi.

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....izma.html?print

 

14.10.2015 - 17:26

In memoriam: Olivera Milosavljević

Znanjem protiv fašizma

Piše: Bojan Tončić

 

Priznavala je jedino autoritet nauke i činjenica, predano beležeči stvaranje nove istorije, zaprepašćujuće lakog, vandalskog obračuna sa antifašističkim dostignućima, koji se prizemno pravda ideološkim sukobom sa komunizmom

 

Olivera Milosavljević bila je istoričarka i antifašistkinja, profesor na Filozofskom fakultetu, istinski, beskompromisni borac protiv nakaznog revizionizma i ignorantskog, fasifikatorskog odnosa prema novijoj istoriji. Umrla je 12. oktobra u Beogradu.

 

Njen odlazak sa naučne i javne scene nenadoknadivi je gubitak za građansku, antiratnu Srbiju, deo društva posvećen civilizacijskim vrednostima; bila je u sukobu sa nacionalizmom, antimodernizmom, vulgarnom primenjenom mitologijom, novim, nenaučnim, primitivnim i duboko nemoralnim, ideološkim čitanjem i tumačenjem događaja iz bliske prošlosti.

 

Teško je podnela raspad druge Jugoslavije, dala je svoj naučni doprinos analizi sukoba u zborniku "Srpska strana rata - Trauma i katarza u istorijskom pamćenju" (uredio Nebojša Popov, Republika 1996, 2002). Njen posao bila je detaljna analiza uloge beogradske intelektualne elite u krvavom ratu u kojem se raspala SFRJ.

 

Suprotstavljala se, pisanjem i javnim nastupima, reinterpretaciji koje se ne temelji na novim otkrićima, već na, govorila je, "pomerenom uglu u interpretaciji poznatog, odnosno o zameni vrednosnih stavova, koja ima za cilj da iz korena promeni vrednosno tumačenje prošlosti u pravcu poželjnom za novoizgrađivanu sadašnjost".

 

Priznavala je jedino autoritet nauke i činjenica, predano beležeći stvaranje nove istorije, zaprepašćujuće lakog, vandalskog obračuna sa antifašističkim dostignućima, koji se prizemno pravda ideološkim sukobom sa komunizmom: "Svodeći pristupanje fašističkom paktu na pragmatizam, kolaboraciju četništva i odsustvo borbe protiv okupatora na mudru taktiku, Nedićevu ulogu na „ideološki“ antikomunizam, a sve zajedno na patriotizam, aktuelna ideologija potvrđuje da je za nju svaki pragmatizam i antikomunizam, uključujući i onaj sa nacističkih pozicija, sam po sebi demokratija i patriotizam. Zapadajući sve dublje u, kako veruje, evropski poželjni revizionizam,vladajuća ideologija je danas sasvim spremna da (svesno ili nesvesno, svejedno) dođe i do krajnje konsekvence: rehabilitacije samog fašizma", pisala je.

 

Olivera Milosavljević bila je na strani slabijih, čuvara antifašističkih vrednosti, koji se ne povlače pred jurišom nasilnika, primitivaca i kukavica, situiranih državnih istoričara i sledbenika njihovih dajdžest priručnika.

 

"Za ovih dvadeset godina nismo dobili nijednu utemeljenu kritičku analizu komunizma; dobili smo isključivo reviziju Drugog svetskog rata, srpsku 'majku' Nedića, srpskog 'domaćina' Ljotića i srpskog 'heroja' Mihailovića. Ako promena u vrednosnom tumačenju prošlosti ima za cilj utemeljenje nove stvarnosti, onda novi 'heroji' svedoče da nova stvarnost koja sa njima gradi kontinuitet mora deliti i njihove vrednosne stavove i odbacivati vrednosne stavove njihovog protivnika. A svi oni su imali jednog protivnika - antifašistički partizanski pokret. Moglo bi se ovakvom zaključivanju prigovoriti da je pomerilo akcenat, odnosno da je savremeno pozivanje na Nedića, Ljotića i Mihailovića prisutno samo u onom delu gde su oni, kao i današnja 'demokratija', imali antikomunističke motive. Ovakav eventualni prigovor je manjkav zato što svesno zanemaruje celokupan kontekst tadašnje podele na faštistički i antifašistički svet između kojih nije bilo „prelaznih rešenja“, zanemaruje tadašnju nužnost opredeljivanja i adekvatnog aktivizma i, što je najvažnije, zanemaruje da na suprotnoj strani tog antikomunističkog opredeljivanja i aktivizma nije bila demokratija,već samo fašizam. Tu današnji revizionizam nužno prelazi granicu 'antikomunističkog' pravdanja kvislinštva tako što proizvodi dublju reviziju vezanu za ocenu samog fašizma".

 

"Kroz 20, vek menjaju se uporišne tačke na koje se nacionalizam pozivao. Aktuelna politika određuje mitološku sliku prošlosti. Danas je najkarakterističnija parola 'Kosovo je srce Srbije'. Devedesetih je bila 'Beograd se brani u Kninu', dakle potpuno drugi pravac. A početkom 20. veka parola je glasila 'Drač je srpska luka!'. I to je bio pravac ekspanzije i treći temelj identiteta koji je trbebalo da se ugradi u svest kao opravdanje za aktuelnu politiku."

 

Ovako je govorila i pisala Olivera Milosavljević; iza nje su ostali tonski zapisi, ostavila je brojne knjige naučne radove, eseje, spise.

 

Oni koji su imali sreću da je poznaju, pamtiće i njen nekabinetski aktivizam, neposrednost, utemeljeno samopouzdanje i duboku zabrinutost za budućnost mladih genracija, kojima kvaziistorijske zablude već prenose gotovo nepopravljivi nacionalisti. Bila je zabrinuta i zbog mračne uloge istoričara koji svesno pišu i izgovaraju falsifikate.

 

Nije bila potrebna vlastima, za mnoge u struci bila je tek neprijatni svedok koji prezire nacionaliste i kolaboracioniste.

 

Ostala je duboka praznina. ... <<

 

...

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....jima.html?print

 

>> ... 19.10.2015 - 16:44

Fond za humanitarno pravo

Srbija priznala svoje logore i mučenje u njima

e-Novine

 

Mučilišta su se nalazila u Šljivovici kod Čajetine i Mitrovo Polje u opštini Aleksandrovac. Žrtve, Bošnjaci koji su pobegli u Srbiju nakon pada Žepe, jula 1995, strahujući da će ih ubiti pripadnici Vojske Republike Srpske, trpele su svakodnevnu torturu pripadnika MUP Srbije i logorskog osoblja. Obolele su od posttraumatskog stresnog poremećaja i biće pod terapijom do kraja života

 

Prvi osnovni sud u Beogradu je, nakon ponovljenog postupka, 19. septembra 2015. doneo presudu kojom je delimično usvojio tužbene zahteve Ahmeta Kamenice i Selima Nuhanovića, Bošnjaka koji su bili zatočeni u logorima Šljivovica i Mitrovo Polje u Srbiji 1995. i 1996. godine, i obavezao Republiku Srbiju da im isplati naknadu štete za pretrpljene duševne bolove u ukupnom iznosu od 800.000 dinara. Fond za humanitarno pravo, koji zastupa Kamenicu i Nuhanovića u ovom postupku, ističe da su ovom presudom precizno izrečene činjenice o torturi nad zatočenicima u ovim logorima i da je pravilno utvrđena odgovornost države za postupanje pripadnika Ministarstva unutrašnjih poslova koji su upravljali ovim logorima i obezbeđivali ih, saopštila je u ponedeljak ova nevladina organizacija.

 

U prethodnom postupku svedoci odbrane tvrdili su da je reč o "prihvatnim centrima" za lica koja su ilegalno prešla granicu, ta da su njih koje redovno posećivali i Crveni krst i međunarodne delegacije. Sud je pred sobom imao i izveštaj Državne komisije BiH za traženje nestalih osoba, sačinjen nakon što su predstavnici ove komisije posetili Šljivovicu, u kojem su opisani jako loši uslovi u ovom logoru, kao i navodi zatočenika o fizičkom maltretiranju od strane pripadnika srbijanskog MUP-a.

 

"Nakon pada Žepe, u julu 1995, oko 800 bošnjačkih muškaraca i dečaka je, ne želeći da se preda Vojsci Republike Srpske, iz straha za svoje živote, pronašlo put do obale Drine i u manjim grupama prešlo u Srbiju. Po prelasku reke njih su zarobili graničari Vojske Jugoslavije, koji su ih, nakon popisivanja i ispitivanja praćenog zlostavljanjem, predali MUP-u, da bi potom bili sprovedeni na dve lokacije - Šljivovicu kod Čajetine i Mitrovo Polje u opštini Aleksandrovac. U ovim 'prihvatnim centrima' zarobljeni Bošnjaci proveli su po više meseci, nakon čega su posredstvom UNHCR-a oslobođeni i vraćeni u Bosnu i Hercegovinu, ili upućeni u treće zemlje. Sve vreme zatočeništva policajci su ove muškarce tukli, izgladnjivali i ponižavali", ističe se u saopštenju Fonda.

 

FHP je krajem 2007. godine u ime Ahmeta Kamenice i Selima Nuhanovića, kao i 17 drugih logoraša, podneo tužbu protiv države, tražeći naknadu štete za pretrpljene fizičke bolove, pretrpljeni strah i duševne bolove zbog umanjene životne aktivnosti, kao posledice preživljenog mučenja i nečovečnog postupanja prema njima. Svoje zahteve žrtve su zasnovale na nepovredivosti fizičkog i psihičkog integriteta garantovanoj Ustavom Srbije, kao i na zabrani mučenja i nečovečnog postupanja sadržanoj u Evropskoj konvenciji o ljudskim pravima, a odgovornost države pronalaze u odredbi člana 172. Zakona o obligacionim odnosima, prema kojoj država kao pravno lice odgovara za štetu koju njen organ prouzrokuje trećim licima u vršenju ili u vezi sa vršenjem svojih funkcija.

 

U toku postupka saslušani su tužioci, kao i još dvojica bivših logoraša, koji su podrobno opisali nehumane uslove u kojima su boravili i zlostavljanje koje su trpeli od leta 1995. do proleća 1996. godine. S druge strane, svedočenja je dalo i nekoliko pripadnika MUP-a koji su obezbeđivali logor, kao i jedna medicinska sestra iz Užica koja je povremeno dolazila u Šljivovicu. Njih je kao svedoke predložio pravni zastupnik Republike Srbije. Svi oni su poricali da je bilo ikakvog lošeg postupanja prema Bošnjacima. Sudu je podneta i medicinska dokumentacija o psihofizičkim posledicama boravka u logoru za Kamenicu i Nuhanovića, kao i podaci o njihovom lečenju. Sudskim veštačenjem kod obojice je konstatovan hroničan posttraumatski stresni poremećaj, kao direktna posledica psihičkih patnji koje su trpeli u logoru i nakon puštanja na slobodu i biće pod terapijom do kraja života.

 

Drugo veće istog suda je prvobitno 2011. godine donelo presudu kojom je odbilo sve zahteve tužilaca, ocenivši da je njihovo potraživanje naknade štete zastarelo. Međutim, ovu presudu je 2013. godine ukinuo Apelacioni sud u Beogradu i predmet vratio na ponovno suđenje, naloživši prvostepenom sudu da precizno utvrdi kada su zdravstvene posledice kod tužilaca poprimile konačni oblik, što predstavlja relevantan momenat za računanje rokova Prvi osnovni sud je ponovio postupak i, nakon izvedenog veštačenja, zaključio da je bolest kod Nuhanovića i Kamenice dobila akutnu formu 2007. odnosno 2008. godine, te da su oni tek tada mogli da sagledaju razmere njenih posledica, i da samim tim nije protekao zakonski rok za podizanje tužbe od maksimalnih pet godina.Činjenicu da su Nuhanović i Kamenica trpeli gotovo svakodnevnu fizičku i psihičku torturu Sud je utvrdio na osnovu iskazâ tužilaca i drugih svedoka-logoraša, koje je ocenio kao jasne, razumljive, potpune, detaljne i međusobno saglasne. Ovo činjenično stanje potvrđuju i medicinska dokumentacija, nalazi veštaka, kao i Izveštaj Državne komisije BiH za traženje nestalih osoba. Povrh toga, Sud nije prihvatio iskaze policajaca i drugih lica koja su radila u ovim centrima, našavši da su ti iskazi suprotni svim ostalim dokazima u postupku.

 

Odmeravajući visinu naknade štete, Sud se rukovodio mišljenjem veštaka o nivou umanjenja životne aktivnosti kod Kamenice i Nuhanovića nakon izlaska iz logora, a naročito je uzeo u obzir da je Nuhanović u vreme boravka u logoru bio mlad čovek od 24 godine. ... <<

 

...

[DonJuan]

 

Dan secanja.

[Djikan]

Sarajevski Kazani- između sjećanja, poricanja i zaborava

 

Inicijativa mladih za ljudska prava u Bosni i Hercegovini (YIHR BIH) organiziranjem predavanja i posjeta mjestima stradanja poziva na razvoj jedne nešto drugačije perspektive na kulturu sjećanja u Bosni i Hercegovini. Kultura sjećanja koja je povezana s isključivim prikazivanjem svojih žrtva zanemarujući stradanje i tugu drugih dugoročno dovodi do neusklađenih zajedničkih narativa o prošlosti, što za posljedicu ima podijeljena društva sklona zloporabi sjećanja i stvaranju potencijala za nove sukobe.2015/10/21. i 2015/10/22. godine smo organizirali predstavljanje studije slučaja, doktora povijesti Nicolasa Molla. Studija slučaja se bavi temom ‘Sarajevska najpoznatija javna tajna, suočavanje sa Cacom, Kazanima i zločinima počinjenim nad Srbima u opkoljenom Sarajevu, od rata do 2015. godine’.

Predavanju su nazočili članovi Oštre nule, Kvarta i Centra za nenasilnu akciju kao i drugi zainteresirani učesnici_ce koji su se prijavili putem poziva koji je objavljen prošlog tjedna na web stranici http://yihr.ba/

Na predavanju  su otvorena su pitanja i predstavljene su slijedeće cjeline:

-etape razvoja u odnosu javnosti prema Caci, Kazanima i zločinima počinjenim nad Srbina u opkoljenom Sarajevu, događaji, akteri i diskursi u okviru procesa sjećanja: 26. listopad 1993. i ono što je uslijedilo neposredno nakon njega

-herojski status za Cacu: Sahrana na Kovačima u studenom 1996. godine

-protuudar: tekstovi u tisku o Kazanima i Caci u studenom 1997.

-PRAVNA bavljenja Kazanima: ubojstvo ili ratni zločini?

-debata o Caci: heroj ili zločinac?

-Odnos prema žrtvama i uloga članova obitelji

-spomen Ploča na Kazanima? Pudarić inicijativa i reakcija na nju

Nakon predavanja organizirana je i posjeta Kazanima na Trebeviću

 

 

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....ovia.html?print

 

>> ... 23.10.2015 - 17:55

Operacija Reka: Kada će odgovarati krivci za najteži zločin na Kosovu

Batajničke grobnice i odgovornost Momira Stojanovića

Piše: Bojan Tončić

 

Zločini u selima Meja, Dobroš, Ramoč, Račaj, Korenica i drugim mestima naseljenim kosovskim Albancima bili su odmazda zbog ubistva četiri pripadnika MUP iz Đakovice i etničko čišćenje područja poznatog pod nazivom Reka. Tokom ove operacije, pripadnici srpskih snaga ubili su najmanje 350 civila - kosovskih Albanaca. Od 2004. Tužilaštvo je obećavalo da će procesuirati krivce za Operaciju reka, ali to nije učinjeno, uprkos dokazima i verodostojnim svedočenjima

 

Jedan od najmasovnijih zločina, počinjenih tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji, nesumnjivo najteži na Kosovu, Operacija Reka, tema je novog dosijea Fonda za humanitarno pravo, sačinjenog na osnovu izjava, pripadnika jedinica koje su učestvovale u ovoj operaciji, članova porodica žrtava, forenzičkih izveštaja, svedočenja oficira Vojske Jugoslavije i Ministarstva unutrašnjih poslova Srbije pred Haškim tribunalom. Zločini u selima Meja, Dobroš, Ramoč, Račaj, Korenica i drugim mestima naseljenim kosovskim Albancima bili su odmazda zbog ubistva četiri pripadnika MUP iz Đakovice i etničko čišćenje područja poznatog pod nazivom Reka. Tokom ove operacije, pripadnici srpskih snaga ubili su najmanje 350 civila - kosovskih Albanaca. Tela 309 ubijenih pronađena su 2001. godine u masovnim grobnicama u policijskom kampu u Batajnici. Od 2004. Tužilaštvo je obećavalo da će procesuirati krivce za Operaciju Reka, ali to nije učinjeno.

 

Ove činjenice iznete su u petak u beogradskom Medija centru; na predstavljanju Dosijea Sandra Orlović, izvršna direktorka Fonda, naglasila je da je za Momirom Stojanovićem poslanikom SNS, predsednikom skupštinskog Odbora za kontrolu službi bezbednosti, raspisana Interpolova poternica.

 

"Vojni dokumenti, svedočenja pripadnika VJ i nalazi Haškog tribunala ukazuju na to da je Momir Stojanović, u vreme operacije načelnik Odseka za bezbednost Prištinskog korpusa, imao trojaku ulogu: u planiranju i iniciranju operacije, sa ciljem proterivanja albanskog stanovništva i osvete Albancima zbog ubistva petorice pripadnika MUP iz Đakovice; nadređenost jedinici koja je učestvovala u ratnim zločinima i nepreduzimanje mera da se izvršioci zločina kazne", rekla je Sandra Orlović.

 

Ona je istakla i to da je poternica raspisana za ukupno 16 pripadnika VJ i MUP, kao i to da Fond za humanitarno pravo nije uspeo da dobije podatke o tome da li su sve osumnjičene starešine u radnom odnosu, ili su penzionisane.

 

Deportaciju i masovna ubistva albanskih civila pratili su pljačka novca i dragocenosti, te paljenje kuća. I ovaj zločin realizovan je, kao i brojni drugi na Kosovu, tako što su žene i deca primorani da krenu ka granici sa Albanijom, da bi, nedugo zatim, muškarci i dečaci bili ubijeni rafalima iz automatskog oružja, rekla je Milica Kostić, direktorka Fonda za pravna pitanja.

 

"Niko nije odgovarao za počinjene zločine, a izvesno je da je Operacija Reka planirana mnogo ranije, sa ciljem deportacije albanskih civila i počela je dve nedelje pre Operacije Reka", istakla je Milica Kostić.

 

Ivana Žanić, pravna analitičarka FHP-a, konstatovala je da su pripadnici srbijanskih snaga bezbednosti tokom Operacije, ulazili u kuću, pljačkali, a potom palili.

 

"U masovnim grobnicama u Batajnici pronađeni su posmrtni ostaci 252 osobe, civila, a svaka je, prema forenzičkim nalazima, imala prostrelne rane", rekla je Ivana Žanić.

 

Svedok Ljuš Krasnići, Albanac kome su srbijanski policajci ubili dva brata i strica, kazao je da su posmrtni ostaci njegove porodice pronađeni tek 2005. u Batajnici.

 

"Nakon svega što se dogodilo možemo da postavimo pitanje ko je dobio rat. Nije ga dobio niko, jer, ratovalo se u ime naroda, a narod ne želi da ratuje. Znamo ko su krivci i ko vlada vašom i našom državom. Apelujem na sve ljude da pronađemo nestale, zbog njihovih porodica, da im se duše smire", rekao je Ljuš Krasnići. ... <<

 

...

[Djikan]

GENOCID U AHMIĆIMA

16/04/2014 · by BOŠNJACI · in genocid, historija. ·

      

 

Pamtimo

16. aprila 1993. Godine u Ahmićima  uništene su 152 kuće, ubijeno 116 ljudi, djece, staraca. U jedanaest porodica nema muške glave, trideset šest je udovica, četvorica samaca, 47 djece bez jednog ili oba roditelja. Ubijeno je osmero djece uzrasta do sedam godina. Ubijeno je još osmero maloljetnih dječaka i djevojčica. Trideset i devetero ubijenih imalo je više od pedeset godina.

https://bosnjaci.wor...cid-u-ahmicima/

 

[Kinik]

...

 

http://www.e-novine....rave.html?print

 

>> ... 21.10.2015 - 15:58

Godišnjica zločina u Sjeverinu

Nema pravde za Bošnjake, žrtve države

e-Novine

 

Ubijeni Sjeverinci nisu još dolično sahranjeni, sve ubice još nisu osuđene, a država Srbija nije priznala svoj zločin.Tražimo od Srbije da uhapsi počinioce, njihove naredbodavce i komandante, kako politička zajednica u Srbiji ne bi bila zatočena ni sjeverinskim, ni bilo kojim drugim zločinom.U Zakonu o zaštiti civilnih žrtva rata nema sjeverinskih žrtava, budući da ovaj sramni zakon ne prepoznaje građane svoje zemlje kao civilne žrtve rata, jer se rat nije vodio na teritoriji Srbije i jer su žrtve otete na teritoriji BiH. Porodice žrtava podnele su 2007. godine tužbu za naknadu štete protiv Republike Srbije, zbog njene logističke i finansijske podrške vojnim i paravojnim jedinicama bosanskih Srba

 

Otvaranjem spomen-obeležja žrtvama u Sjeverinu u četvrtak 22. oktobra, obeležiće se 23-godišnjica otmice i ubistva 16 građana Srbije bošnjačke nacionalnosti. Fond za humanitarno pravo i Sandžački odbor za zaštitu ljudskih prava i sloboda tim povodom upozoravaju da je sa stanovišta međunarodnog prava neprihvatljivo da Republika Srbija ne priznaje sjeverinskim žrtvama status civilnih žrtava rata, saopštile su u sredu ove organizacije. One ističu angažovanje lokalne zajednice i opštine Priboj u komemoraciji ovog zločina, kao i njihovu pomoć u izgradnji spomenika, kao redak primer odgovornog odnosa institucija u bivšoj Jugoslaviji prema žrtvama koje dolaze iz manjinske etničke zajednice.

 

Autobus prevoznika "Raketa" iz Užica koji je saobraćao na redovnoj liniji Rudo-Priboj zaustavili su 22. oktobra 1992, za vreme trajanja rata u Bosni i Hercegovin, pripadnici jedinice "Osvetnici", koja je delovala pod okriljem Vojske Republike Srpske, na mostu preko Lima u mestu Mioče, gde put prolazi preko teritorije BiH. Nakon legitimisanja svih putnika, izdvojili su i izveli samo Bošnjake-15 muškaraca i jednu ženu. Kamionom su ih odvezli u pravcu Višegrada, do motela "Vilina vlas" gde su ih pretresli, surovo pretukli i potom odveli na obalu Drine gde su ih streljali.

 

Žrtve ovog zločina su: 

 

Mehmed Šebo, Medredin Hodžić, Zafer Hadžić, Medo Hodžić, Ramiz Begović, Derviš Softić, Mithad Softić, Mujo Alihodžić, Alija Mandal, Sead Pecikoza, Mustafa Bajramović, Hajrudin Sajtarević, Esad Džihić, Idriz Gibović, Ramahudin Ćatović i Mevlida Koldžić (rođ. Hodžić). Posmrtni ostaci Medredina Hodžića pronađeni su u jezeru Perućac 2010. godine, dok se za telima ostalih još uvek traga. 

 

U noći koja je prethodila ovoj otmici, nepoznati počinioci su iz Sjeverina prisilno odveli Sabahudina Ćatovića, brata Ramahudina Ćatovića. Ni njegovo telo do danas nije nađeno.

 

Pred Okružnim sudom u Beogradu 2005. godine za otmicu Bošnjaka i njihovo ubistvo, što je kvalifikovano kao ratni zločin protiv civilnog stanovništva, pravnosnažno su osuđeni na 20 godina zatvora Milan Lukić, Oliver Krsmanović i Dragutin Dragićević, a na 15 godina Đorđe Šević. Otmica Sabahudina Ćatovića nije bila obuhvaćena ovim krivičnim postupkom. Zapovednika jedinice "Osvetnici" Milana Lukića je Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) osudio 2012. godine na kaznu doživotnog zatvora zbog zločinâ u Višegradu.

 

"FHP je u ime sedmoro srodnika sjeverinskih žrtava pokrenuo upravne postupke za sticanje statusa člana porodice civilne žrtve rata, u skladu sa važećim Zakonom o pravima civilnih invalida rata. Svi ovi zahtevi odbijeni su sa istovetnim obrazloženjem-da se pravo po ovom Zakonu ne može ostvariti za slučajeve kada je žrtva stradala van teritorije Republike Srbije.Porodice žrtava podnele su 2007. godine tužbu za naknadu štete protiv Republike Srbije, zbog njene logističke i finansijske podrške vojnim i paravojnim jedinicama bosanskih Srba, kao i zbog neobezbeđivanja državne granice i propusta državnih organa da zaštite građane koji žive i rade u neposrednoj blizini područja na kojem se u tom periodu odvijao oružani sukob. I pored neopravdanog odugovlačenja parničnog postupka, za koje je i Ustavni sud utvrdio da predstavlja povredu prava na pravično suđenje, on ni do danas nije okončan, a predmet se u ovom trenutku nalazi pred Vrhovnim kasacionim sudom", ističe se u saopštenju.

 

Tretman porodica žrtava iz Sjeverina i hiljada drugih žrtava od strane institucija Srbije koje zbog diskriminatornih odredbi važećeg Zakona o pravima civilnih invalida rata, usvojenog za vreme režima Slobodana Miloševića, nisu priznate kao civilne žrtve rata u Srbiji, kao i ozbiljne prepreke u ostvarivanju prava žrtava sudskim putem, predmet su kritika brojnih međunarodnih institucija i organizacija koje prate poštovanje ljudskih prava u Srbiji.

 

Komitet Ujedinjenih nacija za prisilne nestanke u februaru ove godine objavio je zaključne nalaze o primeni Konvencije o zaštiti svih lica od prisilnog nestanka od strane Srbije kao potpisnice, u kojima je posebno ukazao na prepreke u administrativnom sistemu ostvarivanja reparacija, ali i na visoki prag dokazivanja povrede ljudskih prava pred sudom i državnim organima. Primedbu da postojeći zakonski okvir u Srbiji ne pruža reparacije za prisilno nestale osobe i njihove porodice iznela je i Radna grupa za prisilne nestanke Saveta UN za ljudska prava u svom izveštaju nakon posete Srbiji u junu prošle godine (dostupan na engleskom jeziku). Sličnu primedbu u svom izveštaju izneo je i Komesar za ljudska prava Saveta Evrope Nils Muižnieks u julu ove godine (dostupan na engleskom jeziku).

 

FHP je, zajedno sa Centrom za unapređivanje pravnih studija, u aprilu 2015. godine javnosti predstavio Model zakona o pravima civilnih žrtava povreda ljudskih prava u oružanim sukobima i u vezi sa oružanim sukobima u periodu od 1991. do 2001. godine, koji sadrži rešenja koja bi ispravila nedostatke postojećeg zakonskog okvira.

 

Ubijeni Sjeverinci nisu još dolično sahranjeni, sve ubice još nisu osuđene, a država Srbija nije priznala svoj zločin, konstatuju u svom saopštenju Žene u crnom. Ova organizacija će 22.oktobra organizovati mirovnu akciju “Nikada nećemo zaboraviti zločin u Sjeverinu”, u Knez Mihailovoj ulici (ispred Ruskog cara), u Beogradu, od 12h do 13h.

 

"U ime ubijenih Sjeverinaca i njihovih porodica, u ime pravde, u ime dostojanstva žrtava, tražimo od Srbije da uhapsi počinioce, njihove naredbodavce i komandante, kako politička zajednica u Srbiji ne bi bila zatočena ni sjeverinskim, ni bilo kojim drugim zločinom.U Zakonu o zaštiti civilnih žrtva rata nema sjeverinskih žrtava, budući da ovaj sramni zakon ne prepoznaje građane svoje zemlje kao civilne žrtve rata, jer se rat nije vodio na teritoriji Srbije i jer su žrtve otete na teritoriji BiH. Od države Srbije zahtevamo da se počne sa obeštećenjem preživelih članova porodica žrtava iz Sjeverina", naglašava se u saopštenju Žena u crnom ... <<

 

...

[Djikan]

Žena koja je postala simbol rata u Vijetnamu dobila besplatnu lasersku operaciju

 

 

Više od 40 godina nakon što je postala simbol rata u Vijetnamo, Kim Phuc je dobila besplatno lasersku operaciju koja bi trebala okončati njen bol.

 

Na fotografiji koja u svijetu simbolizuje strahote rata u Vijetnamu potpuno naga Kim trči prema forografu raširenih ruku nakon što joj je napalm spalio odjeću i opekao kožu. 

Od tada je prošlo 40 godina, Kim svoje ožiljke krije dugim rukavima, ali njeno lice otkriva sav bol koji je osjetila 1972. godine. Sada napokon ima priliku za liječenje specjialnim laserskim tretmanom, koji se obavlja u Miamiju. Pedesetdvogodišnja Kim dobro podnosli liječenje, kojim se tretira koža njene ruke, leđa i vrata.

 

Kim je 8. juna 1972. godine fotografisao Nick Ut nakon što je vojska slučajno bacila napalm bombe na civile u selu Trang Bang. Ona je tada zadobila opekotine zbog kojih joj se koža doslovno ljuštila s trećine tijela. Deset posto ljudi koji su bili izloženi djelovanju bombe su umrli. Kim je preživjela, ali je morala živjeti sa strašnim ožiljcima i ograničenim pokretom lijeve ruke.

"Kao dijete, voljela sam se penjati na drveće, poput majmuna. Nakon eksplozije bombe, više se nikad nisam popela niti sam se igrala sa svojim prijateljima. Bilo mi je veoma teško", izjavila je Kim.

Zbog povreda koje je doživjela Kim osjeća bolove pri svakoj promjeni vremena. Kada su je pitali kako bi ocijenila intenzitet boli, Kim je rekla da se radi o ocjeni 10 na skali od mogućih 10. Međutim, liječenje je uspješno, njeni ožiljci se smanjuju.